Het blijvende niets

Ik sterf niet

Dat is het enige dat zeker is
in een wereld
die altijd uit mijn handen glipt.

Eeuwen hebben mij geslepen
tot iets dat nauwelijks nog mens heet.

Ik herinner me gezichten:
het lachende gezicht van een kind
dat ooit in mijn armen lag,
namen die vervaagden
zoals stemmen
van vrienden die ik lang geleden verloor.

Elke poging tot nabijheid faalt.
Alles verdwijnt.

Rook trekt door mijn vingers.
De warmte van een ander ontsnapt—
mijn handen zijn oud, koud,
vergeten wat vasthouden betekent.

Ik probeerde te binden.
Maar binding vergaat sneller
dan ik ooit kan vergeten.

Vergeten is nu alles wat rest:
een spoor dat afbrokkelt,
dat zelfs de eeuwigheid
niet kan vullen.

Er is geen einde.
Geen wederkeer.
Geen nieuw begin.

Alleen bestaan.
Zonder tegenhanger.
Zonder anker.
Zonder iemand die lang genoeg blijft
om mij nog mens te noemen.

Ik sterf niet.
En toch is alles weg.

Niets dat ik vasthoud.
Niets dat mij vasthoudt.

Alles glijdt weg.
Rook.
Vergetelheid.
Eeuwigheid.

Schrijver: Waeyenberghe Ivan, 6 december 2025

Ivanwaeyenberghe1gmail.com

Biografie van deze schrijver

eeuwig leven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 13