Alle inzendingen over erik

ach eerder de moeizame gang van werk en bed de uitgekauwde dagen de fantasie van een bord bruine bonen die deden mij de okerkleurige vloeistof beminnen spiedende ogen zien mij het sleuteltje van de globbebar hanteren, het stilzwijgen die karaf en glas doen rinkelen als dan net voor de slok een bitter ‘proost’ klinkt zo werd ik een cafebezoeker…

een kano is maar dun een lelieblad streelt zo je kont als je in het veld gaat varen met de libel als wegwijzer 'stil zitten hoor, laat de karper dutten’ glijden we langs het riet o, karekiet karekiet wat zou het stil zonder jouw lied dan slechts het geklater links en rechts van de peddels in het water…

de zwever is er weer, te vies om aan te halen de zwerver is er weer in voddenbalen met ogen dof en lippen stuk zijn tanden verloren mompelt hij aalmoes aan eenieder die hem wil horen het losgeld in mijn zak verschaft een schoon geweten zo kan ik rustig verder gaan met patatjes eten de zwerver is er weer, met plastic tassen de zwerver…

ik zelf, ik kaf het koren oogst de granen van het land maar mijn broer die speelt met woorden hij bezit een dichtershand ik, ik hak in mei de bomen voor straks een wintervuur maar mijn broer zit stil te dromen en zo zit hij al een uur ik veeg en schep de stallen en ik poets de hele dag maar mijn broer praat over poëzie of wat dat dan…

en zo kwam het dat boze blikken elkaar bekeken dat vuige woorden over en weer en weer terug kwamen een slaande deur heel veel geluid kon maken maar dat je toch nog zwaaide op het tuinpad en ik niet terug dat later die dag een motoragent sprak over de dood die soms meelift langs de weg als ik je s’nachts op het pad ziet kijk je niet…

jij was zo mooi jij was zo warm ik was verliefd jij lachte maar een zomer lang hield ik van jou ik hield je vast jij liet me maar nu is het herfst 't is koud op straat 't is net zo koud als in mijn hart eens was het mooi eens was het warm ik zong een liedje voor mijn lief…

en zo kwam het, dat je vinken ging vangen dat je koortsig een net had gespannen vanaf de eik naar de iep wild gebarend liep je rond en ik, ik kon niks doen had angst voor het schuim op je mond je plukte de vinkjes en hield ze gebroken in je hand weende om hun schoonheid en ik, ik las de krant toen, heel vreemd klom je in de zon op…

spring over het tuinhek mijn teerbeminde ik zie je zo graag zweven door de lucht je lange blonde haren even in de wolken even je glimlach in vogelvlucht je weet dat het stil en stiller werd het huis zuchtte, en kraakte alleen om jou en hoe koud de nachten zijn in een kil eenzaam bed ik lag als een lor dronken op de bank het verschil…

als ik tussen mijn wimpers met toegeknepen ogen weg en naar je kijk krijg je langzamerhand duivelse trekjes op je lachende gezicht en dan die roek op je schouder geloof nooit dat je helemaal eerlijk was…

en zo gebeurde het dat ik de glazen klapdeuren met HEMA doorging en ik je zag bij de rookworsten moedertje in je grijze mantel onmiskenbaar mijn moeder te zijn van alles ging er door me heen en ik snelde naar je toe moeder, moeder maar je ging verder, alsmaar verder en verdween, zo verdween je die middag ben ik weer gegaan moeder…

schreef je zuster, in toronto dat je nu toch komen zou bracht het nieuwtje in de rondte aan een ieder die het horen wou daags tevoren heb ik je mond gesnoerd met een flinke panneschop nu lig je gepakt en gevloerd en de keldervloer er bovenop maar duivel, o duivel zo bekwaam zelfs nu regeert jouw hand ik lees nu al mijn naam in de…

't was een doodgewoon ontwaken voor de wekker ik stap uit bed ik kijk om en verdomd daar lig ik nog lijkbleek, open ogen en mond dit is het dus, denk ik ik ben dood…

als ver, verder weg dan jachtpad en braamstruik boven de kazerne de taptoe schalt ben ik nog te dicht, te dicht naast jou mijn lief en geloof me ook langs, bolderplaats kaalwild, ketel en beukenoot dan ook nog mijn lief…

ik zeg de woordjes die u horen wil ik streel uw dijbeen en linkerbil gooi de blouses op de tweezitsbank u en ik ik stook de kachel ha, wat hoger op gooi er nog een mud kolen bovenop wacht ik pak de salamander erbij u en ik zo is 't gezellig lieveling wordt al lekker warm bijna heet zo warm, oh daarom zijn uw kleren al uit zullen…

als ver, verder weg dan jachtpad en braamstruik boven de kazerne de taptoe schalt ben ik nog te dicht, te dicht naast jou mijn lief en geloof me ook langs, bolderplaats kaalwild, ketel en beukenoot dan ook nog mijn lief…

