Alle inzendingen van Waeyenberghe Ivan

Vriend, hijs het zeil Negeer het gekletter van de storm Er is iets dat het zoeken waard is En ik heb je nodig, ik heb je… Mijn hart is een verlaten haven De bomen verliezen hun schors Er komt een koude wind aan En ik voel je, ik voel je Hij is in aantocht. Hij keert steeds terug Een nachtschaduw op een zilveren boot Gevolgd door…

Ik kwam met open handen, vol zon in mijn borst, en de wereld keek door mij heen alsof licht geen waarde had. Mijn ja was zacht, te zacht om tegen te leunen. Mijn liefde vloeide waar niemand dorst in had. Tot iets in mij brak — niet uit haat, maar uit trouw aan wat niet langer mocht buigen. Toen stond ik op met vuur, een stem scherp…

We vechten elke dag. Dat zeggen ze. Maar niemand ziet wat er in ons beweegt. De kleine breuken. De vragen die blijven hangen. De blik in de spiegel die je liever ontwijkt. Het zijn die kleine dingen die vastklampen aan de rand van je gedachten: twijfel, schuld, oud zeer dat nooit zijn naam is kwijtgeraakt. Maar de echte confrontatie…

Ik ben slechts een raam en kijk naar mijn eigen tuin, die langzaam verandert in iets dat ik niet herken of een naam kan geven. Het klimt op in een bloedrode berg, en niets vindt een plek om te rusten— geen veilige haven, geen zachte morgen, alleen een wereld die wegglijdt. En nu barst mijn raam, verpletterd in duizend vergevingen- alle…

Een hart verscheurd, en toch klopt het nog, een echo in de stilte waar jouw ritme ooit was. Je maakte mijn daglicht kwetsbaar, een zon die langzaam wegzakte, vervagend aan de randen terwijl jij uit mijn leven dreef. Ik rij door, verder en verder, over een weg die haar naam verloor— een weg die ooit van ons was, maar nu slechts leeg aanvoelt…

Zakje chips, ontkurkte wijn Wachtend, zat ik in mijn hoek Ik sta recht en neem het boek Wandel naar het raam en gooi het weg Want er is niemand, echt niemand Voor wie ik het zal lezen…

Stilte na de Drift er is een plek in ieder mens waar onrust woont ze tikt, zoals een vogel tikt tegen glas niet om binnen te komen maar om gehoord te worden geweld is geen daad, maar een honger een snelle manier om te voelen dat je bestaat maar wat men niet zegt: het bestaan zelf wordt er dun van nadat het lawaai…

Ik sterf niet Dat is het enige dat zeker is in een wereld die altijd uit mijn handen glipt. Eeuwen hebben mij geslepen tot iets dat nauwelijks nog mens heet. Ik herinner me gezichten: het lachende gezicht van een kind dat ooit in mijn armen lag, namen die vervaagden zoals stemmen van vrienden die ik lang geleden verloor. Elke poging…

Op straat staan wetten, op muren geschreven. Een grens is een lijn, een deur heeft een slot, orde bewaakt door een zichtbare macht. Maar daar, in het rijk van nullen en enen, waar ogen niet kijken en stemmen verdwijnen, heerst een wereld zonder geboden, een koninkrijk zonder verweer of terrein. Geen agent op de hoek, geen rechter die weegt…

Een onvoorstelbare golf vond ik in jou. Je nam me mee in je diepte, waar geen richting te vinden was en tijd zich uitstrekte als een draad zonder einde. Zonder beweging hing ik in je onderstroom. Ik voelde hoe water kon trekken, hoe het mij meenam zonder haast, hoe ik mezelf verloor in een kracht die niets vroeg en alles nam. Verdwaald…

Toen wij daar zaten We zaten daar, alsof de kilte elk moment kon breken. Jij lag stil, je gezicht een kleur van wat je was. Ik probeerde te voelen wat jij voelde, maar vond alleen mijn eigen schuld, mijn adem die bleef hangen in een te kleine kamer. Ik weet niet waar jij nu bent, maar ik hoop dat het zachter is dan hier— een plek waar…

Alle mensen in mijn dorp glijden langs mijn huis, als hyena’s over vlaktes, alsof ik enkel botten ben waar tanden in zoeken wat er nog overblijft. Jij zei me ooit: al wat je voelt, al wat je denkt, het bestaat niet — het is lucht, geen waarheid. Maar het bleef in mij als dat ene lied dat zacht begint maar nooit stopt met spelen…

Deel 2: En toch ze vonden me niet als held niet als verhaal maar als man die niet meer wist hoe je ademt zonder pijn ik werd weer wakker tegen mijn wil in een bed met machines en lege ogen om me heen dagen waren dof uren traag ik kon niet bidden ik kon niet hopen alleen ademen en zelfs dat deed zeer maar toen mijn zoon —…

Misschien waren onze lichten al lang gedoofd. Je stapte uit ons leven, op zoek naar een medicijn dat ik je nooit heb kunnen geven. Je liep van hier naar een ander soort geweten, en onderweg probeerde je je eigen verklaring te vormen uit losse scherven. Maar toen je aankwam bij dat nieuwe, zelfgekozen geweten, dwong je de meisjes jouw waarheid…

Ik hou niet van de wereld, Waar ik me nu in beweeg. Dus blijf ik proberen, Om te herstellen, Wat aan mijn hart ligt. Ik weet inmiddels dat geen verandering iets verandert zolang ze niet durft te worden wie ze is. Ik verlang geen boosheid, geen kleinheid, geen handen die anderen naar beneden trekken — alleen een stem die optilt. Zijn…

