Alle inzendingen over psychologie

Ik probeer aan mezelf te ontsnappen Maar het lukt niet zo Hoe hard ik ook ren ik haal mezelf steeds weer in En welke kant ik ook op ga ik kom mezelf steeds weer tegen Er zijn geen zijwegen Alleen het kronkelige pad naar mezelf…

Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is…

Als 't Hoepeltje niet werd gedreven, Dan zou zijn loop zich haast begeven: Zo moet het mens'lijk leven voort; Van kinds af, in zijn oude dagen, Met minder en met meerder slagen, Indien 't zal komen waar het hoort.…

Ik ben een kraakvis en ben mijn kraakbeen kwijt, is het mijn constitutie of de onverbiddelijke tijd die thans met scherpe tanden het merg uit mijn botten bijt ? Mijn liefste haalt haar schouders op, zo schamper en beschonken, houdt ze van losse eindjes en haar werk dat steeds blijft lonken. Ik breek in bij mijn moeder en neem laudanum…

In het oog (3) In het oog lopend nu, dit duister achter mijn ogen – zwarte maan boven wind; water, golvend langs niet zichtbare lijnen, voelbaar buiten dit lichaam – het kleine duister wacht altijd totdat ik weg kijk van het meer, en doet me geloven dat in de diepte een kelpie waart, levend geworden vrees. Als ik val, roep ik…

Chocolade van Lindt of Verkade smaakt naar meisjesgenade...…

Kan het net niet raken Als een druppel olie in een glas water Iets duwt mij, verheft mij boven de dagelijkse beslommeringen Ik zie het scherp van de snede Het contrast van een blad aan een boom met de lucht De tak waaraan hij hangt Het bestaan in al zijn facetten ontdaan van conclusies uit handelingen beweegredenen door gevoelens Ik…

Mooi blijven is pijn lijden, maar wat is schoonheid als je het innerlijke lijdt? Je schetst contouren strelend en scheurend met universeel gekleurd krijt op onbevangen linnen en word je onzekere penseel geleid door niet vaststaande waarden, daarmee schep je een naakt bestaan van onzekerheid, ontdaan van alle eroderende rozengeur…

Het oog is de kluis waarin ik mezelf opberg, de storm de sleutel buiten. Ik ken dit lijf niet, denk te moeten overgeven, maar is dat, omdat de maag het voedsel niet verteert of doordat het al opgenomen is? Ik neem mijn handen en leg ze neer op mijn buik. Mijn ogen vallen dicht. In het donker vormt zich een vraag, welt als kwelwater…

In het oog De wereld slingert zich een weg door de tijd en ik blijf achter in het oog ? ogenschijnlijk stille ruimte in het midden van de storm. Ik geef mijn waarde weg en maak mezelf tot zwart gat, waarin ik heen en weer slinger, steeds kant noch wal raak, geen rustpunt in beeld en daarom zie ik jou niet, neem ik geen tijd…

Regens kennen we, het wast de gesloten ogen open, het reikt naar de hals en hoofd voordat de jaarringen zijn verschenen het maakt ons groter dat het origineel het steek de vingers uit de handen het vult de dorst tot lust en legt het vruchtwater aan de schenen, vervult de holten in te slappe knieën, verzacht, laaft de verhitte ziel tot aan…

Te vaak en te vergeefs heb ik getracht de dialoog naar mijn hand te zetten, in ontgoocheling bleef ik achter ter zelfde spijt wat niet vermijdt dat spektakel in andere zetting uit te drukken in treurig leed omgeeft, van eigenwaarde ontkleed, zodat ik terug kon vallen uit het mirakel dat in mijzelf geboren was en bij tegen beter weten…

Met toverloze, wakkere, heldere stem is zij nooit een heks.…

Dat de beeldcultuur door het volk warm wordt omarmd, is zeer zorgwekkend...…

De choreografie van angst, het falen, een trein net niet gehaald, mand vol eierschalen uitgegleden op de medeklinkers, uiteengespat in zinneloze verhalen door dezelfde droom te dwalen, voor een spoorboom die niet open gaat, vandalen op hoek van elke straat, zo talrijk als klinkers met een hetzelfde gelaat zo blijven ik hangen…

