biografie: Victor A. dela Montagne
1854 - 1915
[Antwerpen 1854 - Sainte-Adresse in Normandië (Frankrijk) 1915]
Hij was ambtenaar bij het Belgisch ministerie van Justitie. Hij schreef gedichten en toneelwerk. Deze weemoedige dichter vond zijn inspiratie vooral in de natuur en de liefde. Eerst verscheen zijn bundel Onze Strijd. In de bundel Gedichten die hij daarna in 1883 publiceerde vindt men mooie sobere en intimistische stukjes.
In 1878 stichtte hij samen met Theofiel Coopman het tijdschrift De Nederlansche Dicht- en Kunsthalle. Twee jaar later bezorgde hij in samenwerking met dezelfde Coopman een grote bloemlezing Onze Dichters 1830-1880.
Bij het uitbreken van WO I werd hij naar Le Havre gestuurd, waar hij een jaar later stierf.
Werk:
Onze strijd (1875)
Iets vergeten (1879)
Anoniem (1880)
Onze dichters (1880)
Gedichten (1883)
Vlaamsche pseudoniemen (1884)
Inzendingen van deze schrijver
21 resultaten.Op de hoeve
poëzie
3.0 met 8 stemmen 
1.776 Het Angelus klept in de verte
in tonen zilverhel,
Grootmoeder knielt op de drempel,
de kinderen staken hun spel.
Grootmoeder bidt: 'Onze Vader...'
De kinderen zeggen 't haar na: -
een zonnestraal glijdt door het lover
een lichtstraal van Godes genâ.
--------------------------------...
Het huizeke
poëzie
3.8 met 9 stemmen 1.525 Ik weet er op een Hollands plein
een aardig huiske klein en rein,
van rode tichelsteentjes gebouwd
en vast wel een paar eeuwen oud.
Puntgeveltje, met trapkens vier, vijf, zes,
met houten luifel en hoog bordes,
half verscholen in loverpracht,
spiegelt het zich in de stille gracht ;
en als...
Adel
poëzie
4.5 met 2 stemmen 987 Zij eisen van ons, — want zij dragen een naam,
in 's lands kronijken van grote faam, —
dat we zinken voor hen op de knieen;
verwonderen doet hun ons spotgelach ,
ze dragen — ontwetend — hun naam van gezag,
als een ezel... relikwieên.
De boswachter
poëzie
4.0 met 1 stemmen 981 En 't is vroeg in de morgen: de hemel is blauw,
in 't mollige gras schittert peerlende dauw,
op stammen en blâren, ver en dicht,
speelt met de schaduw het zonnelicht, -
op aller grachten zomen
staan bloemekens te dromen,
knikkende, geurende, slapensmoe,
de heldre lentemorgen toe.
...
HET HAARDVUUR WIERP ZIJN RODE SCHIJN...
poëzie
3.9 met 9 stemmen 1.480 Het haardvuur wierp zijn rode schijn
door ‘t kleine, geurige kamerkijn,
op uw bleek gezichtje mede:
waar vond men zoeter vrede?
Maar, plagend staakt ge naar de vlam
het kleine voetje... en ik nam
het bevend, staamlend tussen
mijn handen in en dekte ‘t toen met kussen.
Dan vielt ge mi...
DE TAVEERNE
poëzie
3.8 met 4 stemmen 2.046 Een echte oudduitse taveerne,
zingende Burschen ter lindebank,
op de drempel een blonde deerne,
om ‘t houten geveltje wingerdrank;
van binnen gerookte balken,
een krachtig bruine schemertint,
en een zonnestraal, de schalke,
die dartelt over kroes en pint.
De tabakswolken blauwen.
Poes...
IK DENK SOMTIJDS...
poëzie
4.0 met 7 stemmen 1.674 Ik denk somtijds, als ‘t avond wordt,
hoe wij ‘t geluk met voeten
vertraden om een nietig woord,
en hoe we daarvoor boeten.
Ik denk me een huizeke klein en rein
met bloemen in alle hoeken,
een gouden zonnestraal op de vloer,
en hier en daar wat boeken.
Daar midden, geurend en fleuren...
'k Heb zoete liefde verdreven
poëzie
3.6 met 7 stemmen 2.010 ‘k Heb zoete liefde verdreven
uit het ontloverd nest;
en als een slot omgeven
mijn hart met wal en vest.
De burchtpoort is gesloten,
de hangbrug is gelicht;
‘t geheel is overgoten
met mystisch treurig licht.
Of in de voegen schijnen
te bloeien bloemetjes blauw,
zij zullen, zij moet...
Och! kon ik u vergeten
poëzie
2.9 met 9 stemmen 2.196 Och! kon ik u vergeten,
mijn lief, mijn aangebeden;
Maar, ijdle wens en ijdle hoop:
Ik heb te veel geleden.
Niet dat ik in uw armen,
op uwe rode monde,
geluk, te veel voor ‘t mensenhart,
gezocht heb, - en gevonden.
Maar dat ik om u geleden heb,
geweend in doodsangstbeven
al wat een h...
