Alle inzendingen over het treurlied van ee

liefde is lente maar het sneeuwt in mijn hoofd het hagelt in mijn buik felle buien de vorst nog onder mijn huid de kou wil er niet uit dan kiert achter de wolken schuchter en pril de zon een eerste vluchtige zoen naast mijn oor ik word warmer en warmer ga door ja ga door…

woorden fladderen in mijn hoofd als vleermuizen in de vroege zomernacht doelloos schieten ze voorbij als aangeschoten duiven van klei tuimelen ze omlaag in een vrije val woorden die ik morgen schrijven zal…

Zilver hangt de zon boven de kale kruinen herfstig slotakkoord…

Hij zit bij het raam en ziet de zachte vlokken een voor een de wereld bedekken op tafel ligt de krant nog ongelezen stilte kruipt door de kieren de klok tikt het binnen grijs zijn ogen vallen langzaam dicht niemand meer om hem te wekken…

ik voer je mee langs vrijgevochten luchten het bed een geheime plek voor twee achter gesloten ogen kleur ik je vurig rood als bloed dat bonkt in borst en buik warmte laat stromen vannacht wil ik jou voor mij alleen in het donker van mijn dromen…

Even ben ik er geweest in die korte koude dagen wollen borstrok, kachel aan een liedje nog, dan moet je slapen gaan Even zomaar langs geweest ik zag twee mensen in een tuin haar grijze hoofd, het hoge gras alles was zoals het was Even mocht ik binnenkomen in een leven haast vergeten kom mee, dan gaan we vlinders vangen de warmte van die…

ik wacht ze op langzaam kruipen ze langs de muren omhoog slangen als draken die kronkelen en sissen met giftige tong mijn hart bonkt iedere nacht weer weet ik dat ze komen ik tem ze met woorden voer ze een verhaaltje ik vecht met de draak mijn ogen worden zwaar in het ochtendlicht slangen-draken gekooid op de muur ik laat ze…

de dag staat aan het raam een grijze vrouw met vermoeide ogen de dromen liggen bijna afgedraaid tussen de lakens een laatste restje zoete sluimer uit de diepte komt langzaam het weten boven drukt op mijn borst de grijze vrouw van weer een dag…

honderd kleuren blauw strelen stil jouw stranden onstuimig groen herrees waar eens de bossen brandden de pijn trok weg het uitzicht bleef een dal vol nachtegalen in de hitte rond het plein zwijgen de platanen hun middagslaap verstoord door het kraaien van de hanen de tijd staat stil het leven duurt al honderd jaren eeuwig…

Vergrijsde olijfbomen leiden de weg naar het dorp de hitte drukt zwaar en loom op het plein in de stilte van het middaguur zingen slechts de krekels een hond ligt hijgend gevangen in het spel van zon en schaduw onder de cypres zit een vrouw in roerloos zwart een leven trekt voorbij…

op benen van brons sta je tot je enkels in het water met gestrekte armen vang je lucht en water in een schaal la nina beeld in een fontein geeft de lichtheid aan het leven…

ze koestert haar kind met warme ogen haar aandacht schemert rood in het groen in armen vol rozen wiegt ze haar kind de geur van hen samen gedragen door de wind zij vlijt haar kind in een bed van gras het kind dat even in haar gedachten was…

wolken werden zwart wind geselde de bomen eindelijk regen…

in de tuin van haar geest op armen vol rozen wiegt ze het kind zachte geuren zoete woorden gedragen door de wind in de tuin van het huis huilt ze met het kind de druppels vallen zwaar op het groen in een bed van nat gras vlijt ze het kind dat er ooit was…

doorleefd groen ritselt een laatste zwoele streling de zomer voorbij…

de tijd lijkt tot staan gekomen ze houdt haar adem in ver weg ligt het verleden als een brok oud zeer vastgezogen in haar gemoed ze koestert de stilte het nieuwe seizoen laat stormen razen en rivieren kolken brokstukken schieten los niet meer tegen te houden de eindeloze stilte voorbij…

