Alle inzendingen van Johny Donovan

Ze begonnen als vonken, in hoofden die dachten de wereld te redden. Maar elke gedachte werd een muur, elk woord een wapen. Wat begon als hoop, werd bevel, werd schot, werd stilte. De ideeën zelf — ze stierven nooit, ze trokken zich terug in de schaduwen van boeken, wachtten tot iemand ze weer tot leven riep. En telkens opnieuw…

Elon kocht de horizon, liet nachten gloeien op brandstof van verlangen. Hij dreef de hemel uiteen met zilveren schroeven, zocht in elke ster een spiegel van zichzelf. Zijn torens zongen van winst en snelheid, hun glazen huid weerkaatste enkel glans. Het rijk beneden werd een fabriek van dromen, waar stilte werd verkocht aan wie nog…

Ze loopt niet, ze zweeft door dagen, de zon volgt haar onbewust. Waar zij verschijnt, lijkt alles zachter, zelfs stilte kent dan weinig rust. Ze lacht niet luid, maar licht, zoals regen op een raam. In haar ogen danst het licht, een glans die niemand schaamt. Ze spreekt met handen, met gebaren, meer waarheid dan geluid. Wie haar ontmoet…

Aan zielepoten met een glimlach als pleister op gebroken trots. Niemand voelt het zacht gehuil, wanneer het licht hen...vergeet!…

Ze schrijven zichzelf tot genie, elk punt een kroon, elk komma goud. Hun lofzang vult de flora, als onkruid groeit hun woord. Ze citeren elkaar als profeten, hun roem past in een post. Wie twijfelt aan hun grootheid wordt doodgezwegen — of geloosd. Hun zinnen stinken naar schijn, hun geest naar ijdel festijn. Ze bouwen lege tempels, en…

Wat wil een mens nog lezen, nu taal haar ziel verliest, nu elk gevoel beschreven wordt nog voor het echt iets is. We struikelen door zinnen, vol beelden, leeg van zin — ze glanzen even, vallen stil, verwaaien met de wind. Misschien wil men nog lezen een woord dat adem heeft, dat zacht in ’t donker fluistert: “je bent niet wat je leeft…

In stilte zoekt de adem huid, waar warmte door de schaduw glijdt. Een trilling gloeit, het hart ontsluit — verlangen dat zich zacht bevrijdt. Geen woord, geen naam, alleen het licht, dat langzaam langs de grenzen reist. Een vonk, een golf, een ogenblik — waar ziel en lichaam samenglijdt. En even stopt de wereldtijd, het zuchten wordt…

Mij kon niets gebeuren, zo dacht ik vroeger — onkwetsbaar als de zon, die nooit haar licht zou doven. Maar zie mij nu, veertig jaar verder: elke stap een afkooksel, van wat ooit vanzelf ging. De spieren takelen traag, de knieën kraken herinneringen, het lichaam schrijft verhalen die de geest niet hoeft te horen. Toch glimlach ik nog…

De maan hangt laag — een oog van marmer, dat over dode tuinen waakt. De wind schuurt langs vergeten namen, waar ooit een hart in stilte slaakt. De bomen dragen roest als kronen, hun wortels drinken oud verdriet. Zelfs de sterren lijken te ontwijken wat onder deze hemel geschiedt. Een klok slaat één, de mist kruipt traag, schimmen glijden…

Wat is kwaad, wat is goed in ons bestaan? Twee krachten die elkaar bejegen, zij trekken samen door ons wegen, waar licht en donker verder gaan. Goed is de hand die liefde biedt, die troost waar pijn de hoop wil breken, die zwijgt maar nooit de mens zal wreken, en leeft waar hart en vrede geschied. Nietzsche zei: “Er is geen kwaad, geen…

Ze hangt daar hoog, van zilver zacht, een spiegel in de donk’re nacht. Ze waakt terwijl de wereld slaapt, haar glimlach aan de hemel straalt. Ze kust de zee, de wolk, het gras, en maakt van schaduw stille was. Een droom zo puur, een licht zo klaar — de nacht lijkt minder eenzaam daar. De wereld houdt haar adem in, de wind beweegt op teugen…

Een fluistering door ’t tijdloos dal, waar sterren dromen, traag en oud, ontvouwt zich zacht een heilig tal — een oorlog zonder schreeuw, zo koud. De nevel ademt zilverlicht, de leegte zingt haar eigen naam, een schaduw danst, een god herlicht, in stilte gloeit het oerbestaan. Geen mens, geen macht, geen laatste kruin, weet wat die nacht…

Sinds 2014 mijn woorden vrij, stopte in 2022, maar 2025 roept mij. Niet stilgezeten, literatuur verkend, vormen en stijlen, tot in elk moment. Opgeven? Nee, dat staat niet in mijn boek, ik volhard in boosheid, elke stap, elke hoek. Kritische stemmen, ik leer ervan het meest, hun gal is mijn lessenfeest. Maxim en R.E.N.S., een duo zo…

Kom binnen, beste klant, kom gauw, wij bieden rust, jawel, vertrouw! Een polis hier, een handteken daar, en hup — uw zorgen zijn wel klaar! Tot morgen storm, tot val of kras, dan hoort u plots: “’t Is buiten klas.” Een franchise hier, een troellala, de schade? Ach… dat regelen we daarna. We praten warm, we lachen zacht, we zijn van zorg…

