Alle inzendingen van erik

Het was niet onaangenaam, beroemd zijn. Men hield de deur voor je open, men schudde je de beide handen tot vervellens toe, prees de boezem van je vrouw, je had altijd plaats op trein, tram en bus en hoefde die nooit te nemen, de citroenen in de buurtwinkel waren eensklaps gratis, net als het expresso-apparaat twee deuren verder en de…

De smalle straat de meidoorn heg het werkhuis met machines, wipzaag, schavelingen de varkensstal de boomgaard met de pruimelaren overheerlijk ijzige winters en azuren zomers waarin oorlogen som kwamen onverklaarbaar tot ze ook weer gingen auto's voor het eerst verschenen roestten als in dromen reden zich vermenigvuldigden en…

Bomen buigen weg van de kust voor het huis schuift een steiger de rechte gevel en rechte steiger zijn bomen die naar je wuiven het huis vanuit een rijdende tram helt in de wind die van zee komt je buigt je hoofd onder de steiger kijkt naar buiten als je thuis bent. -------------------------------------------- Dit gedicht…

Nu we kozijnen zijn in deze keuken, kijken ze wel naar de leuke overbuurvrouw op haar balkon of een bescheiden lijnvlucht die over komt, maar niet naar ons, die alles omlijsten. En nu we planken zijn in deze vloer, horen ze ons voor geen meter, terwijl we bij de minste beroering vervaarlijk kraken en zij tijdens koken of woorden tal…

Was ik maar dat kunstwerk daar hangend aan jouw muur jij had mij gekocht al was ik veel te duur trots zou je naar mij kijken jouw aanwinst aan die muur wat was ik kunst wat was ik mooi en o wat was ik duur. ----------------------------------------------------- uit: 'Ik was zo'n steentje in jouw schoen', 2001.…

Gearmd en vol geest lopen we richting zon. We hebben contracten te vieren en legaten Die we onze doden vermochten aan te praten. We zijn nu rijk. Echt waar! Alles wat nooit kon Kan nu wel. We bliksemen volleerd als goden, Bestieren hemel en hel. We stelen liefde En planten haar snel diep in onze buik. Mijn lief, de Koning benijdt ons. We zijn…

De kookkunst van moeders. De wuivende takken voor het raam. De giechelende busconducteur en zijn pet vol mosterd. De laatste uren van Jacques Rigaut. De ongelezen pagina's in bibliotheken. De nagels van schooljuffrouwen De aberraties van de Nederlandse spelling. Elke speling van het lot. Het taaie van de escargot. De schoenen van de ballerina…

De arend zweeft en broedt mijn beboste duinen vol ik hang met zand en zomp en gras en dor getak en jonge scheut in hem dit is de zon tussen de aarde en de ijlte breek baan, trillende wereld van libellenvleugels ruisende onbeweeglijkheid boven prille netelkoppen, breek baan in mij die in dit landschap zit in dit doorzichtig nest van arendsdons…

Om het Onland, heide met jeneverbesstruik. Ik kroop onder de struik en vond een kind, een baby nog, met wit gezicht. De armpjes opgericht alsof ze iets of iemand wegduwden, afweerden, weerhielden. De handen daarop horizontaal, voetstukken op pilaren. De blik van het kind zei dat het gevaar voorlopig niet was geweken. Kon ik het oppakken?…

Eerst klapwiek je recht omhoog om overzicht te krijgen en indruk te maken. Laat je niet afleiden door zilvergroen wiegende duivinnen aan de einder (knotwilgen) of door de boer met voer bij het hok: houd je symboolwaarde steeds in het oog. Cirkel vervolgens traag weer omlaag tot op je poten en begin te koeren. Goed koeren scheelt veel…

Je weet niet wat je zegt in welke grond het valt of het in lentes opschiet als een distel klaproos tulp verdooft of wekt wanneer je in je stenen klokhuis zit en het geschrevene nog leeft of niet en vreemde grond en verse regen voor je spreken gaan of niet. Je weet het niet. ----------------------…

Goed als brood zit zij met het jong op schoot terwijl de groten om haar benen stoeien. En zo vertrouwd is haar dit schuwe dat haar uit het bos toestroomt dat zij ze niet meer ziet, eekhoorns en bomen. Mij en heel de roekeloos veranderlijk bestaande stad die mij omgeeft brengt zij tot stand vanuit dat veel te hoge hoofd; hier fiets ik…

Een composthoop en, erboven, slierten traag vervluchtigende rook. Op het erf een kar met groenvoer. Groene halve staldeuren. En op de strakke, spiegelende beek lichtbruine vlekken, bladerdek. Roerloos wou je zijn, onbewogen blijven. Maar het is het rood, het rood van de klimop, dat, hoe onmerkbaar ook, vijfhoekig blad na blad verliest…

Voor de kust rust de duiker in zijn verhaal en tekent kaal de bergwand aan het strand. De wind snijdt het verhaal en slijpt en slijpt bladeren van de platanen - het raamkozijn. Ik kwam met de wind mee voor dit verhaal. De reis vertelde een man liep over de berg en het verhaal loopt dood op zee. De wind speelt heer op zijn graf. En de duiker…

