Lofdicht

Ja, glorie aan de witte en roze kaarsen van de kastanjebomen over het plein. Eronder wordt een zaak beklonken, een liefde rechtgezet, een spel van hebzucht uitgelegd aan jonge kinderen. Glorie aan de avond die over de stad zakt waaronder werkers moe bewegen, een vroege vleermuis cirkelt...

Onder aandrift van de kniel welke door het groene kweelt terugkaatsend in echo’s waar ik week door vlieg wallen schoren rode ziel welke de mijne streelt scharnieren knarsen weergaloos openen de toegangspoort Zie hoe jij bekoorlijk ligt in middeleeuwse tijd begerenswaardig...

...geniet ervan bij dageraad En vul mijn lofdicht met orgasmen Die ik voor jou heb aangemaakt Zou ik nu nog moeten talmen Tweelingjongen van gazellen Ik hoor de rinkelende bellen En wil u sterk vertellen In de natuur ongehoord Ik ga u het hof danig maken Aanbid uw liefelijke...

je laat me lachend grijpen naar mijn toetsenbord knopjes ratelen in razend tempo mijn verrukking terug af en toe nog net te vingervlug omdat ik me weer jubelend in je woorden stort ondeugend antwoord ik vol enthousiasme schaterend kan ik je pretlichtjes haast staren met heel je zijn ben je...

...leven doet me niks want jij hebt mij extra spirit gegeven Denken aan jouw glimlach doet mijn hart harder kloppen dan ga ik vreemd doen en alleen jij kan dat stoppen Een ode, een lofdicht, een serenade; het maakt niet uit hoe ik moet jou bereiken want jij komt niet naar mij...