biografie: Ben Cami
Ben Cami
Benjamin Cami, Vlaams dichter (Durham, Engeland, 30.8.1920). Studeert Germaanse talen en is tot 1975 leraar aan verschillende rijksscholen. Vriend en in Erembodegem buurman van Louis Paul Boon. Medewerker en redacteur van het Vlaamse experimentele tijdschrift Tijd en Mens. Debuteert in 1950 met de poëziebundel In de tijd verloren, waaruit zijn bitterheid spreekt over de ‘verworvenheden’ van de westerse beschaving en vooral over de uitingen van die verworvenheden: machtsbelustheid, winstbejag en hypocrisie, vervlakking en massificatie. Diezelfde somberheid en wanhoop van een cynisch geworden naoorlogse generatie komt naar voren in de bundel Het land Nod (1954).
Cami's poëzie is vaak ingedeeld bij de experimentele dichters van Tijd en Mens, maar hij heeft zich nooit echt aangesloten bij enige literaire groep. Zijn poëzie staat eerder in de traditie van het humanitair expressionisme dan in die van de experimentelen. Daarbij zijn er ook existentialistische trekken te herkennen. Cami schrijft overwegend poëzie, maar ook aforismen en korte verhalen.
In 1974 krijgt hij de Dirk Martensprijs voor zijn bundel Wat ik wil is gelijk aan nul (1974). In 1978 wordt het manuscript van de bundel Wat is met de dood gaande? bekroond met de Prijs van de stad Brussel, maar deze gedichten werden niet gepubliceerd. Op latere leeftijd begint Cami ook te schilderen.
Na een lange tijd van zwijgen, verschijnt in 1987 toch weer proza in Brief aan Dorothy en andere verhalen en in 1998 poëzie in Ten westen van Eden .
Inzendingen van deze schrijver
9 resultaten.Vingers geplet
gedicht
2.9 met 62 stemmen 
22.001 Eén ogenblik verstrooid en ik sloot
De vingers van mijn kind tussen de deur
En stijl, haar adem
Stokte, ze wrong haar hele wezen
Als een foetus tegen
Het brandend feit van haar pijn.
Ik wenste dat ik in duizend stukken
Openbarstte en verspreid werd
Tussen de dode, flikkerende...
Biesbosch V
gedicht
2.1 met 67 stemmen 15.860 Wanneer de dobber duikt doet de visser
De top van zijn hengel snel en snibbig
Aanslaan, onder het donkere water
Voelt hij de angst van broeder vis,
De hand aan de hengel geeft zachtjes mee,
Geeft hem hoop, haalt hem dichterbij en hoger op
Naar 't blauwe ogenblik waarop hij zal...
De boer staat te maaien op het hooiland
gedicht
2.5 met 72 stemmen 23.469 De boer staat te maaien op het hooiland.
Samen fluisteren zeis en gras.
De schaduw van een reiger schuift
Over de rustige halmen.
Mensen horen de stilte van de reine hemel,
Zonlicht verdwaalt in de luie rivieren,
Mensen geloven in vrede.
Het jachtvliegtuig haast zich beschaamd
Naar zijn...
Biesbosch III
gedicht
4.0 met 2 stemmen 2.967 Daar heb je de reiger aan de overkant.
Hij heeft hen herkend, van ver al
En blijft rustig bij de zaak.
Soms schiet hij uit zijn slungelhouding wakker
Zijn slangehals recht als een hamersteel
Zijn snavel een wapen.
Aldus versteend staat hij een lange wijle,
En stoot toe.
Statig brengt...
In puur blauw licht
gedicht
4.0 met 1 stemmen 6.296 In puur blauw ijs van winters licht
Vinden wegen rivieren steden
Hun plaats opnieuw in het bekend bestel.
Een oud man vraagt:
Wie won de oorlog, vrienden?
Het klinkt misplaatst en wreed.
Langs de wegen staren uit magere knapengezichten
Dezelfde ogen ons...
In klamme droom zoek ik
gedicht
3.2 met 16 stemmen 11.311 In klamme droom zoek ik
Een harnas te ontwerpen waarin
Niemand me kan treffen, bouw ik
Schuilkelders in lood, huil ik
Om een idee een woord die zouden
Een zachtaardig dier verwekken.
's Morgens schijnt mijn angst misplaatst.
De bomen staan er rustig en zelfzeker.
Even zelfzeker...
Dertig seconden voor je hart stilviel
gedicht
3.2 met 122 stemmen 44.218 Dertig seconden voor je hart stilviel
Sprak je, dacht je, en waar sterf je nu,
Waar zwerft
Het onomschrijfbare dat je nu bent?
Welke agonie leeft nu stom
In je dode tong en lip?
Je wil ons horen,
Je wil ons zien.
Ik neem je bijna koude hand.
Als je me voelt, ben ik ijs
Tegen het ijs...
In dit huis wil je blijven wonen en sterven.
gedicht
3.2 met 62 stemmen 23.229 In dit huis wil je blijven wonen en sterven.
Je moeder schonk je de luiken, je vader
Heeft tot zijn tachtigste in de tuin gespit.
Nu zijn ze verdwenen ergens in jou, op een plek
Waar ze niet moeden dubben en peinzen
En waar ze in een lieve stilte luisteren
Naar een lang ironisch...
Tijd: uiteindelijk
gedicht
3.0 met 22 stemmen 14.248 Tijd: uiteindelijk
Zijn we er zonder wrevel in gevangen,
Samen in dit kleine huis, verzoend
Met de jaren van blindheid en schuld,
Bevrijd
Van de sintvitusdans
Op het ritme van de angst.
Van buiten de muren komt ons eens geruis.
Is het de wind?
Of is het de nacht waarin we,
Tijdloos ver...