Dag papegaai zei de pinguïn. Dag papegaai zei de papegaai. Nee, zei de pinguïn, jij moet dag pinguïn zeggen. Nee, zei de papegaai, jij moet dag pinguïn zeggen. Nee, zei de pinguïn, ik ben een pinguïn. Nee, zei de papegaai, ik ben een pinguïn. Jij bent een papegaai, zei de pinguïn. Jij bent een papegaai, zei de papegaai. Stomme papegaai, zei…

Geen denken aan: hier is de rechterwang en hier de linker. Je weet hoe het om alles staat hoe of men zich gedraagt - negeer het straal. Wat dwars zit in de keel (een botje, vissengraat) zij alle eer. Wil wat niet rijmt in dit verband en maak het werkelijk nieuw. ----------------------- uit: 'Raster', 2002.…

Nuttig een maaltijd samen aan zee. Leg de Tractatus gesloten op tafel. Laat de intieme ovalen van jullie longen zich enkele malen vullen met avond en onverrichterzake leeglopen door keel en mond. Overdenk uitvoerig kwesties als waarom zijn wij niet vierkant of stom? Of: wat is, op dit moment, de langzaamste vis? En: moet je water…

Zie ons hier succesvol staan: door alle netten gevlogen draagster van petrolblauwe rok en lila lijfje dat haar borsten als een openstaande bloemenkelk omhult, schijnkindermondig in gesprek met sprankelend scherp stuk in deux-pièce, cape'je van changéant roze-oranje organza, verantwoord geile zijsplit, trots op haar tong - twee kakelgrage, fraai…

De lentemiddag komt met een groen licht Over de daken, met toeters en bellen, U altegader in dit huis vertellen Dat dromen niet voor praktijk zijn gezwicht. Wij samen, doe het zelvende rebellen, Verbouwen ieder schuurtje tot gedicht Om niet, als u, Muze, in katzwijm ligt Het zonder onderdak te moeten stellen. Hier, in de achtertuin, snurkten…

Met stok in vuist vanonder kinderkin het benarde klankkastje uitgesleurd door de f-gaten deze snikhete muziekschoolvoorspeelavonden in - ach heel wat zachtzinniger tevoorschijn gestreken kan je sarabande zeker, Bach. Maar hoe verfomfaaid ook, hoe heelhuids allerminst en op het scherpst bevochten - onverdrotener reddeloos en vlijmender dan…

Fuck de grizzly arend beren van het ijs, screw de bever in zijn burcht - te warm is het naar vonkend spattend water zie ik om alleen of graaf een kuil in vochtige grond en laat mij zoeken in de buik van welige struiken. Insecten om de muil in dit mijn hijgend rijk waar hij mijn zon niet ondergaat totdat er rijp verschijnt en ratelpopulier…

Rust stilte en liefde in mij elke dag een inzicht er bij ik word stil ik luister en ik voel Geluk, en dat is mijn levensdoel…

Evenzeer als wij het nauwgezette zwemmen en metallic blauwe van een kleine Afrikaanse vis te Emmen vanmiddag, waterlelieblad dat zich met rode kop optrekt tot waterschildpadschild, een dagpauwoog in de vlindertuin die mijn hand voor wilde orchis aanziet en heel Drenthe buiten evenzeer. ---------------------------------- uit: 'De…

Wat moet het verrukken, zulke maten zich met overgave in je af te voelen drukken. Daarvoor zal het graag zijn opgespoten. Of vermoedt het zich zo innig niet als ik het gun? Dan lag het niet zo onvertogen vol zinderende kuiltjes om dat glanzend lichaam, had het beduidend minder omzichtig gestoven. ----------------------------------- uit:…

Soms loop ik in het duister Dan weer in het licht ik voel de koude regen Verfrissen mijn gezicht Kijk ik dan omhoog En aanschouw ik dan de maan Wil ik roepen, lieve mensen Zie dan aan Dat in dit duister Een lichtstraal neerdaalt Zodat een ieder Nimmer meer verdwaalt Volg daarom met vaste tred Het door Hem verlichte pad Pas dan…

gespot op twitter de goede sint in tranen zonder zwarte piet…

zuiver van geest trek ik lerend door de wereld, met vallen en opstaan. altijd op zoek naar meer, hoger, dieper, maar het ontgaat me soms, dat dat wat ik zoek, ik al ben!…

terwijl de mist optrok bij heuvel 369, kwam de rauwe waarheid van de natte nacht in het licht. hij liep naar de heuvel die hij nog niet kon zien, maar wist wat hij daar zou aantreffen! dood en verdoemenis. links lagen twee boots, in die boots zaten twee voeten, afgerukt van het verschroeide levenloze lichaam dat verderop lag,…

ik had niet verwacht dat ik zou overleven, de aarde onderdrukte me. ik had niet verwacht dat ik zou ontwaken, dat ik zou voelen, dat mijn fragiele lichaam door de vochtige bodem het vermogen had te reageren. ik had niet verwacht dat ik me zou herinneren na zulks een lange tijd, hoe ik mezelf moest openen, in de late lente, in…

ik liep onlangs op de oevers van de Colorado River, in de baarmoeder van onze oorsprong, de Grand Canyon! ik stond daar in die canyon, zo nietig in schril contrast tegen die magistrale rotsformaties in een diversiteit aan kleuren, van dieprood naar zandbeige. de geschiedenis van de aarde ontrafelde zich voor mijn ogen in miljarden jaren…