Alle inzendingen over filosofie

Bijna altijd is er ergens wel een venijn van pijn door een verlies, een kies, iets in je lies, een nagelriem of striem of dat je iets verzwikte of kwam dat door je dikte? Eeuwig het gevecht door ons gestreden onthouden, weten waardoor we toen leden niet nog een keer, o lieve god en bidden tot de Heer. Maar dankten we weleens als…

Kraaien mengen zich met zwervende gedachten laverend op de duizelingwekkende toon van de wind, zijn hoon wuift alle vooroordelen weg, hij heeft de gestolen zielen van een illustere wereld ingelijfd, het verhaal uit de ruïnes van het verleden zijn snel verteld, het jaagt op de overgebleven wolken van beschaving wat dood leek komt tot een…

Roest klopt in het mechanisme van het aan ons aangemeten uurwerk, het lijkt even stil te staan, het reinste bronwater aangetast getapt uit het bloed, waarin de waarheid afbreekbaar wordt reeds voorspeld in de oerziel, afgedaan als onzin, klopt het aan de poort, vaak ontzegd en komt het ijkpunt dichterbij waarin ik droom…

tussen de plek waar je rekent en die waar je medelijden voelt gaapt een kloof is rekenen slechts uitgekookt doortrapt en medelijden soms berekenend? rekent het hachje zich niet alleen rijk en slaat Agape soms een brug over het ravijn? zet je rugzak vol vergaarde spullen even neer neem de tijd en pak hem uit niet…

in kleurenbeeld versleten, vergeten, vergeelde waarheid onaangekondigd dwars door tijd het papier is verfrommeld er is mee gerommeld zwart loopt over in wit als vergeeld wordt gedeeld gladgestreken en geheeld resteert een ingelijst portret gezien en teruggezet blinde vlek…

is meer dan niets horen voorbij aan geluid van rumoer, onrust van het bonzen in je hart van het wachten om in stilte vrede te vinden Stilte is meer dan stil na de donder na de laatste slag van een klok en de storm van een kruisweg bij de laatste ademhaling van leven hoorbare stilte bij een kruis voelbaar ….. stilte gaat verder dan sterven…

geloven is jezelf een zekerheid verkopen die hoogst onzeker is is jezelf voorliegen? Is het de simpelheid ontkennen van wat werkelijk is: dood na leven? Is het ‘t nog mooier maken? Het is ontegenzeglijk een subtiele fijne vorm van bedriegen en god wat is daar op tegen of is het gewoon vorm geven aan die diep ingeprente zekerheid dat…

de rivier weet van lopen de weemoed kent ze niet het verlangen weet van stromen zichzelf bevatten kan ze niet het water draagt de weemoed wat ze wiegt weet ze niet het verlangen herhaalt zich in het stromen voor wie het ziet…

Ze hebben me vaak niet begrepen en dat begrijp ik maar al te goed want ik ben een ‘rotte appel’ niet letterlijk maar figuurlijk een appel op weg naar totale vergankelijkheid een rode van oorsprong, een roodgloeiende hoogstens nu nog wachtend in de compostbak om als mest nieuw leven te laten ontstaan want voor je iemand of wat wilt kunnen…

Naderende donderbuien storten tranen in mijn ogen, omfloerst met rode randen, zie ik mijn omgeving niet versluierd, in alles wat we hebben in een natuurverschijnsel? of een telkens terugkerend verdriet, of blijft de magere hoop bevestigd aan een blijvend onvermogen, als leeuwerik die z’n blik verheft naar een loden lucht en een…

de leeuw weet hoe hij het als leeuw goed doet hij weet waartoe hij zich beperken moet meeuwen weten waar te vliegen waar te zijn ze doen dit nu en toen al eeuwen ze beperken zich tot hun wezen – ze zijn meeuwen de hond nog steeds een hond maar ergens ook nog een beetje wolf waaruit hij ooit ontstond hij begrijpt de mens erg goed maar…

Ergens moest je zijn en overal ben je, kijken we achter de schermen van de dood? In alles te willen sterven om weer op te staan als vluchtige gedachte altijd op de achtergrond, zucht uit de surrealistische werkelijkheid ontvlood, het van je af te willen schrijven, wat klinkt alsof het nooit geschreven was, gevat in een woord wat…

Het heden waarover ik struikel, een dunne waslijn aan de horizon, die al eerder overspannen was,schrikdraad waaraan de alom aanwezige schaduwen hangen, ik spartel tegen, verlangend naar een integere engel die bestaat, ons het onzichtbare verklaart, terugkeert op haar schreden wordt ik door tijd en ruimte en onder een mantel van…

Onze wereld uitgesneden langs de sjablonen van het het onzekere, fantomen opgeteld ingelegd met specie van het leven waarvan de bouwstenen in los verband staan, zonder troost van de vanzelfsprekendheid niets dan het dode licht erboven, al wat ons verplicht raakt uit evenwicht, lijkt van de aarde losgemaakt, een onzichtbare schaduw…

Boven de doden staan, een handreiking naar het eindig, zoals ze vroeger leefden, zijn de overlevenden van nu, hun schaduw gisteren vergeten, we dragen de baar naar eigen inzicht, en zonder het te weten, schijnt de zon in ieders draf, de dood als maatstaf wordt gemeten, werd voor diegene, die de waarheid denkt te hebben geschreven,…