van ver uit de stad beweegt een driekwartsmaat over de huizen door het open raam de kamer in, voorbij de stoel langs de tafel, zo in mijn bed alwaar ik luister naar de wals de wals geeft een glimlach en wat weemoed een herinnering en wat tranen op het gezicht van een ouwe dwaas…

nu lach je om zo'n oude man als ik een oude man met malle dwaze wensen een sentimentele oude dwaas dat heb je met die oude mensen jij lacht je mooie tanden bloot in een onbevangen leven en ik denk bij iedere nieuwe dag, ben ik meer dan gisteren gaan beven jij geeuwt en slaapt je zorgen weg ik peins en ik kijk naar je gezicht en als je…

als mijn moedertje huilt is het meer schamen om verdriet huilen is haar niet geleerd dat doet een moeder niet zachtjes schreien dat mag wel stilletjes in jezelf daar heb je dan een zakdoekje voor en een flesje 4711…

de mens die wacht een winter lang staar wat naar buiten of naar het behang de kachel staat aan de gordijnen zijn zwaar wat duurt het lang voor voorjaar de mens die speelt een ganzenspel of plakt de zegeltjes van de shell de deur blijft dicht 't is stil op straat niets kleurt de dag ook geen gelaat…

hier in Holland is er soms mist zo van de noordzee het maakt de harten kil doet molens twijfelen en stilaan wachten we wachten tot jij jij ontwaakt en in het prille gras met blote voeten boe roept tot de koeien en de natte neuzen zoent zomaar de liefde rond strooit als kruimels voor de mussen je lach in de ochtend waar de leeuwerik op…

zo'n winderig spruitjes gevoel zo'n kleierig bloemkool idee zo'n zuurkool in het vat gedachte met of zonder jus geprakt en een toetje toe daar kom ik maar langzaam van los en moeders met ernstig gezicht het geblokte tafellaken uitslaan en zich afvragen, "wat is er toch met die jongen"…

maïsvelden zijn maïsvelden stof is slechts stof een krekel een krekel hitte slechts hitte een brievenman ben ik geen bries helpt mij op weg op weg naar madame lacroix met de brief maar madame staat op het erf met vuurrood gezicht ook ik kijk omhoog en zie de raaf niet eerder was het zo stil stilte, met slechts het snikken van madame…

twee zwanen kwamen over ik bleef gewoon staan en voelde de kracht van hun vleugels door mijn lichaam gaan twee zwanen naar het westen vrijwel op een lijn vastberaden naar een bestemming die daar ergens moest zijn lang bleef ik staan staren er was alleen maar blauw toen wist ik mijn route weer samen met jou…

nee bang ben ik niet niet voor schimmige honden of de eindeloze gang naar ziekenboeg ik ken geen angst voor golven over de dijk of dood nee die vrees ken ik niet wel als vroeg in de nacht met een lichaam rusteloos en mijlenver van slaap ik uitkijk over landerijen en naast de jeneverbes jij daar weer staat schreeuwend zonder…

hoe ik dwaal langs wegen mijn bede klinkt steeds eender doch hoofden schudden slechts en haasten zich van mij vandaan ik kan niet anders, dan bij elke hoeve vragen om uw verschijning en klank van uw naam mijn gang gaat alsmaar verder soms vloekt men woorden die mij nooit zijn geleerd er is een poel, liefste zwart als mijn gedachten…

weet u nog dat ik met bungelbeentjes aan de formicatafel, waar wij samen kopjes thee dronken voor het warme fornuis u was zo moeder in uw boezelaar ik zag u zo gaarne het beslag kneden met uw sterke rode armen u hield van mij meer hè, mama meer dan van die walm drank en tabak die dan wankel verscheen die alles verpeste en waarmee u naar…

‘melancholiek stonden haar ogen’ sprak de receptionist een groot liefhebber van het vrouwelijk schoon hij had haar begeleid naar de kamer de minibar, de kaart, het uitzicht op wat neuken nu gaf hij mij de pass-key bleek en bibberig dook hij in de paperassen, held in de gang wees een zweterig kamermeisje mij de weg. het elektronische slot…

vaak zie ik de werkvrouw schreien wenend komt zij de kade af ik sta dan voor het venster wend dan dra mijn ogen af zie haar het werkhuis binnen gaan met een droef en rood gezicht zie haar te moede ruste staan in het schemer avondlicht hoe boent zij niet de boenwas poetst zij koper, haalt de kachel leeg slaat met kracht de loper eerdat…

blijf jij maar klein mijn lieve zoon leef je dromen geniet gewoon groei maar niet als je dat kan naar een verdrietige volwassen man blijf jij maar klein mijn lieve zoon chauffeur de auto’s beklim de kraan maar blijf ver weg van dit bestaan blijf jij maar klein mijn lieve zoon er wachten eendjes aan de kant die eten allemaal uit…

ik wist van de zee niet meer dan de golfjes op het strand maar ik kuste mijn moeder en verliet het vaste land waar de zee zich bewoog daar ging ik heen en weer en we aten spaghetti of we aten spaghetti en vervloekten Scarlettie* en de haven van Venetië nog meer in San Pedro zijn de nachten warmer dan aan boord op de vraag naar wat liefde…