Alle inzendingen over tijd

mijn kleine leven verkruimelt in de krimpende vuist die heet: tijd hoe ik mijn lijfje tegen zijn vereelte handpalm smijt opnieuw opnieuw wil ik met mijn voorhoofd door zijn vlees en pezen heen ik blijf hier niet ik ben dit niet dit verrimpelde kind dat handenvol tanden verliest en mandenvol haren o kon ik toveren ik klapte in mijn handen…

Het gaat niet meer, het lukt niet meer 't Is keer op keer vertillen Al smeekten we het telkens weer Hoe graag we het zouden willen Het is voorbij…

Ze loopt. Met haar handtas en haar rugzak. Meer heeft ze niet nodig. Ze loopt. Door de parken van de stad van bank naar bank en ze kent alle bomen en alle honden bij naam. Ze loopt. Nooit ergens naar toe altijd ergens vandaan. Ze loopt haar leven uit.…

Wat heb ik met mijn jeugd gedaan? Was ik er met mijn verstand wel bij? Nu ik oud ben en het einde nadert, zet ik alles even op een rij. Het was mijn leven, hoe ik het ook bekijk. We waren arm, maar toch ook rijk. Waarom nam ik de beslissingen, die ik toen genomen heb? Waarom duurde het zo lang, dat ik kwam tot dit besef. Nooit…

pennenstreken onder het maaiveld loos gepraat voor een dove god blinde ganzenveer van naakte taal in grauwe leegte het tasten zat lamme veer van manke strofen het stranden in de gapende nacht…

Ik ben van nacht ontwaakt met wilde schrik, Met droge lippen, en gebroken kracht. Het klamme zweet op ’t voorhoofd, ’t bloed in jacht Bonzende door mijn polsen, traag en dik. Toen heb ik liggen staren in die nacht, Met grote ogen, met verwezen blik, En naast mijn hoofd, daar telde een zacht getik Mij de uren voor, die ‘k zó heb doorgebracht…

het zonneoog bloeide lang en vanzelfsprekend het zette de aarde in vuur en vlam een verweesde droom ijlt nu zacht zomerend in de hangmat na een zwanenzang op het broze dat in vluchtigheid vergaat huiverend zien de bomen hoe het einde weerkaatst in het laatste licht…

Geleidelijk en onopgemerkt door de grenswachten zijn woorden binnengekomen waarin dood verscholen geen tranen of grote gebaren op een dag wakker worden en erkennen een onontwijkbare eigenschap van leven ------------------------------------------------------------------------------------------------ uit: 'Groeiende onwil om ooit nog ergens…

Zij rust in 't malse mos en houdt gebogen Die arm, die mos en lokken beiden strelen, - Een sprei van groene schaduw, zacht bewogen, Daalt uit de zilverlovers der abelen; Zij ademt zuchten en zij lacht, als togen Er dromen door heur ziel, die vrolijk spelen: O, zoete hoop! Straks opent zij heure ogen, Straks zal de hemel nieuwe heemlen telen…

Mooi meisje, dat met koelwit bruidsgewaad Verlangt te ontveinzen de heetdronkre gloed, Die onbewust haar slankheid stralen doet En uit de glans van 't haar en de ogen slaat, Nu voelt ze alsof ze, een uitverkoorne, gaat, Zij zij alleen, 't Geluk-zelf te gemoet: Haar eigen huis, haar man, zo knap, zo goed, Nobel en ridderlijk in woord en daad…

Omdat wij “plat” praten, zouden wij “riemen” zeggen. Een riem zit om de taille, een beetje moeilijk uit te leggen. Vooral als je slank bent, maakt zo’n riem van jou een plaatje. Zo’n brede zwarte elastieken, met een klem en zonder gaatje. Op een zwierige zomerrok, met daaronder witte schoenen. En van boven een fleurig bloesje, zag je…

De sterfelijkheid houdt aan, deze morgen ontwaakte er een in mijn slaap, en vanavond vraagt het nuchtere glas om genade, men ademt zich uit als een inzicht, men is, ik herhaal me spel hoe men zich weervindt in dit haast vervleesde voortdurend kortstondige zelvige grondstuk, lijf lijk als weefsel, ik zijnde, wijn wikkend, zeker de nachten…

Bedenk de korte duur van werelds tijd. 't Is onverschillig of gij lacht of schreit. Straks eindigt alles, goed en slecht, vergeten Is al uw treuren en uw vrolijkheid. ------------------------------------- uit: Omar Khayyam (1929)…

zij weet nooit wanneer ze weg kan gaan hoe kom je van het een naar het ander? het is als een vraag in spijkerschrift een enkeling slechts kan de tekens lezen het is als hangen in de lucht vergeefs wachten op een onbekende bestemming de tijd verstikt in zanderige uren zij weet nooit wanneer ze weg kan gaan hoe ze van het…

De kinderen speelden op 't schelpenpad, En deden een vond in 't zand; Naar huis vloog de vinder, de kleinen schat In de opgestoken hand. Een waardeloos zilveren kruisje was 't, Beschadigd door weer en tijd; Drie lettertjes schenen er wel gekrast In 't plaatje aan de achterzijd'. De moeder…