Ik voel me na die tijd niet zoveel jaren verder. Ik ben nog steeds wie ik toen was. Ik vrees: zo is het ook met deze wereld. Als ik voor haar spreken mag: ze komt niet verder, geen trap.…

Het schip van geest werd opgetrokken uit de expansie van een fles, kleinschalige gedachten opgetuigd, te vaak gestrand, ontvouwt zich en leeft in mij de angst voor het onbegrensde wat het ginds betekent voor mijn zijn, waar kennelijk geen maat op staat, zodat het hart, mijn binten kraken in het schuim van tegenlicht, het beloofde land…

Als de maan en maat vol is het seizoen gerijpt en de uren gunstig staan, werk ik een aan een nieuwe symfonie, een universele ouverture, waarin iedereen wordt beloont in de speling van haar natuur de symptomen onderhoudt, compositie uit het slotstuk in mijn repertoire, ontsproten uit melancholie en de mythen van de 'coleur locale…

Nu de lente dan toch haar eerste schreden zet, de krokus heel nieuwsgierig op windrichtingen let, kies ik vandaag voor de allesomvattende stilte of een dampende en onontkoombare kilte? De akkers liggen nog onbewerkt stil te wachten waterprachten dijen nog uit ver buiten hun oevers. In de palmen van mijn handen wacht de toekomst de strenge winter…

Een vacuüm waarin ik moet berusten vaar ik in de schaduw van het licht waarin je de werkelijkheid bewaart, geluidloosheid als oog van een orkaan, ik kan er moeilijk tegen dat je van gedaante wisselt, daarvan ik vrijwillig moest vervreemden, windstilte waaruit ik de kracht van je moest lenen, niet uitlegbaar dat zaken ook onbegrijpelijk…

Hoe heet het wonder dat voorbij vaart met gebolde zeilen, gestuwd door zwarte zwanen in de stroom van een warme passaat, z’n unieke eieren uitkomen, in het zoetste dons van hun voorspelling, uitbroeden laat wat en als speling van het lot geboren wordt? Hoe heet de eigenwaarde die in gedachten over grenzen waart, gelooft dat de wereld…

In alles wat ons omringd, zit gevangen in een eigen setting, verworden in werelds stof wat aantoonbaar voelbaar verder zingt, soms onwaarneembaar vaag en naar onbaat toegerust vanuit alle windstreken, het rijpte al in de as van de geschiedenis door de zielen opnieuw gedolven, geselecteerd in kracht of onvermogen, het is het lot wat…

De buitentemperatuur is nog niet laag genoeg slootwater in plaats van ijs omringt de boeg. De dag voelt als grote rimpeling in de sloot een die ons alvast laat ruiken aan de dood. De wintermaanden hebben gedragen en gebaard hebben ons als voorjaarsboden aangestaard, wensen nu eveneens met het daglicht te spelen, al wilden krokussen deze zonnestralen…

In mijn diepste wezen kan ik de werkelijkheid niet bevatten Ik zoek naar Zingeving Bevestiging In de ander Er moet toch een reden zijn voor mijn bestaan? Wat is werkelijk? Gevoelens Gedachten Verlangens De manier waarop ik mezelf laat zien in mijn dagelijkse beslommeringen wordt bepaald door de keuzes die ik maak wanneer ik probeer…

We verzwegen het openhartige in een miniem geruis van het onzegbare. Wij dachten aan het begin toen er geen woorden waren, de toon nog niet was aangeraakt, in elke hartkamer de toonaard zichzelf vermaakte en in elke hartklep een ritme van emotie werd bewaard Daarmee toetsten we het bloed beider vermengde choreografie, het…

Verlies van zin voelt als straf, In het licht als onrechtvaardigheid, lange aanloop tot een hoger plan, waarin nog geen contouren zijn gevat, of dat uur morgen komen zal? dan lijkt de zon dichterbij te schrijden, soms weer verder af, Dit zelfbedrog is mijn grootse act daarmee ik worstel en maakt het denken vrij, in de spiegel van oneindigheid…

Op de rug van mijn geest werd met zwarte pen geschreven als graffiti op een verouderd hart, op ongeduldig papier, ook wat de prullenbak niet vrat, blijft uiterst links of rechts een drammerig streven had in uitersten tot de draad versleten blad als onzin waarmee de wereld wordt volgeklad, feilbaarheid in een oceaan van inkt…

Voor de vrouwen die in deze polder wonen in een tuin wachten op wat gaat komen, de deuropening en drempel soms bewonen niet wensen te verwezen maar nog steeds iets vrezen, laat los. Voor de vrouwen die in deze polder wonen laat die angst los, dagelijks komt de zon. Slechts de uren, die unieke uren ook die voor de dageraad kijken je aan…

Alleen in de geest is weinig gegeven wat bij geen wezen lukt, blijft maar even, Onbeschrijfelijk pompt het hart onder het omhulsel, in een labyrint van euforie of smart rond in de essentie van verliefdheid in de ziel of lijfelijk. Aangeboren tussen heelal en de hel, huist meestal tussen beide oren, paradigma om bij…

bestaat de waarheid wel echt ik wil de waarheid schrijven maar steeds laat ik iets weg of dik ik dingen aan is de waarheid niet mijn bestemming maar een nieuwe manier om dingen te zien misschien…