Alle inzendingen over De steven wenden

Ik loop nu al dagen in de zon, Dat schitterende licht, Die krachtige stralen, Er is geen betere spot; Het gevoel van jezelf op te laden, Tranen die verdampen, Een glimlach die verschijnt, Alleen leuke mensen, Waardoor de pijn verdwijnt; Ook zelfspot begint bij jezelf, Maar er zijn grenzen, Niet alles is even leuk, En niet alles wordt…

T huis bloeit U it I ets N iet veel.…

Ik mis de koelte van de nacht, die blik in je ogen, die mooie lach, het gevoel dat jij me mag; ik mis de regen van de nacht, het zachte geluid tegen mijn raam, jij die fluistert in mijn oor, wij twee samen, we gaan er voor; ik mis de maan van de nacht, iemand om mee te praten, als de stilte aan me vreet, wanneer je berichtjes niet meer…

Liefde doet soms pijn, slapend op een spijkerbed, welk standje kies jij?…

als ik een bloemkool was, dan zou ik je vragen, stoom me zachtjes, doe het met liefde en een schater, maar gebruik alsjeblief geen kokend water, mixen kan maar niet te lang, van mixers heb ik echt wel bang.…

Het leven is één van die rare zaken waarvan ik maar niet weet wat ik ermee beginnen moet, omdat ik niet 1,2 de kern, het doel, de zin ervan kan raken. Natuurlijk zal ik niet vrijwillig staken want dood zijn lijkt me ook weer niet OK. Ach kwam er maar een lieve toverfee die mij wat levenslustiger zou maken. Maar al dat ach en wee, al dat…

In een potje op de schouw, meer stof erop dan erin, af en toe eens met een swiffer, ook al ben ik dan allergisch, en blijft het lood in mijn kiezen, toch kan ik niet niezen.…

In wijsheid ben ik niet geboren en dat die met de jaren komt, zoals ik steeds heb moeten horen, blijkt ook nog waar te zijn. Verdomd! Ik ben een grijsaard zonder kleuren; een pennenlikker, grauw en grijs. Het is het ergste wat je kan gebeuren: eens bonte hond, nu kleurloos wijs.…

Mooi hand in hand, Ook dat is Uit, want Links Is leeg. Juicht de Kuip Nog eens na Coen?…

familiegeluk is: vader meer dan 10, 10 biertjes op een dag, moeder meer dan 100, 100 decibels op de meter, een zoon en een dochter, ze hebben nooit anders geweten.…

M'n lief, de avondlucht kleurt gloeiend rood. Ons wacht een stralende en zwoele nacht. De ochtendzon zal warm en teder zijn. Dus leef, m'n lief, naar dat wat je verwacht. Aan alles komt een eind: ook wij gaan dood. Maar als na herfst en winter lente lacht, dan zit er toch een kring in 's levens lijn. Dus leef, m'n lief, naar dat wat je verwacht…

Nimf der sneeuw glijdt In stijl een Col af, Op Lat In wax, En je weet Niet wat je ziet.…

zoek mij, open je ogen, want ik sta naast je; vind mij, neem mijn hand, en alles komt goed; probeer mij, open je ogen, want ik sta naast je; voel mij, het kloppen van mijn hart, een stukje ik aan je zijde; zoek mij, voor een laatste keer, het kan, want ik sta naast je, samen in het licht.…

Of ik treur Om zo'n Rot Lijk? Och, dood Gaat men toch.…

Herinneringen (grijs maar goud) vermalen wat vandaag gebeurt. Mijn god, ben ik al echt zo oud? Maar kom toch, jongen, niet getreurd om dinkytoy en meisjesvlecht. Drink bier, wees braaf en –ja, hoor- flirt. Maar iets is in mijn hart gelegd, waartegen ik weemoedig vecht.…

