biografie: Marie Boddaert
1844 - 1914
Maria Agatha Boddaert [Middelburg 1844-Den Haag 1914]
Zij groeide als jonkvrouwe op in een beschermende omgeving.
Zij huwde in 1870 met Rudolph Gelderman (1846-1877), beroepsmilitair.
Na de dood van haar echtgenoot verhuisde zij naar Den Haag waar zij afgezien van een verblijf in Montreux (1892-1896) en Zürich (1906-1911) woonde.
Zij debuteerde onder het pseudoniem Luctor met verhalen in het tijdschrift Nederland (1844). Zij publiceerde in meerdere tijdschriften gedichten, die gebundeld zijn in Aquarellen (1887). Daarna legde zij zich toe op het schrijven van boeken voor de (oudere) jeugd: o.a. Sturmfels (1889). Onder het pseudoniem Rudolph Curtius schreef zij de roman Buiten de wet (1890).
Overig werk:
Serena (1898), poëzie
en de jeugdboeken:
Jong leven (1905)
Frans en het geheim (1909)
Roswitha (1909)
Prins Almanzor's makker (1912)
Naar het tooverslot van de witte vrouw (1913)
Op Wendehuis (1913)
De schipper van de Jacomina (1913)
Inzendingen van deze schrijver
48 resultaten.Vóór de deur.
poëzie
3.0 met 7 stemmen 
1.341 'k Had haar zo graag nog eens,
Voordat zij ons verliet,
Goênacht gekust. Zij zeiden:
‘Beter niet.’
Zwaar, door hun zacht vermaan,
Sloeg mij hun medelij;
Niet zien.... Nooit meer.... En toch
Zó dichtbij.
Toch: ‘Beter niet’. - Dat woord
Grijnst me overal nu aan.
..... O, had...
Uitvaart.
poëzie
2.0 met 2 stemmen 1.630 Wij dragen hem uit: zijn tijd is daar.
Breng aàn uw kransen
Van schone gedachten
En daden; laat glansen
Wat ge onder hem wrocht als hulde op zijn baar;
Zacht roeme
Uw mond zijne weldaân; elk woord zij een bloeme
Voor 't dode Jaar.
De middernacht laat hoog in de lucht
Zijn...
Avond aan ‘t strand
poëzie
3.0 met 25 stemmen 6.710 Nu is ’t of alles rusten wil,
De hemel wijd en de duinen stil,
En ’t dorpje in ‘t duin gezeten,
Wat nestjes bruin, ‘t kerkje in hun schoot,
En wat venstertjes blozend nog van rood,
Door zonne in ‘t west vergeten.
En naast de duinen de grote zee,
Zo droomrig loom of zij zachtjes...
Mijn ziel is in mij
poëzie
3.0 met 60 stemmen 12.673 Mijn ziel is in mij als een kind
Dat droomt, terwijl zijn voeten bloeden,
Van vleugels verloren, die hij, de moede,
Wel eenmaal wedervindt.
----------------------------
uit: Serena (1898)
Sneeuw
poëzie
3.0 met 7 stemmen 3.490 Wat losse vlokjes vlos als duivedons,
Vol rust van dauwe en maanglans, dauweblank,
In veel blank wittig licht... al meer en meer...
Elk vlokje een vleugje rust uit Grote Rust;
Elk vlokje een vleugje glans uit Woon van Droom.
Stroom van wit licht nu... witte vleugeltjes,
Sneeuwdragertjes in...
Droom-vrouw, kom!
poëzie
2.0 met 16 stemmen 4.814 Droom-vrouw, kom !
Droom-vrouw, kom !
En draag mijn kleine
In je armen, de rozereine;
Draag mijn kleine
Die slapen wil
Naar je droomhof
Manestil.
Kleine sterrekindren gaan
Met hun lichtjes al vooraan,
Openen de blauwe dromepoort,
Zorgen dat niets mijn kleine stoort.
Maar schuift op...
Maanlicht
poëzie
4.0 met 17 stemmen 2.696 Geklommen was de maan naar boven,
Had wolken stil uiteengeschoven,
sneeuwengrot leek zij te turen,
En zilversneeuw in ‘t rond te sturen.
‘t Was of de warme zomeraarde
Het koelend zilver gretig gaarde:
Al meer en meer had ze opgevangen
Tot al van zilver was omvangen.
Een koel, blank...
Zomers duin
poëzie
4.0 met 9 stemmen 4.119 Nu wil ik niets zijn dan een kleine stem,
Heel needrig sprekend van de mooie dingen,
Die me op de klare zonnedag omringen
In 't warmzacht duindal, waar de gele brem
Zo gul haar gouden bloemenrei laat zingen.
