Alle inzendingen over verdriet

Tijdens de zwaarbeladen Kerstfeestnachtmis mochten we als benedictijnse monniken ons eerst tegoed doen aan warme bisschopswijn. De een nam wat meer bekers dan de ander. Ik was duidelijk een blijvertje. Uit de lift, die in de refter eindigde, kwam mijn erudiete buurbroeder, die mij op onbeschofte wijze op de vingers tikte. Hij vond mijn zuipgedrag…

Zal ik zijn wie ik ben, Zal ik worden wie is was, Zal ik verdrinken in een zee van chaos, Zal ik mij snijden aan een bed van glas? Moet ik doen wat in mij op komt, Moet ik luisteren naar de rest, Maar als ik het zelf ook niet begrijp, Wie weet het dan het best? Zien mensen mij wel eens staan, Als ik buiten van de kou verga? Weten mensen…

(vrij naar Stevie Smith) ga niet met mij in zee want ik verdrink niet in verdriet ik zwaai naar de afwezigen…

Hij zat net als ik in het psychiatrisch ziekenhuis in Ermelo, daar waar gek genoeg de spoorlijn doorheen loopt en menigeen gooide zich voor de trein. Op zich een geesteszieke locatie. We vormden met enkele jongemannen een band, ik was de zanger die zong als Sid Vicious en Tom, meen ik, hanteerde het drumstel. Tijdens een dansfeest botsten…

ik zie een schaduw in je ogen pijn van lang geleden met de echo van een snik verdriet dat alle dromen wist van alles dat je mist & ik zie een glimlach om je lippen zwanger van een liefde die jouw naam bezingt…

Ik zie een vrouw, ze heeft verdriet. Ik wil haar helpen, maar spiegels praten niet. ~with love~…

Bij de laatste uitzending van dit seizoen van De Wereld Draait Door zong Ali B een lied voor zijn kinderen en hield hij het niet droog de gemeende tranen biggelden over zijn wangen en hij wilde keer op keer stoppen met zingen want zijn stoere imago ging aan diggelen en met grote moeite doorbrak hij de spanningsboog wat de première van een topsong…

Net als het tijd voelt oude tranen te begraven brengt het leven nieuwe waardoor ook de eerdere zich alsnog verversen de kloof weer doorleefd opnieuw doorworsteld de dood valt niet te stoppen eist telkens weer zijn tranen gewennen doet het nooit…

even, nog toch… woorden werden niet uitgesproken jij weet iets wat ik niet weet er schuilt een onzuivere klank een scherpte in een groet wanneer ik je ontmoet even, nog och… ik laat het niet meer toe in mijn gedachten teken stilte in mijn nachten en wacht maar af……

Ik reik je de hand maar je ziet het niet stuurloos dobber je rond in een moeras waar ogen elkaar niet vinden kunnen liefdevolle woorden opgaan in de mist ik kijk en aanschouw hoe jij angstvallig je hoofd boven water probeert te houden nog altijd sta ik daar met een uitgestrekte hand zachtjes fluister ik jouw naam…

In de verstikkende nacht smoor ik de schreeuw van mijn hart de kou die in mijn botten is getrokken laat mij huiveren Ik wil jou niet meer kennen want weten doet pijn herkenning van het niet herkennen jouw ziel die valse tonen speelt Ik wil het niet horen want dan moet ik toegeven dat ik jou voorgoed kwijt ben schreeuwt mijn hart en begint…

Wat als, Wat als, ik Wat als, ik je Wat als, ik je niet Wat als, ik je niet durf Wat als, ik je niet durf te Wat als, ik je niet durf te zeggen Wat als, ik je niet durf te zeggen,stop Wat als, ik je niet durf te zeggen,stop er Wat als, ik je niet durf te zeggen,stop er nou Wat als, ik je niet durf te zeggen,stop er nou eens Wat als, ik je…

Als het leven pijn doet en wolken alleen grijs lijken te zijn als alle geluiden om je heen aanzwellen tot een monotone klaagzang weet dan dat, ergens in die menigte ik er altijd voor je zal zijn…

gezicht van steen met een zwarte traan een symbool dat lijkt te staan voor het ogenschijnlijk onaantastbare doch wie beter kijkt ziet zoveel meer…

Het berichtje ontving ik ergens in mei het vroeg wil je mij helpen, misschien Het komt geregeld voor dat ik mij snij en, tja mijn leeftijd is al bijna veertien Ik vroeg, als je smart hebt, huil je dan het antwoord luidde als verwacht, nee Dan huilt mijn lichaam zoals ze ’t kan en tja, met dat snijden, daar zit ik mee Ik wil dat het allerliefst…

luister, mijn liefste, hoor de zachte klik van de pal en hoe de knal door mijn kop scheurt en dan niets dan stilte en is het te laat luister: je hoort het opnieuw keer op keer in je hoofd…