In ’t schijnsel van de Schotse maan, Waar mist de stille dieptes slaan, Glijdt iets voorbij in het water zwart, Een schim, een fluistering, een zachte vaart. Het rimpelt licht op ’t duister meer, Verhalen zweven, steeds meer en weer Met ogen die nooit volledig zien, Het geheim blijft veilig, tussen steen en misschien. Soms een nek, soms…

Ge moet chance hebben in ’t verkeer, dat ge niet valt, niet zijt gebroken, dat dromen blijven ongekrenkt gesproken, en ge nog thuiskomt, keer op keer. Ge moet chance hebben op uw werk, dat ge nog trots moogt ademhalen, dat ge niet buigt voor loze talen, maar voelt: ik doe wat het maakt mij sterk. Ge moet chance hebben in de min, want…

In het verre zuiden, op ijzige grond, Waar de winden fluisteren hun koude mond, Daar heerst de vorst in zwart en wit gehuld, De keizerpinguïn, met majesteit gevuld.…

We tellen met cijfers, met winst en verlies, met grafieken, rapporten, een kille analyse. We wegen de mens als een last of een kans, maar vergeten de ziel, het licht en de dans. Een leven, ooit heilig, nu soms een getal, een naam op een lijst, een bericht, een geval. We praten van nut, van groei en beleid, maar waar is de warmte, de menselijkheid…

Er zweeft nog stof van woorden, die nooit zijn uitgesproken. Een naam, een kind, een ogenblik — in rook, in angst, gebroken. Maar uit de as van duisterheid groeit zacht een stille eed: dat wie toen werd uitgewist, nooit meer vergeten heet. De aarde draagt hun echo voort, in lied, in licht, in steen. En wie vandaag hun namen leest, laat…

Ik leef nog, tussen zon en schaduw, tussen stilte en geluid. Ik adem nog, al voel ik soms de leegte die door mijn dagen waait. Ik glimlach nog, al is het soms voorzichtig, al is het soms wat klein. Maar ik leef nog, en dat alleen al, is een klein wonder!…

Loop voor den Duivel, zwart van list, waar maanlicht koud zijn schaduw kust. Hij fluistert zacht in nacht en mist — wie hem bemint, vergeet de lust. Zijn oog is zoet, zijn hand is wreed, hij geeft wat sterft, en neemt wat leeft. Hij weeft van as een zilvren droom, waar ziel en zonde samenstroomt. Hij kent uw wens, het fel verwaand, en…

De schoonheid voorbij, ik volg je in de stilte, woorden breken af, mijn hart blijft zonder antwoord, en jij ....gaat altijd voorbij!…

De stoelen fluisteren vandaag, over hoe ze moe zijn van zitten. De lucht vergeet even wat blauw is, en valt verlegen in een glas bier. Een gedachte trekt zijn jas aan, en loopt gezwind de kamer uit. Ik zwaai met een hand die niet van mij is, maar ene die wel beter groet. Mijn horloge eet minuiten op, en zegt dat tijd naar hutsepot smaakt…

Ik twijfel altijd over de kunstvorm — of een regel voldoende is, of stilte het gewicht draagt van wat ik voel. Woorden schuiven zacht, vinden elkaar zoals licht door ramen glijdt, en soms lijkt alles precies te passen zonder dat ik het zeg. Misschien is de kunst dit: niet het antwoord kennen, maar blijven aanraken wat tussen de…

Daar zit ze weer, die lach van goud, Laura, die nooit van stilte houdt. Ze praat, ze zingt, ze klapt haar hand — en overal breekt zonneschijn in het land. Ze is het rumoer, de lach, het licht, een vrolijk gezicht dat nooit verplicht. Waar Laura komt, daar bloeit de tijd, in geuren en kleuren van heerlijkheid. De nacht kust zacht haar gouden…

Ze staan te tetteren op het plein, borst vooruit, ruggengraat van schijn. Hun woorden glanzen, hun daden stinken, ze lachen breed — maar laten het zinken. Ze lullen over normen, waarden en plicht, maar hun kompas is wel puur gericht op camera’s, op peilingen en op macht, niet op wat eerlijk is of menslievend zacht. Ze spelen het volk voor…

Een oude eik houdt stand, waar het pad zich buigt in stilte. Wind gaat door zijn takken zoals jaren door een hart. Er is geen woord meer nodig hier. Alleen het ritselen van bladeren, het zachte vallen van het licht — en in zijn schaduw ademt tijd, onzichtbaar, maar aanwezig. Alsof de wereld luistert ...!…

Ze kwamen met spuiten, met praat van verstand, een redder in nood, zo klonk het in het land. Maar achter die glimlach, dat witte gezicht, brandde een vuur van geld en van plicht. De pharma kneep handen met heren van macht, besloten in kamers, ver weg in de nacht. Ze spraken van zorg, van mensen en recht, maar winst was hun taal, hun enige…

De nacht ademt sterren, ze fuisteren mijn naam in de wind. Schaduwen wiegen de stilte, alsof de tijd zelf slinkt. De maan streelt het pad met zilver, elk blad draagt een glinstering mee. Ik loop tussen werelden van stilte, waar dromen de richting wijzen. Een uil kijkt toe, alle geheimen dicht, het bos houdt zijn adem vast. Ik verdwijn…

Soms ben ik stil, een tikkeltje gemeen, ik hoor hun lach nog in oude dromen, herinneringen die blijven komen, en zo voel ik mij niet echt alleen. De tijd gaat door, maar niet voorbij, ik draag hun woorden in mijn oren, wat eens vertrouwd was, blijft geboren, ze wonen nog altijd stil in mij. En als de stilte wat harder slaat, dan hoor…