Gegroet, bruin bijtje! - riep-je bloemen, hem? -
Gons zacht, dat je haar zang niet...
Nacht
poëzie
3.0 met 37 stemmen 6.224 Niets dan de wijde,
de grote rust:
eenzaamheid zachtjes
in slaap gekust;
niets dan het sluimren
van 't levend Al,
dat straks weer de ogen
ontsluiten zal;
niets dan de hemel,
die ogend waakt,
zolang lome aarde
het waken staakt;
niets dan wat wijde
oneindigheid,
in Nachts zachte...
Woud bij nacht
poëzie
3.0 met 3 stemmen 2.056 Luister.... tussen de stammen van het woud
Gaan zachte schreden... zacht en zachter: 't Leven
Dat wegtrekt en zich neervlijt. Alle dreven
Zijn leeg nu van geluid; de Stilte houdt
Haar intree en de Schemering, gedreven
Door hare broeder Nacht, blust snel het goud
En alle purperglansjes, die...
WROK
poëzie
3.0 met 14 stemmen 4.462 De lucht hing laag in geelgrauw vale broeiing;
Het land lag stil, als voelde 't dat daarboven
Wolken van strijd en onrust samenschoven,
Vol weerlichtvlamverzet en toornegloeiing.
En over 't land bewoog - één samenvloeiing
Van wrokkende gestalten,...
Meeuwen.
poëzie
3.0 met 3 stemmen 1.352 Tussen zilveren zee en avondgrijze lucht,
Laag rondend in egaal gewolk, dun uitgestreken,
De sneeuwen meeuwen zweven, vrij in lange streken,
Drijven en wieken voort in lenig weke vlucht.
Midden in 't schaduw-ijl - dat aanwaast boven 't schuimen
Der zilvren golvenzee - fijnwazig, ijl...
Witte bloemen.
poëzie
4.0 met 4 stemmen 868 Maak schemer van licht in deez' donkre stonde,
Gij kindren der Meie!
Wil begeleien
Wat in levens Meie wordt weggezonden....
Ik heb gekozen
Rozen,
Heel blanke
Bloemen der Meie,
Die lichtend stonden,
Met teder schijnen,
In 't dag verdwijnen.
De plek is zonloos,...
"Over stille ogen."
poëzie
4.0 met 1 stemmen 1.560 Over stille ogen en lippen stil
Eeuwig nu geloken
Sprei uwe bloemen ter liefde der bloem
Droeviglijk gebroken.
O, laat vallen, zuchtenszacht,
Treurewoorden, woorden van klacht,
Dat zij niet storen de rustenacht,
Waarin zij ligt gedoken.
Neig uw hoofd en neig uw wil...
En zeg:...
MAANLICHT
poëzie
4.0 met 2 stemmen 840 Geklommen was de maan naar boven,
Had wolken stil uiteengeschoven,
Uit sneeuwengrot leek zij te turen,
En zilversneeuw in 't rond te sturen.
't Was of de warme zomeraarde
Het koelend zilver gretig gaarde;
Al meer en meer had ze opgevangen,
Tot al van zilver was omvangen.
Een koel,...
Aggy.
poëzie
4.0 met 2 stemmen 1.153 De morgen droomt in de lichte tuin:
Een lichtfestijn
Midde' in bloemgeschijn,
En in die droom lichtkindje klein,
Grootogig, op voetjes fijn.
Geurenneurende zachte jasmijn,
En vrolijke roosjes, mondjes half open,
En gouden regen,
Neergezegen
Om haar te vertellen die aan komt...
Sterven. IV.
poëzie
4.0 met 1 stemmen 539 Toen Z ij n e stem, wellend uit diepe nacht ...
Lichtend gelaat zag 'k over mij gebogen;
Ik staarde in kalme, vriendlijk blikkende ogen:
‘Kom met mij,’ wenkten oog en lippen zacht.
Mijn Gids had vleuglen, en op vleuglen vlogen
Wij de aarde langs, die droomrig,...
Sterven. III.
poëzie
4.0 met 1 stemmen 496 . . . . . . . . . . . . . .
Zoals de golven gaan en komen,
Komen en gaan,
Den schoot van heur moeder, de zee, ontnomen
Levenbelaân;
Zoals de bloemenkindren komen,
Bloeien en gaan,
De schoot van heur moeder, de aarde, ontnomen
Levenbelaân;
Zoals de starren gaan en komen,
...
Sterven. II.
poëzie
3.0 met 13 stemmen 2.492 De nacht is donker. - Buiten hoor
Ik Z ij n e schreden gaan;
‘t Is of zij pozen… Of zij voor
Mijn drempel blijven staan.
Blijven zij pozen? ... ‘t Is of mijn hart
Stiller en stiller slaat;
Of mij een grote, rauwe smart
Plotsling te wachten staat.
