Gekwelde queeste
netgedicht
Wel eenentwintig dagen ondergronds
Onzichtbaar van de aardbodem verdwenen
Geloken ogen, spieren zonder zenen
Kwijnde onhoorbaar leegte
zonder ons
Haar lelieblanke huid is niet van grenen
Zij zwijgt als 't graf - waar moet mijn zang nu henen
Is het haar ziel, de duivel of haar genen
Moet ik om mijn gekwelde queeste wenen?
Bewoog zij…