Bang voor mezelf daarom schuil ik in een naam bang voor de woorden die onthullen wie ik ben daarom schrijf ik ze onbegrijpelijk mooi achter glas bang voor de ander die me zal zien in mijn ware gedaante en uiteindelijk leest onder mijn echte naam…

Op een zondagmiddag zag ik de herfst komen aarzelend kroop het geel in het groen van de bomen het leven klonk gedempt met de wolken laag voor het eerst na maanden was de verte vaag een moment van stilte zomaar in een laan ik kon het zien en horen de herfst kwam eraan…

De vijver ligt doodstil over het water trekt een laatste rimpeling De bomen staan roerloos door de toppen gaat een zachte fluistering Een bleke zon klimt traag de nevel in en wordt zo herinnering…

vannacht zag ik je zwaaien onder de kale bomen bij het kruis vannacht hoorde ik je roepen tegen alle stormen in ver van huis vannacht proefde ik jouw angst op de versgevallen sneeuw zacht geruis vannacht voelde ik mijn tranen in donker land de pijn van nooit meer thuis…

in stilte lees ik de levens in steen met duizend doden leef ik alleen roze lelies op een spiegel van water door hoog gras loop ik naar later…

hier wil ik niet zijn in deze tijd van ijs waarin de dagen vriezen tot een mistig grijs hier wil ik niet zijn nu de zee met messen snijdt het strand ligt zwaar en hard alleen de meeuwen schreeuwen bitter in de kou hier wil ik niet zijn zo mijlenver van jou…

toen de dag niet meer bestond toekomst een verleden kreeg stonden zij verloren in het donker samen bevroren in de tijd zonder weg en zonder woorden alleen in de verlatenheid nu gaan zij de weg terug niets heeft meer een vaste plek in die eeuwigblije kamer tussen bad en babybed verliezen zij de tijd tastend in het donker raken zij zichzelf…

in een cirkel van licht dansen zij het leven voetje voor voetje op de ochtendkrant en na de puzzel is er thee zij blazen trompetten beroeren de snaren in de stilte tikt de klok een eenzaam uur en na het brood schatert de t.v. over wild woest water langs kroegen in de stad met de rollator uitbundig samen in de aanleunwoning voor twee…

door de wolken trokken wij op zoek naar wat wij misten witte dorpen zagen wij in een helder en klaar licht de koelte van het groen voelden wij in patio's de vreugde van het water hoorden wij in de fonteinen in kathedralen roken wij het geloof in heiligen met luide stemmen proefden wij het noodlot en het leven en alles wat wij vonden…

handen met bruine spikkels gevouwen in een gebloemde schoot de pop ligt op tafel het leven achter gesloten ogen aan de binnenkant de wereld achter dichte deuren aan de buitenkant…

toen ik wist dat ik hier blijven wou tussen goden in een ander licht zocht ik een boom met grillige vorm en nestelde mij onder de olijven overdag boette ik de netten rond een veilige zee en wachtte op de nacht waarin ik eindeloos tuurde helder met een kalm gemoed mijn voeten vonden vaste grond ik voelde aarde beven en wist dat ik hier…

er waren bergen met witte dorpen en altijd een weg die kronkelde naar zee hoog proefden wij de hanen in stilte een stoofpot aubergine eelt op de handen er waren stranden met rotsen en stenen het hete zand wij dronken wijn uit gekoelde glazen en altijd rook het naar afscheid op rechte stoelen aan een tafel ergens een plein in een hart…

drie weken ben je dood nu wel lang genoeg de aarde is verschroeid de hittegolf voorbij regen drupt mijn uitgedroogde lippen…

ik heb je naam geschreven zilveren letters in zwart graniet boven de dag die vroeg zomervol begon met mensen naar hun werk en jij op weg een kalme strijd gelukkig kort geleden daarnaast die andere dag later in de zomer veel te kort geleden er werd een andere strijd gestreden daarom juist jouw naam Jaweh is genadig John ik heb jouw naam…