Voor zij die nog willen leren voelen Hoe leer je voelen als je nooit gevoeld hebt als je nooit echt en hecht gevoeld bent als je ook niet geleerd hebt te voelen ongewoon door, gewoon door jezelf aan te leren te voelen voel maar aan je handen zeker ook aan je voeten en vooral je grote teen voel vooral ook aan je gezicht maar ook je benen…

waarom zouden we aan een bloederige akker moeten denken of een haan vroeg wakker in de morgenstond…

Ik bouwde aan een droom, het leek een vaste handeling, maar op die bewuste nacht niet uit de steigers kwam, blokkade door gêne en de schroom, beperkt de wil om de ogen weer te openen tot het licht wordt, het onbewuste spreekt zich uit wat eerder is geweest moed ontbrak dus ik hield de wakkere ogen stijf gesloten om de imperfectie…

Keuzes zonder maat of duur men verdrinkt erin, het zingt ons toe in elk vuur, het verslindt zich in een explosie gevoel soms tijdelijkheid, blijkt de eruptie slechts een krater, om daarin te verdrinken, lijkt de weg van eindigheid maar smeekt weer voor de beleefde associatie in een nieuwe stap de brede delta van gestreden…

vleesgeworden, losgeraakt van gedachten zwevend over ijsvelden om toch te vliegen doordrenkt van tijd en denkbeeldige kou op weg naar aankomst, daarmee onderweg verbonden met pijnloos bezweren, vergeefs tegelijkertijd volhardend in nachtlicht ontwijken met ouderdom en jeugd als inzet en overal een schilderij in herkennen omdat het prettiger…

De put is rond en zwart van dode werken de vieze lucht waaiert uit : Doet adem stokken tot in de baaierd van verre streken: Overstroomde het land Schaapjes opgenomen in de nacht met de zwarte vloedgolf op de wit gekrulde vacht Geen geroep meer om te blaten om een mensenhand Wie komt ze bevrijden uit dit…

Zo ken ik mijn mensen, hun hoeden zullen scheef staan, hun wenkbrauwen zullen fronsen als ze mij weer pijn gaan doen. Ook ik zal niet meer werken op het erf van tante Maggie, want de knechten dragen knuppels en de honden hebben tanden zie ze blikkeren in de late avondzon. Haal doeken, haal zwachtels Zorg voor mercurochroom Want ik ben…

Adolf Hitler dacht dat de Joden hem massaal wilden verstikken...…

als een kat sluipt hij onze tuin binnen om haar zingen en vrijheid te ontnemen de rover achter de vogel hij ruikt de buit met de geur die alleen dieren behagen laat hij de lijnen los om de bloemen te ontfutselen o heden, kijk naar beneden heel de tuinverlichting in de brand door de blikseminslag in het…

Als Vincent van Gogh een fotograaf was geweest, leefde hij langer...…

Toen Griet Op de Beeck mij lief ten huwelijk vroeg, werd ik haar vulpen.…

overal worden bloemen geplukt spiedend in de wijde omtrek van het boerenlandschap naar de buit zowel een boek als een mooi schilderij dit is voor mij dit lacht naar mij denkt hij de grissende hand van het boerenland och; wie bemerkt het in deze negorij denkt hij onverstoorbaar als altijd wanneer hij al dat moois voorbij ziet…

Ik ondervind dat de herfstwind en de tijd mijn keel beslopen heeft, dat aan het mooiste lied een rouw rafeltje kleeft, liep vaak een innerlijke stem voorbij, dan werd het moeilijk ademhalen voor berouw wat in de schaduw voortleeft, wat recht geeft aan volstrekte zinloosheid en daaruit haar zin ontleent, zelf de navelstreng door…

Het verweer is murw, de onbreekbare spiegel gluurt al om de hoek...…

Verworpen in eeuwige strijd van zelfbeschikking geen enkel doel dat heiligt, ook ikzelf heb mijzelf gestenigd, oneindig lang de tijd gepijnigd rollen vuurstenen aan om in het mooiste uur tegen elkaar te slaan, vonken bloed zwijgen in de caleidoscoop van een fossiele oer-natuur herschikken de scherven in het zielebeeld van mozaïek…