biografie: Hans Warren

Waar zijn die schandpalen gebleven, met vijf gaten voor polsen, enkels, nek, zo afdoend geacht voor kleine diefstallen, scheldpartijen, overtreding van het weideverbod en schulden tot twaalf gulden? Het hout, mooi glad en vettig geworden rond de openingen heeft kennelijk mild gebrand, geen mu...

Het wintert in Pompeï. De tijd van vegen, opruimen, restaureren en verder graven in de as. Er zijn recruten ingezet, soms wordt een kiek gemaakt. Zes jaar verlopen, en in je tent 's nachts om drie uur toon je me foto's: kijk, toen was ik in dienst, we groeven een villa op in Pompeï, h...

Je leek een Florentijnse doodspage met je sluike, halflange haar, je matte, sombere gelaat, je engsluitende zwarte tuniek zelfs je ogen schenen git. Je zong met een metalen alt. Ik kon mijn ogen niet van je afhouden en jij keek telkens terug tot ik bloosde. Na het concert bleek je een ban...

Met zoveel liefde heb 'k van je gehouden Dat, nu ik bijna je vergeten ben, Zelfs 't zeggen van je naam mij is gebleven Een liefkozing, waar 'k dagen op kan leven. Slechts een herinnering is mij behouden: Hoe op het plein, bij 't honinglied der linden Vanuit de schaduw over witte st...

Mijn strenge rechter, je staat daar als een beeldhouwersmodel, en klaagt spottend: ik heb zo'n brekelijk lijfje, ik lijd het hele jaar aan voorjaarsmoeheid en door een waterader onder het huis. Ondertussen verwijs je ook mijn karkas naar 't knekelhuis en decreteert verder: die verzen van ...

Wie niet, als wij, in het donkerst Europa van deze eeuw, toen er geen enkele uitkomst meer leek, jong zijn geweest, en hebben liefgehad, zullen nooit beseffen hoe wij ons klampten aan het klein geluk, een sonnet, een spoortje van weelde, wat druiven in een kristallen coupe, die scheurde bij...

Als dorpsjongen, niets gewend, stond ik een keer op de zolder van het Goes Museum oog in oog met Jetayu, de mythische reuzengier. Hij sloeg een vuurwaaier van staart en vlerken open, een werveling van kracht en kleur, en schreeuwde het gotische gewelf vol oosterse triomf. Ooit ...

Ben jij het die dit leest? Heb je net je astrakan muts afgezet, en vallen nu je zwarte krullen warm naar het papier? Slaat het licht van deze bladzij op in de goudspikkels van je ogen, glimlach je gelukkig, nu je merkt dat ik dit weet, en breng je ook je donkere lippen zo dicht bij de woorden...

Met zoveel liefde heb ik van je gehouden dat, nu ik bijna je vergeten ben, het zeggen van je naam mij is gebleven een liefkozing, waar ik dagen op kan leven. En dit is de liefste herinnering: hoe op het plein, een honinglied van linden, vanuit de schaduw over witte straten je aan kwam lopen...

De dichter sprak, beklijft zijn woord dan zijn jouw ogen voor een tijd gewijd tot mooie ogen, heeft je mond de lippen waarvan generaties dromen. Jij warmt je arm hart er niet aan. Je gaat verloren. Ook voor hem. De dichter sterft vereenzaamd. Wat was zijn liefde dan geloof, zijn vers...

Ik heb je lief, ik lieg. Je geur bedwelmt me. Kom niet nog nader, je geur stoot me straks af. Nu heet je zo, morgen heet je anders. Ik vlucht omdat je bent wie je bent, lijfelijk, lawaaierig, te jong. Ik heb je niet lief, ik lieg. -------------------- uit: "Tijd", 1986.

Gore plastic zakken, fladderend, vastgehaakt aan stokken in een tochtsloot ergens op Schouwen zo'n lichtloze middag tussen Sint en Kerst: Chileense flamingo's. Ooit fantaseerde ik een zwoel moeraswoud vol orchideeën, roepen, slingers baardmos en spiegelend onder smaragden waaierkruine...