De deur is dicht. Mijn lamp...
Sterven. I.
poëzie
4.0 met 2 stemmen 516 't Is het Leven dat henengaat,
Stadig, stil,
Als zoveel dat altijd verder gaat
En toch niet heengaan wil;
Als elke tik van de klok, die uur
Nà uur slaat,
En nieuwe voortdringt, en ze één voor één,
Eén voor één sterven laat;
Als elke vonk in de vlammende haard,
Vuur...
Heel ver.
poëzie
3.0 met 3 stemmen 859 Ik wilde ik kon je in mijn armen nemen,
Dragen heel ver
Langs blanke velden en koele wegen....
De avondster
Zou wel onze vriendlijke leidsvrouwe wezen,
Als over dagmoede landen rezen
Avond- en nacht-
Schaduwen zacht.
Ik zou je voeren langs rozenheg
En vogelwoning.... heel ver...
DODENKLACHT
poëzie
4.0 met 1 stemmen 837 Laat dicht de luiken! 't Zonlicht dringe
niet in deez' ruimten, waar geen morgen
haar langer wacht.
En laat me alleen met mijne dode!
'k Wil met haar zijn in de eerste wake
van hare nacht...
Ik wil de teedre woorden spreken,
die 'k nog voor haar in 't hart bewaarde
'k zei niet...
Mijn ziel is in mij.
poëzie
4.0 met 2 stemmen 727 Mijn ziel is in mij als een kind
Dat droomt, terwijl zijn voeten bloeden,
Van vleugels verloren, die hij, de moede,
Wel eenmaal wedervindt.
Jonge dode.
poëzie
4.0 met 4 stemmen 1.007 Waarom, als stille Dood jonge ogen sluit,
Staan wij verslagen, buigend om de baar
Met wening droeviger, alsof dit waar
Smart die elke andre smart in zich besluit?
Als stonden wij op blijde bloemenkust,
En zagen onze schat op zwarte boot
Verraderlijk ontvoeren door de Dood -
...
Twee lichtjes zijn je ogen
poëzie
4.0 met 1 stemmen 1.456 Twee lichtjes zijn je ogen, mijn kindekijn!
Die stralen zo diep in het harte mijn,
Dat alles blij licht wordt daarbinnen;
Dán juicht het er luide, dán vrediglijk stil,
Of mijn hart al maar loven en minnen wil,
Al maar loven en minnen!
Twee grijpertjes zijn er je handenpaar,
Die stoeien...
Zomernacht.
poëzie
4.0 met 2 stemmen 672 Ik stond op 't duin onder maanlichte lucht,
Rein blauw, dat plechtig rees en teder helde,
- Of 't aarde omveilgen wou - ver achter velden,
En ijle bomenlaan naar klein gehucht,
En stille duinrij, ingeslapen vlucht
Van doffe golven naast de lichtdoorwelde
Woelgolven van de zee. De...
Lenteboomgaard.
poëzie
4.0 met 2 stemmen 870 Hier is jonge aarde één wijde bloesemhalle.
Bomen en bomen zover de ogen reiken
Doen takske aan takske in gulle blijheid prijken
Met bloesemsneeuw, sneeuwigste sneeuw van alle.
Is 't niet of uit zonhemel neer kwam strijken
Een vlucht van vlindertjes, zó neergevallen
In dromerig...
Van zachte waatren.
poëzie
4.0 met 1 stemmen 873 Zij komen geschoven, zoetjes geschoven,
Hobbelbobbel, kristallig klaar,
Met korte klokjes even naar boven,
Zijigjes achter en naast elkaar;
Van ver weg, langs stille vlakte,
Uit diepe, koele, milde wel,
Droomrig groen onder 't groen getakte,
Zonnighel onder 't zonnespel;
Dommelzacht...
Val nu mijn woorden
poëzie
4.0 met 1 stemmen 710 Val nu mijn woorden als hele reine
Drupjes van klank in der oren fijne
Luistrende schelpjes; maak melodije
Van mijn gedachten, en zoetjes laat
Ze op rimpling van golvige ritmen glijen,
Totdat de ontwaakte stilte staat
In zachte glimlach van verblijen.
Mijn jongske slaapt al zo lang
poëzie
5.0 met 3 stemmen 1.274 Mijn jonkske slaapt al zo lang
In stille kille hof;
Mijn stem van roepen is dof,
Mijn lippen verleerden hun zang.
's Nachts als ik slaap, slaat hij even
Zijn vakerige oogjes open,
Komt naar mij toegelopen
Om mij een kus te geven.
Vlijt zijn hoofdje naast mij,
Nestelt zich in mijn...
Meer van deze schrijver...