Haastige bloemen bloeien. Kan de tijd niet staan? Ziet uw kindren aan, Hoe ze groeien. Allen, allen, allen, IJlen, wijlen, vallen, Bloeien op en af Als de bloem op 't graf. Aarde, groen en sneeuwig, Voer ons, die vergaan, Waar de sterren staan Als gedachten eeuwig. --------------------------------- uit: Uit de Diepten (1911)…

Klaarlichte dag Zon- licht aanbrak Brokken brood Zon- dagen vullen Wensen vervullen Klaarblijkelijk zomers aanvoelen De lente lage struiken bloeien Hoge bomen in vergroening jaarlijks herbeginnen Mekaar terugvinden Zondag vandaag Herinneren een verleden zowel Kerst of Pasen beleven Jarig zijn alle dagen geen uitzondering Jarig…

Daar zijn de dagelijkse namen weer van de stations op vastgestelde tijden, men leest ze en voelt dan vaag het oude zeer dat men zich uit die sleur eens wou bevrijden. Men kan als willekeurig reizend heer aan krant en sigaret zijn aandacht wijden en zich verblijden dat men meer en meer in 't rechte spoor en op de rails blijft rijden. Men…

Tik, tik, tak, zegt de pendule, 'k voel me zwak, zegt de pendule, ik ben bijna van echt goud, maar ook zoveel eeuwen oud. Ik ben oud en ziek geworden en dus echt antiek geworden. Ik loop uren achter, maar niemand kijkt daar werklijk naar. Vroeger zag ik kaarslicht glanzen, mooie dames deftig dansen met een generaal of vorst…

Zou ik je missen als de wilde wind door lege steden raast het water de top van de dijken bereikt? Als een gans het luchtruim zoekt en de ekster een azend oog heeft voor alles wat blinkt zou jij mij missen? Zouden wij het missen als de wereld op slot zit en wij met lange adem haar ontstoppen? Als zwaluwen laagvliegen over het land en…

Het wintert in Pompeï. De tijd van vegen, opruimen, restaureren en verder graven in de as. Er zijn recruten ingezet, soms wordt een kiek gemaakt. Zes jaar verlopen, en in je tent 's nachts om drie uur toon je me foto's: kijk, toen was ik in dienst, we groeven een villa op in Pompeï, het was berekoud, ik heb nog een munt achterover kunnen…

hoofd op wit kussen lichaam onder eendendons zwarte gedachten in het weerloze de geruisloze landing van duizend dingen hoofd tolt draait wendt af van deze belegering zonder een gezicht slaap: een januskop lichaam onder eendendons houdt zich afzijdig doet alsof het rust hoofdelijke invasie van duizend en meer slaaphoofd op…

Duizend rondjes loop ik om mijn brein. Eerst kom ik heden tegen, Heden ziet er slecht uit, Slechter dan de laatste keer dat ik hem zag. Heden spreekt zijn eerste zin somber, Wat moet ik doen, zoveel chaos, zoveel angst. Heden spreekt zijn tweede zin vol geluk, Gelukkig is toekomst er nog, vol met geluk. Ik kom verleden tegen, Verleden…

Het is zo weinig wat ik heb: Dit éne leven, dit kristal Waaruit ik straal en vormen schep Van ’t wijd heelal. Dit éne leven, maar het is Een knooppunt in het wereldweb, Van waaruit alles anders is Dan ’t andren was of is of wezen zal. Ik heb wel altijd dit kristal Waarin de wereld spiegelt, En in me is altijd vloed en val Van golf die wendt…

altijd komt het moment waarop iemand het zoeken naar overlevenden staakt waarop de storm stilt waarop iemand met schrijven ophoudt om iets anders te beginnen, zich iets aan te schaffen, voedsel inkt, gereedschap altijd komt het moment waarop iemand het zoeken staakt, zoals en schip het anker licht en de richting opnieuw bepaalt daarnet…

rotsvast staat daar die gelouterde kerk van eeuwen onheil en teistering verlost door de hoge smalle ramen van de basiliek valt zo teder het lentelicht naar binnen ziet de een de ander als mensen zich aan die lange tafel buigen naar elkaar? wat wisselen ze uit is het veelspraak samenspraak een monoloog misschien? in de kapel van…

Iedere seconde snelt voorbij, geen eentje blijft er hangen Niet voor minuut of eeuwigheid, los van ons verlangen Soms denk ik wel, bij snelle pas, dat alles is vervlogen Maar ook dat dit een mooie was, en velen nog gaan komen…

de klok vertikt de tijd tot ze zich vertikt wij gaan tot we ons vergaan…

Tijd vliegt zonder rust de klok tikt, maar mijn adem vindt zijn eigen ritme Tijd stroomt als een rivier die onvermoeid haar weg zoekt, snel voortgedreven door de drukte die elke dag in zich draagt, en terwijl de uren zich aaneenrijgen, blijft het een eeuwig zoeken naar momenten van rust, die zich telkens weer uit de vingers glijden. Klok…

Het nieuwe jaar is hier; het aardrijk gaat ontsluiten, De botten puilen uit, de bomen zullen spruiten, Het kruid en welig gras zal kruipen wijd en breed, De bloemkens zullen staan elk op zijn best gekleed. De tijd, de nieuwe tijd zal nieuwe jeugd gaan brengen, Aan bergen, bos en dal, aan allerhande dingen: Al wat daar henen lag, begraven in het…