Pas met een vreemde
de man die ik verzorgde
en met wie ik sprak
alsof hij het was
na al die jaren
van vergeefs wachten
terug in de stad
van mijn dromen
waar jonge mensen oud
worden van hun lot en
hun boosheid inslikken
hopend
op verlossing, pas daar
met die man kon ik
afscheid nemen
van het wachten…
kon mijn vader toch nog alles
aan, vond hij ook zonder ons de weg
terug, moesten onze kinderen gewoon
bij de schoolpoort worden opgehaald
en dan was iedereen weer veilig
thuis: de wereld had nog snijpunten
maar intussen lijkt het aantal dimensies
toegenomen, is de controle ons ontglipt
strijken kinderen willekeurig neer
in Helsinki, Mumbai…
144
Bezig met laden