Alle inzendingen over Staal

Ik kijk naar je mond het speeksel in de hoeken je ogen in de mijne waar moet ik het zoeken je hand is gesloten het lemet wijst naar mij je lichaam beweegt het wordt warm in mijn zij een kus van mijn moeder ik zie ze nog staan het leven, een flits mijn god, ik moet gaan…

Maakt staal onbuigzaam het leven te leren als voorheen hoe ooit het was de wielen draaien rond dat wel en toch niet echt is dat wat je verlangt en weet een arm geslagen op afstand rond middel zittend handen fier maar weet mijn lief ik denk en ben jouw hoofd in mijn schoot geborgen mijn liefde warm in gedachten diep…

het leven dwarrelt om ons heen het ontbreekt aan regelmaat schoonheid is niet zeer aanwezig ook liefde jegens derden komt onvoldoende voor haast is nu geboden want binnen enkele dagen gaat de stal te Bethlehem weer open dan moet de boel toch enigszins op orde zijn om de boreling opnieuw een kans te geven hendrik…

dagen die zich afvragen waar gisteren is gebleven nachten die afwachten is morgen nog in leven een week geleden zeven dagen pijn de klok tikt alles weg het moet zo zijn…

Rechtsaf de woonkamer uit De half open keuken in Port, rode wijn en Beerenburg Groen glaast het bonte glas De glasbak tegemoet Breekbaar staat alles leeg langs de kant De koelkast bewaart ogenblikken Bier, voor als ik dorst krijg Halve liters liggen daar Een toekomst te lessen Liever nog Zet ik in de keuken Alleen maar lege flessen…

nederland en kleuren medeland en geuren in de indische wijk zo apart en tevens zo van ons de afhaalchinees begrijpt het niet meer opnieuw het oude zeer dat wil je toch niet weten we kwamen hier toch alleen maar voor het eten beter ontkent men elke kleur…

een condoom barstte in de nacht wij waren jong nog destijds en jammerden zacht om het kind van de rekening uiteindelijk werden wij de trotse ouders van en hebben menige was gedraaid…

voorbij de stad zweven koeien in de ochtendnevel, schuinsweegs beschenen door een opgloeiende zon verscholen in coulissen, zet de ochtend de wei in brand stralend door takken in de knop gebroken want de gemeente heeft hier een industrieterrein gepland…

De dominee De priester De imam Prediken voor eigen kerk Liefde lijkt ver weg Stammen strijden voor stemmen Religie, ja en amen Het leven is hard…

clausule dood is dood mag ik dat zelf bepalen ik ben dood en zo is Poot verstrooid…

glanzend olielijf het strand leeft zinderend zand de zee kopt schuimend loom de geilheid in mijn hoofd trekt mij op de terugweg onderuit achter de rondborstige duinen ligt de vraag, dreigend vanuit het zuiden, of ik droog thuis kom…

wederom gezwicht een tekst gericht soms is het net een gedicht maar vaker nog dolen een kreet in de nacht van harte aanbevolen dag droom…

deken over de dag, zacht maar zeker de knop om en ik slaap, wel licht…

mij werd een voorpagina beloofd want ik had zonet een gedicht, in het holst van de nacht, verzonnen, ik dacht dat mijn pad werd verlicht doch ik werd van mijn zinnen beroofd ik verkondig nu wereldwijd ik kan hier mijn ei niet kwijt…

waar mensen heen gaan, stampij het kan toch niet zo zijn dat er niets is, toch leven na de dood, stampij en het werd erg stil na het wenen…

probeer dat maar eens uit te leggen aan je kinderen niemand wordt als vader of moeder geboren voldoen aan een patroon zo ging het toch altijd nu besef ik dat mijn ouders door dezelfde hel zijn gegaan ik heb het mijn kroost uitgelegd, het knaagt…

opgeblazen en volgezogen ik moest je wel verwijderen zelfverdedigend zelfbevredigend ik veegde de vloer met je aan en nu moet ik je laten gaan…

hier had ik willen fulmineren hier had ik mij tegen alles willen keren ik ben gestrand en aangeland op golven van weemoed zuigend ebben mijn voeten weg in overvloed…

weergaloos schijnt een licht aan het einde ik noem het tunnelvisie…

vandaag zit ik goed in mijn vel, dat u het weet, morgen nog beter…

een man met een stokje niet groter dan de helft van Japans etensgerei hij houdt al die mensen en de muziek in zijn greep metronoom op een verhoog orkestraal, oorverdovend de macht van de instrumenten teniet gedaan met een houtje het publiek stinkt er in…

de ingang is nederlands doch ik switch naar gedichten daarbij vraag ik me af of bill familie is van david íf en de poorter wacht af dreigend clouds-rain figuranten en suite voorzichtig tik ik m'n password het avonduur tegemoet…

hoofdschuddend doekje voor het bloeden dat zij zal begaan, de dood bij voorbaat waarom zij weent bij de baard van de profeet, verscheurd een meiske van negen jaren duurt het al te lang en dan ploft een vergeten bom aan de rand van de samenleving het gebeurt, zomaar binnen de dijken en duinen staat men elkaar naar het leven sluipend…

de zon schijnt en wandelt met gelijken de nacht is soms de maan afstand maakt de ster het donker naakt en ik ben zomaar iemand dag licht ik ga slapen…

hoofdletters voetnoten vingeroefeningen schrijven deed je met je rechterhand desnoods de linker in een doek ingewikkeld hulplijn voor de kleine letters op ongeveer een-derde krullend systeem invullend kapitaal het liefst zet ik er een punt achter…

morgen schrijf ik de sterren van de hemel want morgen weet ik wat ik zeggen wil opdat u beseft hoe zwak ik ben ik wens u sterkte want u moet het met mij doen…

geen kans gekregen ik greep de kassa en raak de cel werd mijn deel ik pleegde roofbouw op mijn leven, en in de haast greep ik er dus naast…

klinkt als een dessert of als mosterd na de maaltijd voeg zelf een netgedicht, toe en ik had nog niets geschreven in keurige volgorde, ingedrukte lettertoetsen, opdracht volbracht zonder meer waarde…

er zijn lieden die zweren bij het vat en anderen lessen hun dorst uit flessen maar wat ze ook beweren ze worden toch wel zat…

als niets de toekomst is dan moet alles wijken is er niets mis mee iets te willen bereiken…