Alle inzendingen van Bert Weggemans

Het ritme van de aarde Balanceert op een Uniek evenwicht Van licht, lucht en leven, Van eb en vloed Van zon en maan Van dag en nacht. We hebben maar één aarde, Die op dit moment Naar de Filistijnen Wordt geholpen Door het mensbeest Met zijn onstilbare honger Naar meer, meer, meer.…

Ik hoef niet te eten, Zei ze, ik leef van het licht - Een glaasje water Is voor mij genoeg. En ze at niet, Dronk alleen water En bleef leven. Dunner en dunner werd ze, Tot ze op een dag in de klas Hier bij mij vooraan In de mouwen van Haar trui verdween.…

Deze mens herken je aan zijn ogen, Zijn oogkassen bieden plaats Aan vier ogen in plaats van twee - Hem herken je hem net zo makkelijk Als de cycloop, net zo opvallend is hij. Één paar ziet wat er voor hem gebeurt, Het andere ziet alleen de herinnering Die hem dag en nacht verteert Tot er niets meer van hem over is.…

Deze mens herken je aan zijn ogen, Zijn oogkassen bieden plaats Aan vier ogen in plaats van twee - Hem herken je hem net zo makkelijk Als de cycloop, net zo opvallend is hij. Één paar ziet wat er voor hem gebeurt, Het andere ziet alleen de herinnering Die hem dag en nacht verteert Tot er niets meer van hem over is.…

Ze konden me alles maken, Stompen op mijn bovenarm, Vuisten in mijn maag, Krassen op m'n hand - Geduldig onderging ik mijn lijden, De schurende pijn op m'n vel Zou weer overgaan - De buitenhuid Herstelt zich Op termijn - Maar hun woorden Die als giftige pijlen Op me worden afgevuurd Gaan door mijn olifantenhuid heen, Raken…

Mijn ogen staan verkeerd afgesteld, Ik moet hoognodig naar de oogarts toe. Uitzonderlijk zorgvuldig voert de Oogheelkundig specialist haar onderzoek Uit, waarna ze mij meedeelt Dat er met mijn ogen Niets ernstigs aan de hand is. Ze zegt dat mijn ogen zo afgesteld zijn Door het kinderlijk vertrouwen in mij, Door de onbegrensde naïviteit…

De vijanden gevallen, mijn kameraden verraden, gesneuveld voor de richters met hun vuur. En ik die op het randje van geluk en onwaarschijnlijkheid overleefde. Nu nog alleen dit naakte voortbestaan, waaraan kan ik mij nog hechten? Een mens alleen doet niet zo veel, kan niet zo veel, want voor wie zou hij het nog doen? Immers, de…

Je kunt Levi uit zijn nachtmerrie bevrijden, hem redden op de drempel van zijn slaapvertrek dat zich langzaam vult met gas. Je kunt de afgerichte herder halen uit de ballen van de buurman die Rebekka wilde redden van het kamp. Je kunt de mens uit het beest halen waaruit hij voortkomt, op wie hij sprekend lijkt. - Hoe hard je dat ook ontkent…

Ik hoef niet te eten zei ze, ik leef van het licht - Een glaasje water is voor mij genoeg. En ze at niet, dronk alleen water en bleef leven. Dunner en dunner werd ze tot ze op een dag in de klas hier bij mij vooraan In de mouwen van haar trui verdween.…

Ook in Leek worden ze van huis opgehaald, de Holocaust begint bij de eigen voordeur. De Drachtster tram brengt ze naar de Stad, vandaar gaan ze met de trein naar Westerbork, Laatste halte vóór Auschwitz, laatste halte voor het allerlaatste einde. Veel te eten en te drinken zullen ze niet krijgen onderweg, misschien bij aankomst Een…

Drie schuren in lichterlaaie omdat een kind speelde met vuur: Tientallen koeien, varkens, konijnen, een paar honderd jonge hennen zaten als ratten in de val. Hun karkassen, de resten die er van over zijn, liggen vandaag, één dag na de brand, Te baden in het zonlicht van de nieuwe dag, verspreiden een niet te harden stank. En tussen…

Zij kiezen voor de makkelijkste weg, Gaan uitsluitend voor grote hotels aan zee, Ze gaan voor de sterren van het hotel, Maar de sterren boven zee zien ze niet, Want daar hebben ze niets mee. Wij kiezen liever voor het achterland, Weg van de sterren van een zouteloos hotel Met uitzicht op het zoute water van de zee - Wij zien de boer, zijn…

Verbaasd knipper je met je ogen, Met een verdwaasde blik sta je In de opening van de baanderdeur Van het boerderijtje van mijn jeugd. Je bent uit je stal gehaald, zo maar Zie je het nieuwe ochtendlicht. Verbaasd knipper je met je ogen En zie je het kind naast zijn vader staan, Terwijl een andere vader Iets donkers op je richt - Ik ben…

Streep de dagen door, de maanden, de betekenisloze nummers van dag en week, Vergeet elke datum die niet méér is dan een Nietszeggend getal in het brandpunt van de tijd - Streep de dagen door, verbrand elke datum en Laat in deze seconde alles los dat samenbalt In het brandende heelal van de tijd.…

