Alle inzendingen over overig

Ik probeer mijn hand los te trekken, maar mijn wil -- blijft ergens steken.…

Wie in de war is denkt nog steeds dat anderen -- weten wat ze doen.…

De acteurs wijzen naar de toeschouwers, goden -- die kunnen kiezen.…

Wie dat nachtzwarte gevoel nog nooit heeft gehad -- kent mijn treurnis niet.…

In de kleedkamer zie ik geschoren meisjes -- zie ik wat jij wilt.…

de oude molen die traag zijn grijze wieken wentelen laat danst zijn laatste dans Quijote deert hem niet maar de wind die uit de hemel valt en over de donkere aarde liggen gaat…

Het is prachtig spul, dit gele gevlochten touw -- Ik ruik retsina.…

Klein zijn hun hoge verwachtingen, want wie valt -- valt nauwelijks op.…

's Ochtends in de bus een groet, we kennen elkaar -- en toch ook weer niet.…

In de poelen en de regen van het leven -- springen kikkers rond.…

diep in haar wonen woorden soms zijn ze droevig, soms fijn het zijn er veel, toch zijn er situaties waarvoor geen woorden zijn het komt regelmatig voor dat ze iets zeggen moet waar zijn de juiste woorden geen enkel woord voelt goed ze kan de woorden vaak niet vinden is naar het goede woord op zoek het ligt op het puntje van haar tong…

Waarom schrijf ik nog de woorden uit mijn brein dat die mij na mijn leven nog verraden de dagen uit mijn vroege jeugd mij schaden herinneringen aan toen groot of klein. Ach was ik nog zo in geluk geborgen een jonge knaap nog in zijn vaders huis gekleed in spijkerbroek en wollen buis geheel frank en vrij en zonder zorgen. Maar ach, waarom…

Een zachte adem waait in de schoot van mijn huis -- een warme streling.…

De avond komt met kleuren, vogels, geluiden -- Alles kaatst naar mij.…

Groene bomen groeien niet meer tot aan de blauwe hemel, ze zijn moe vroege herfst laat hun bladeren verkleuren september laat haar eerste tinten zien je wringt je in jouw sociale positie alleen en moeilijk om te vergeten je verdrinkt herinneringen in pijn ons geheugen houdt van natte aarde een stille herfstavond tot wasdom gekomen maakt…

Ik lees jouw hand niet, iets dat er toe doet moet je -- niet willen weten.…

de kromgetrokken man verdween meer in zichzelf de dunne hand omknelde de wandelstok hij liet ons het uitzicht op de haven na en het asgrauwe bankje mist iemand zijn verdwijning de stille aanwezigheid op het asgrauwe bankje met uitzicht op de haven?…

Onze gesprekken zijn zo vertrouwd als praten -- in elkaars dromen.…

Onhandig houdt hij mijn hand vast, net een foto -- van lang geleden.…

Ik kwam voor zijn steun, maar hij zit daar maar en zwijgt -- Hij weet zich geen raad.…

Ik ben opgelucht, gisteren was het zover: ik nam het besluit!…

Heer Bommel geniet met een oude luchtballon van bedaard vliegen. Ollie en Tom Poes kijken vol vermaak naar wat onder hen voortglijdt. Rustig landleven, woelig verkeer verschijnen en gaan vanzelf weer. Oosters prachtpaleis maakt plaats voor oerwoudmoeras, dat doet huiveren. Harde bulderwind drukt de reizigers op de zee, die…

Ik beweeg me niet, mijn wil is als een havik -- verheven en stil.…

Langzaam slenter ik over paden ach door tijd wordt ik niet meer gedreven mijn leeftijd dwingt mij niet tot grote daden ik mag zelf nog kiezen in een rusig leven. Rustig blijf ik staan en geniet van de natuur overal rondom staaat zoveel weelde en al was het leven soms wel zuur er bestond ook zoveel dat de wonden heelde. Zovele jaren ben…

je hebt geen geweer nodig om je dromen na te jagen...…

Welke daad goed is wéet je zonder moeite, maar -- goed dóen is moeilijk.…

Als jouw ambitie naar wijze woorden luistert -- hoor je slechts jezelf.…

Wij zijn stil, en stil is onze nette kamer -- Met echo's stilte.…

Ben ik soms van glas? Is mijn innerlijk te zien -- en onbereikbaar?…

we dansten zo licht verstrengeld zo zeker boven de tekens uit onder de laatste dwalende zon doken rondom het heden de duistere gevaren weg over de huizen van de doden galmden de spoken van het verleden de wind wiegde de kruinen van de bomen een lied sliep in de taal van onze lijven zo licht verstrengeld zo zeker boven de tekens…