Netgedichten

netgedicht (nr. 79.654):

Nimmer meer

In verstilde tussenspinsels
zweef ik weg
tussen steniging

dromend
van vrije lente
afwezigheid die
ik beween

een laatste beeltenis
kan ik je zenden
mijmering
je gulle lach

gemis van je lendenen
volledig universum
kim van ons samen

liefde, bedolven
woordenloosheid
het jij en ik, verstild

tijd tussen ons
de wil die te bevechten
al zou ik je schenken
je ogen nimmer meer verkild