Je hoeft je niet te verontschuldigen, je hoeft niet te zeggen dat het je spijt, Dat je onze vriendschap verraden hebt, dat je het zo niet had bedoeld, Dat immers niets is wat het lijkt - Sputter niet langer dat slappe half onverstaanbare woordje sorry, Ik ga uit van de waarheid die mij nog nooit heeft bedrogen, Want alles is wat het…

Later, zeg je, later kan ik het nog wel gebruiken, Later, als ik het wie weet nog eens nodig heb. Maar - Later komt niet, later komt nooit, Later is nu, Later is de taal die de tijd aan stukken scheurt, Later is nu.…

Wat wereld genoemd wordt ligt hier in volstrekte verlatenheid voor mij - Wat carpool heet baadt in het zonlicht van deze nieuwe dag - In het midden prijkt het kruis dat rood is van vergeten vruchtbaarheid, Iets over het midden een hand vol rubbers rijkelijk gevuld met Het witte goud dat makkelijk een nieuwe stam verwekken kan -…

Op het bruggetje boven de sloot staat hij, kind van het dorp - Waar hij vroeger in onschuld voorntjes ving, en af en toe een stekelbaars Staat hij nu doelloos te kijken naar de waterstroom onder zich. Takjes ziet hij voorbij komen, af en toe wat blaadjes - Ook zijn gedachten worden door het water meegevoerd, ze verlaten hem…

De zee heeft honger, heeft gruwelijk honger en verslindt alles wat voor zijn maalgrage kaken komt - Maar zie, zij hebben het overleefd: De stoppelige man, de gerimpelde vrouw, het in kleurrijke vodden geklede kind - Met in hun lege ogen een wezenloze blik en ondanks alles toch een sprankje hoop Staan ze hier bij de grens,…

Uit steen ben ik gehouwen, mijn aderen gevoed door levenslijnen in de rotswand waaruit ik geboren ben. Zie hier het verhaal van mijn ontstaan, van mijn bestaan, Zo heb ik geleefd, met een hart van steen - Nu het einde in zicht komt, is er van mijn innerlijk gesteente niet veel meer over, Het werd uitgebikt met woorden als beitels…

Van je beste best doen word je alleen maar een leven lang ongelukkig, zegt Antjie, en zo is het - Niets is me liever dan mezelf lui te noemen, - aardslui -, Te leven van de adem alleen, geen donder uit te voeren, geen flikker te doen.…

Zuinig met woorden moet je zijn, zeggen de leermeesters van de taal, mijn moedertaal, Spreken is zilver en zo, je weet het wel, de aloude kunst van het zwijgen - Maar ik hou van woorden, Om uit te spreken, om te proeven, om op te eten - Ik die niets weglaat zonder één woord te veel te gebruiken.…

In de wachtkamer zit ze van angst te beven, ineengekrompen tot minder dan niets - Nog maar vijftien minuten sinds haar lief achter de mintgroene klapdeuren verdween - Zij heeft de tijd in haar ogen, Zijn leven komt in wolken voorbij, zijn jaren zijn minuten geworden, zijn minuten worden jaren - De angst groeit uit haar ogen,…

Ik draag je bij me, als altijd draag ik je bij me Zelfs door mijn jaszak heen hoor ik je ruisen, hoor ik de zee die in je is - Ik zet jouw schelp tegen de mijne En hoor hoe je ruist, hoe de wind in je suist - Alsjeblieft, Lispeltuut, vertel me alsjeblieft hoe laat het is, Want niemand hier weet hoe laat het is.…

Je kijkt me aan en ziet me niet, weet niet dat ik er ben, dat ik het ben die voor je staat. Je kijkt me aan met de totaal lege blik van een onbekende - Ik die van jou ben, die in jou gewoond heb, Maanden lang met jou in hetzelfde huis gewoond heb. Je herkent me niet, ziet me ijskoud voor een onbekende aan - Je ziet me…

Leer mij te schuilen als het buiten niet meer gaat Leer mij mijn blik naar binnen te richten, Inzicht te krijgen in de keuzes die ik in naam van de vrijheid heb gemaakt, Leer mij mijzelf rust te gunnen als het buiten niet meer gaat, Te zoeken naar verdraagzaamheid waarin ik niet alleen de ander, maar ook mezelf verdragen kan,…

Men heeft mijn naam genoemd en hem ongemerkt vergeten, Mijn naam - zo te zien niet meer dan een waas die opdroogt in de hete adem van anderen En die onzichtbaar aan de einder verdwijnt - Men heeft mijn naam genoemd en hem ongemerkt vergeten.…

Opwellende gedachten aan de rand van het schrijven, aan de grens van het voorlopige, nog net geen droom maar wel bijna, Hoe kan ik de werkelijkheid bezweren anders dan door het gebed, dit gedicht van mij dat eindigt met Amen - het zij zo.…

Dank je wel, Zon die ook vandaag weer door de wolken klimt en ons bijlicht in het donker van alle dag.…

Ze liggen kruiselings over elkaar, de nagels witter dan wit, ze zijn er nog, in een nauwelijks nog aan te raken aanwezigheid - Maar ze zijn niet meer van hem, horen niet meer bij de mens die ze een leven lang vergezelden - En die, bouwvakker als hij was, net vergunning heeft ontvangen voor het bouwen van een vrijstaand huis in de wolken…