Mijn ogen schitterden van geluk Nu zijn het watervallen waarvan de dam op ieder moment kan begeven door de druk van mijn recente leven.…

’t Wordt laat, en ’t zwijgen zinkt met stille avond neder, En stille, de avond dringt me in ’t eindloos diepe hert, En ’t eindloos herte, moe van ’t wentlen weg en weder, Staakt ’t wentelen en rust in stille zoete smert. O smert, geen zoetheid kan aan ’t rustend zoet genieten, Het zoet genieten van uw ijdele eindloosheid, Uwe ijdele eindloosheid…

Genetisch opgeslagen verdriet geschreeuwde woorden verzwegen en opgehoopt achter een muur van pijn Opgetrokken uit stenen die als valse brokstukken lava uit je mond vielen en mij genadeloos verpletterden Hoop en geloof stierven verstikt onder een versteende laag niet te ontsnappen duisternis ik heb mij aangepast, ik ben een overlever…

In de serre had ik jou gevonden ik zag geen bloed en ook geen wonden je ademde, maar veel te snel de pootjes krommen ging nog wel ik heb je op een doekje gelegd en iets van "stoute poes" gezegd die ons van dichtbij gadesloeg en zag hoe ik je binnendroeg. Of heeft het zonlicht je bedrogen en ben je tegen 't glas gevlogen? en helpt het als…

De regen valt gestaag druppels van pijn slaan op het wegdek gaten in mijn hart Bleke zon van wanhoop gevangen in een natte stilte flarden van mist versnipperen droefenis in de wind Mijn poreuze steen zacht en beschadigd geurt naar ontzetting en dode rozen op bruin mos…

Een nieuwe moeheid maakt zich meester van mijn leeggevochten hart het eind van mijn latijn heb ik dan toch gevonden Gebarsten maar niet gebroken leg ik mijn hoofd neer kijk naar binnen met berusting naar buiten zonder te zien Achter gesloten luiken marcheren overledenen de dodenmars koude voeten laten zompige afdrukken achter op mijn…

Deze plek waar alle dromen neergestort zijn gebroken vleugels en scherven het grasland bedekken catastrofe tot waar het oog reikt Dat jij daar je huis hebt gebouwd! Aan het begin van de hel het einde van de regenboog land zonder hoop Hoe wanhopig moet je zijn of hoe optimistisch? Hoeveel brokstukken denk jij aan elkaar te kunnen plakken…

Grond verdwenen gedachten op zwart trillende benen en een bonkend hart Brandende ogen zo verward hoofd gebogen bloedend hart Mond verbeten vol met smart wil niet eten verslagen hart Stil gezet en getart in gebed met mijn hart…

Knisperend rol ik de kiezels onder mijn voetzolen heen en weer de regen valt gestaag op het leed dat ik op mijn schouders draag In mijn hoofd dansen satijnen schoenen een dreunend ritme op de houten vloer pas de chat, pas de chat pirouettes in het kwadraat Melodie van roze geschulpte tule speelt gebroken tonen in mijn oor ik wil mijn last…

Zomaar ineens verdriet om iemand die je mist die je niet meer ziet Zomaar ineens moet ik huilen zonder aanleiding kan mij er niet achter verschuilen Zomaar ineens mis ik je nog elke keer het is nu zo anders dat doet me zeer Zomaar ineens opdat ik nooit vergeten zou daarom door dat verdriet wist ik nog hoeveel ik van je hou Zomaar…

Op de pier van deze haven zag ik een verdriet de tranen en de letters, in het zwart geschreven je taal helaas, die toegang heb ik niet. Ik vroeg een man met erudiete ogen "welk verdriet, moet hij doorstaan?" "ach", zei hij, "het is maar kletspraat, van die man." Aan het einde van de pier, in 't beton geschreven niet op de bergwand,…

Zo snel de woorden Niet belangrijk Ze kan het toch niet horen Of wel? Maar maakt dat wel uit? Niet belangrijk Toch?…

jij hebt het magische bos ontsloten met een wenk en het schikken van je gouden lok boven gevoelige ogen jij danst en ik loop op de mysterieuze muziek van het eeuwenoude woud waarin tijd zich samenvouwt jij laat mij de bronnen zien van jarenlang verdriet en pijn omdat herinneringen aan jouw trauma’s nog niet verwerkt zijn toch zwier…

’t Is of die bloemen het weten: Ze buigen beurt om beurt uit eerbied voor de stilte die aan mijn hart is gebeurd. En reder dan aan mensen doe ik die elfen in ’t gras het effen verhaal dat hij heenging om ’t heimwee dat ik was. Ze neigen bevreemd naar elkander ’t naïeve margrietenhoofd: dàt hadden ze van de mensen…