Het is niet goed.
poëzie
4.0 met 1 stemmen 588 Het is niet goed, door 't leven te gaan,
met hoofd en blikken omhoog gericht,
omhoog, - ter glanzende starrenbaan,
ter eeuwig stralende lichtsfeer.
Het is niet goed op een hoogte te staan,
wel vele duizenden in 't gezicht,
hoog boven het slijk, midden storm en orkaan,
waar de kiem va...
VAN EEN DICHTER
poëzie
4.0 met 1 stemmen 668 Er is een dichter gestorven: hij had 'ne goede naam;
nu komen de andre poëten luid jammerend te zaam;
zij strooien as op hun hoofden en zijn in rouw gehuld,
hun oog is met zilte tranen, met weemoed hun hart gevuld.
De dode heette een stumpert en machtloos nog voor één uur,
nu wordt hi...
HONEY-MOON.
poëzie
3.0 met 2 stemmen 565 Als kinderen hadden ze samen
zo lang het hun heugde, gespeeld, -
als kinderen hadden ze samen
hun wel en wee gedeeld.
En onder het stoeien reeds, noemde
het meisje de makker haar man, -
hij haar zijn klein, lief vrouwke:
Zo bouwden ze een hele roman.
Ras gingen de dagen, de jaren
in wen...
OP 'T KERKHOF.
poëzie
4.0 met 3 stemmen 677 In 't lover van der doden rustplaats,
bij 't zerkje van het arme wicht,
heeft zich een eenzaam vogelijn
het donzig liefdenest gesticht.
De zoele lentewinden,
ze koestren, onder feestgeruis,
de zanger in zijn groene woon,
het kindje, sluimrend onder 't kruis.
Zo brengt ze, de mild...
Verzoening
poëzie
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 802 Kom, zij de ruzie nu gedaan,
verdwijne om 't frisse rozenbekje
- hoe lief 't u sta - dat pruilrig trekje,
En zie me weer eens vriendlik aan....
Laat fladderend waaien in de wind
de golvend losgerolde haren,
en reik me, - och, ge doet het garen,
de rode lippen, zoetlief kind.
De ...
Van sterven
poëzie
3.5 met 2 stemmen 663 Gestorven zijn is niets. In vrede, 't oog geloken,
stil sluimren onder geurend mos,
van alle leed ontlast, alle aardse zorg ontdoken,
alle aardse kommer los,
en zalig, onbewust zelfs van 't bedrijvig leven
geen klank meer horen, ver of dicht,
van 't eeuwig schaduwfloers, als van een wade,...
Op 't kerkhof
poëzie
3.0 met 3 stemmen 658 In 't lover van der dode rustplaats,
bij 't zerkje van het arme wicht,
heeft zich een eenzaam vogelijn
het donzig liefdenest gesticht.
De zoele lentewinden,
ze koestren, onder feestgezuis,
de zanger in zijn groene woon,
het kindje, sluimrend onder 't kruis.
Zo brengt ze, de milde natu...
Ze zeggen, de farizeërs
poëzie
2.3 met 7 stemmen 627 Ze zeggen, de farizeeërs
dat ik U te veel bemin,
en dat ik het hoofd verlieze
en rake verward van zin.
Zij juichen: hoe zoet de kussen
van bloeiende lippekens zijn,
de volle schaal smaakt zoeter
met schuimende zuiderwijn.
Zij huichlen: vernederend rusten
voor kennis en wetensdorst,
al...
Wij zingen, wij, de poëten...
poëzie
2.8 met 4 stemmen 785 Wij zingen, wij de poëten,
van weia, weiala, dideldidom...
't Volk vindt de zang... versleten
en de poëten... dom.
Wij zingen roerende sagen
van weia, weiala, dideldidom...
maar 't leed van alle dagen,
daar geven wij wat om!
Wij zingen van dwergen en elven,
van weia, weiala, dideldido...
Zomernamiddag
poëzie
3.2 met 8 stemmen 1.429 Mijn lieveke, zeg, herinnert ge ‘t u?
Het was een zonnige zomernamiddag:
geen windje dat ruiste, geen blad dat bewoog;
een hemel zo blauw als ‘t azuur van uw oog, -
o zonnige zomernamiddag.
En velden en weiden, en ‘t eindloos verschiet,
o heerlijke, zonnige zomernamiddag, -
ze lagen i...
Van een dichter
poëzie
3.5 met 10 stemmen 1.622 Er is een dichter gestorven: hij had een goede naam;
nu komen de andre poëten luid jammerend tezaam;
zij strooien as op hun hoofden en zijn in rouw gehuld,
hun oog is met zilte tranen, met weemoed hun hart gevuld.
De dode heette een stumperd en machtloos nog voor één uur,
nu wordt hij opee...
Een oudt liedeken
poëzie
3.5 met 6 stemmen 1.644 Naar Jean Richepin
Tsagh eens een cnape stervensgeern
een valsche, vreede, boose deern.
Sei totten cnape: 'hael mi terstont
din moeders herte voor minen hont.'
Hi ging en sloech sin moeder doot
en vluchtte mettet herte root.
Mer twyl hi loopt, stuict oppen steen
en valt, - dat er...
