Winterzonnetje
M’n voetspoor loopt oneindig dood,
met achter me een gouden eeuw
en voor me grijnzend, grauw en groot
woestijn van louter lege sneeuw,
die ik in stilte toch bemin
hoezeer ik ook iets anders schreeuw.
In leegte vind ik doel en zin.
Er zit een vorm van schoonheid in.
Geplaatst in de categorie: tijd