Ze zeggen dat noten dik maken, wel, het klopt, ik maak me dik om noten, want ik krijg ze niet open.…

in mijn late zomer, vergeet ik de herfst, denk ik nog niet aan de winter en spelen gevoelens van lente de warme wind door mijn haren een verdwaalde mug die me komt plagen maar ik loop niet te klagen ik geniet van ieder moment en laat me gewillig steken bloederige taferelen in mijn late zomer geniet ik van het leven…

van niets tot beste vriend van liefde tot partner van alles tot vriendschap van een beetje tot niets…

Als ik de windmolens zie, dan weet ik dat ik bijna thuis ben, het klinkt misschien een beetje gek, maar als ze draaien, dan weet ik dat je aan me denkt; ik wou dat je hier was, dicht bij mij, samen onder die ene windmolen, de wind door onze haren, nu ja, jouw haren; ik hou van je lach, je gekke uitspraken, onze grappige momenten samen…

Droevige ogen, nog nooit zag ik zo een droevige ogen, ze keken me smekend aan, en ik was verloren, de liefde tussen ons is groot, maar regels zijn regels, ondanks die ene traan, je mag het nooit vergeten, eerst het baasje, en daarna mag het hondje eten.…

Haar sierlijk lijf zweeft naar het net. Haar smash zal straks verwoestend zijn. Haar arm gespierd, geen gram te vet. Pats! Langs het blok en voor de lijn. Een aceje daar, een blokje hier. Wie krijgt zo’n grote speelster klein? Genieten bij een blikje bier op Eurosport van Manon Flier.…

Acht lettergrepen sieren haar, een teder jambisch vers van kracht in één tetrametertje maar. Al is zij slechts één van de acht en roeien godbetert haar stiel, haar naam is poëzie die lacht, als zij, pompeus en toch fragiel: Roline Repelaer van Driel.…

Zij fietst. Ik ook. Ik groet. Zij ook. Zo’n blij contact in één moment van snel elkaars gezichten lezen. Eén tel, die het heelal verkent, maar meer zal het nooit wezen. Ik fiets. Zij ook. Hard.…

Zolang naar uitgekeken aftellen van maanden naar weken van weken tot dagen optellen van één tot vijftien wie niet mocht starten die was gezien het lot hing af van de Goden zij keken naar beneden en wij naar boven zelfs een niet gelovige zou zijn beginnen te gaan geloven en hoewel er geen mist was hing er toch een gordijn die onzekerheid,…

Ze is iets te sportief. Een mooie meid, dat wel, maar mij net iets te fel. Ze is iets te sportief. Voorstelbaar toch, zo'n grief? Want ik ben niet zo snel. Een mooie meid, dat wel. Ze is iets te sportief.…

Gewoon wat aan het leven, onwetend hoe dat moet. Wanneer doe je het goed? Gewoon wat aan het leven... De dood volgt op de voet. Geen aandacht eraan geven? Onwetend hoe dat moet, gewoon wat aan het leven.…

Getroffen door je warme klank, ben ik nu ook geraakt doordat die is gesmoord in drugs en drank. Niet dat ik echt veel met je had en dat ik nu onnoemlijk lijd, maar hee, Whitney, je had wel wat. En nu zijn we je zomaar kwijt. Houston... we have a problem, meid.…

M’n voetspoor loopt oneindig dood, met achter me een gouden eeuw en voor me grijnzend, grauw en groot woestijn van louter lege sneeuw, die ik in stilte toch bemin hoezeer ik ook iets anders schreeuw. In leegte vind ik doel en zin. Er zit een vorm van schoonheid in.…

Er is altijd wel zo'n geleerde. Ze komen zomaar in de krant, hoog opgeleid in hoed en rand; er is altijd wel zo'n geleerde. En feiten? Hij komt met verkeerde en presenteert ze arrogant. Ze komen zomaar in de krant. Er is altijd wel zo'n geleerde.…

Gekke ik, ik die niet beter weet, vaak doet alsof, en het dan weer vergeet; steeds opzoek naar twee, maar nog altijd alleen; zoals ik ben, een lach en een traan, ieder op zijn manier; maar het komt wel goed, een beetje gek, daar hou ik wel van, al 31 jaar, gekke ik, opzoek naar: gek op jou.…