Deel 3: Tussen de brokstukken Er waren dagen dat ik alleen maar lag. Niet sliep. Niet echt wakker was. Ik keek naar het plafond en luisterde naar de stilte in mezelf — die geen rust gaf, maar leegte. Ze vroegen soms hoe het ging. Ik zei niets. Of iets als: gaat wel, omdat dat makkelijker was dan zeggen: ik weet het niet meer. Ademen deed…

Voorwoord Sommige verhalen beginnen niet bij een geboorte, maar bij een breuk. Niet bij hoop, maar bij het verlies ervan. Wat je straks leest is geen fictie, geen poëzie om te behagen, geen poging tot verfraaiing van pijn. Het is de echo van een val — letterlijk én figuurlijk — en het aarzelende begin van een terugkeer. Dit is het verhaal…

Ik leef in de ruimte waar liefde rafelt, waar leegte fluistert dat ik moet loslaten— maar mijn hart weigert. Zij is de zee: onvoorspelbaar, soms een haven, vaker een golf die me meesleurt. Ik blijf staan, handen open, regen op mijn schouders Is een gewoonte geworden. Ik draag haar stormen alsof ze voor mij bedoeld zijn. Ik vang…

De Opkomst van het Techno-Rijk Ze kwamen niet met laarzen en vaandels, geen marsmuziek, geen vlag in de hand. Hun wapens waren schermen en codes, hun leger: miljoenen onzichtbare duimen. Ze spraken van orde, van veilige havens, een wereld verbonden — geleid door geld. Geen vrijheid, slechts algoritmische ketens, een toekomst gesmeed in koud…

Al die doden, in de naam van God, Hoe lang blijft dit krankzinnig lot? Duizend jaren vol bloed en gebeden, Wanneer drukken wij op stop – of breken wij de keten? Daar van boven, Zie je al de bling bling op de kerk top Daaronder sukkelaars op een kartonnen vod Is het niet, dat we worden bedot Misschien is satan wel verkleed als God. Kale…

Ze kloppen zacht aan dichte deuren, hun handen vol met koude lucht. Ze dweilen sporen, vegen harten, weten wat niemand zeggen durft. Er ligt een sleutel in de schaduw, een pistool van zilvergrijs. Niet om te schieten, maar te wijzen op een grens die niemand opeist. Arme Jef en Hans , de geesten, staan te fluisteren in het licht. Ze zijn…

De Stilte Na Jullie Hier zit ik alleen in het huis, waar mijn kinderen zijn geboren, waar ze zijn grootgebracht. Elke hoek, elke tegel fluistert jullie naam. Maar ik weet, binnenkort zal het afscheid waaien, waar naartoe—dat blijft de grote vraag. Toch is het een illusie, te denken met gesloten ogen dat jullie hier nog zijn. Alles is…

Ik ben de koning van het valse, De prins van het onafgewerkte. Alles is te laat — het is te laat. Wandelend door gedachten, door herinneringen, Kom je nooit terug bij het begin. Je ziet de start niet meer, Alle lijnen vervagen, Alsof ze nooit hebben bestaan. Gevoelens veranderen, Tijd slijt, Alsof het nooit iets betekend heeft. Heeft…

1.Soms Soms wil ik mijn schedel breken. Gedachten laten verdwalen, langs monsters en demonen. Ze lachen naar me. Soms kan ik niet meer roepen. Dan lig ik daar, starend naar het witte plafond. Omdraaien lukt niet – geklemd tussen mezelf en hem. Soms roep ik, maar waarom? Zonder iets. Zonder iemand. Alleen dat witte plafond. 2…

Lang voordat er boeken waren, voor de stenen tafelen, voor het woord “goed” en “slecht,” Brandde diep in ons vlees een licht, zwak en helder, dat fluisterde: “Doe geen pijn, luister, raak aan, zorg.” Het is geen stem van boven, geen oordeel in de hemel. Het is de echo van miljoenen jaren, van harten die sloegen, van handen die hielden…

Ik ben het gewone volk, zonder macht of glans, Waar elke emotie het leven omarmt. Een hart vol liefde, een ziel die danst, Terwijl de hoger geplaatsten zich aan hun trots verwarmt. Ze stijgen hoger, in torens van steen, Maar ik weet wat ik droom, ik weet wat ik meen. Met liefde als kracht, in het leven dat bloeit, In de warmte van de massa,…

Koude tafel Koude tafel, totale onmacht. Alleen, zonder houvast Dokters praten, machines draaien Emoties kreunen, gedachten dwalen Daar lag ik, rillend Op een koude tafel Denkend, aan de warmte van mama’s schoot.…

Een leven Ik geloof niet in een god, niet in een hemel, niet in een daar en daarna. Ik geloof in dit ene, dit ene leven dat ons wordt gegeven, een kostbaar moment tussen begin en einde. Slechts één keer wandel je over deze aarde, slechts één keer voel je de zon branden op je huid, slechts één keer proef je de zoetheid van de dag en…

I. WAT NIET MEER IS Ze zijn weg. Dat is alles. Twee kamers. Twee stemmen. Twee lichamen die ik droeg — en nu niet meer mag vasthouden. Ik loop door het huis. Hun geur zit in de muren, hun namen — in mijn keel. Maar ik zeg ze niet meer hardop. Te veel lucht. En alles breekt. Ze zeggen: je moet sterk zijn. Je bent een man. Je moet…

De Hamer van Onrecht Wanneer ik naast je zat, het bed een eiland van stilte, voelde ik de dreun — de hamer van onrecht die zonder waarschuwing viel. Sommigen huilden, hun tranen echo’s van een strijd die al verloren leek. Maar jij draaide je hoofd naar het mijne, je hand trillend, en fluisterde zo zacht dat alleen mijn hart het kon horen…