Alle inzendingen van Ibunda

De zee heeft geen geheugen De zee heeft geen geheugen van een golf die naar het strand rolt of één die langs de havenhoofden als een tornado met witte kraag rondtolt Zal die golf doorgaan met leven misschien beginnen dan met doodgaan welke zee gaat hij straks op is hij het begin van mijn bestaan Toen begeerte begon met eenzaamheid…

Rembrandt Innemend voorspelbaar zoals jij je haren afvuurt op wolken zo grauw voor altijd kwetsbaar in toedracht opent de hemel zich breekbaar blauw in linnen gesponnen gedachten die nooit echt ervaring opdoen als een kleur die niet huilt daar de traan van je penseel gedropen geruisloos en nat in druppel verf tot stand kwam…

Ik ben geweest zonder de pot met goud te zien slechts een regenboog verwijderd van mijn oude botten huil ik geen vocht meer het is de herfst van mijn leven De traan die ik zal laten daar de goudpot er niet meer is zal moeten vallen in mijn half gevulde whiskyglas van herfst wil ik niet weten geboren word ik een avond oud Hark mijn lompen…

Het is het doek dat jij schildert, in jonggeboren kleuren contouren die vervagen in een vroege avondstilte pasteltinten op rimpelloos linnen woorden als beelden op het doek van zonnebloem of korenveld zo vreemd levensecht het is het doek dat stabiel een ondergrond biedt een knop in wording in simpelweg een pennenstreek leg wolken…

Mijn hersenen kraken transparant vloeit kwabbenvocht door minuscule spleetjes links en rechts het watert in het hoofd morgen vloeien alle kleuren rood magenta, scharlaken of gewoon bloedrood ik ga niet dood, nog niet mijn hersenen kraken zwellen mega groot verdrukken groeven wetenschap ik weet niet meer ga ik nu wel of toch niet…

Uit de Hortus Mijnheer die enten wij daar kleine stokjes met druipend vocht we kerven ze keer op keer een harslaagje is niet meer genoeg we vermengen het met kindertranen vers en vochtig van jonge wangen Weet u Mijnheer zo´n mes zo scherp als snijden kan dwars door een ziel zal´k maar zeggen zo vind je ze nog hier dat de onderstam…

Als een oude man wrijf je voeten blond haar op ongeschoren benen verontrustend geil de krulletjes van jonge schaamte bedekken nooit genoeg het gulzig aanzien van vuige gedachten je ruikt naar Goddelijk als marshmallows in het vagevuur een ketting onttrokken aan broze onschuld ween jij het wijwater brak de soutane bloost een mufheid…

Zeg mij hoe naakt kloten zijn dat jouw blastomeren een hecatombe veroorzaken in de schoot van vertrouwde reinheid ridicuul gutst het bloed maagdelijk doodgeslagen in copulatie een tweede maandstonde voorbij hoe rood is de kleur van isolatie in een weeïge gedachtegang de embryonale dodenrit is meer dan ogen kunnen zien…

Schilder mij, ik ben het doek een broze maagd nog leeg op wankele ezel ik voel me doek, ik ben het doek een dorre vrucht in wording schilder mij in tempera omsluier mijn naakte waarheid met stremsel wit nog onbevlekt ben ik het doek, jouw muze jouw destinatie eerzame solist ik roep je aan, het doek je ogengloed laat transparant penselenschachten…

Ik breek het brood in stukken geslagen breng de kelk met wijn aan volle lippen je witte boord knelt zweetdruppels vermengen het heilig water als een samenzwering in goddeloos perspectief het gezang van Engelen verheven smeek ik met zondige ogen een hoogtepunt in heilig gevloek mijn handen likken zwarte krullen jij bent meer mens…

Woorden vallen als fluisterende sterren in duizend ijskristallen uiteen wachtend op lang vervlogen liefdes die restanten van warmte met zich mee dragen wat bezielt de mens te verblijven in een dergelijk oord waar lichtstralen wangen breken beukend in de wind het menselijk kiemen onmogelijk gemaakt doch geboren zijn in dit helse oord is…

Lees jij nog de laatste uren die schoonheid vormen in gracieus licht een hand schraal de winters voert laat kelken sluiten in gevangen vorst de wereld weent om afgestorvenen verkwisting van het goed naar kwaad verschrompeld is reeds de rauwe aanwas broed zal allengs lijdzaam verscheiden gedoemd zijn zij die kwistig smeden een kort vermaak…

Oh hemels orgaan rechtop staand in stijf gelid uw paarse helm glanzend in een kraag van gevoeligheid veelal misbruikt voor beledigingen naar uw hoeder omdat ze de pik op hem hebben hem klootzak noemen of voor lul laten staan O machtig zwellichaam ik zuig u mee in mijn liefde mijn lippen trekt u zich niet terug naar af gelijk…

In woord en geschrift mij toegenegen noem zijn naam in warmte lief niet eerder bracht zulk een epistel emmers vol lachende tranen rozen bloei in december vlinders dwarrelend in kleuren rijk onder zonnestralen van lichtend beeld is dit dan wat men meligheid noemt chicken vreugde onder een haan entah...…

Winterdromen zingen zwaar vroegrijpheid van een treurende knot wortels steken stakend klaar zacht beminnend een watermot zwem maar pluisjes voor je leven de muskus is op jacht niet door honger wordt zij gedreven maar het jong dat op haar wacht sprietjes groen omhels de kilte het kind zal weer gaan zingen van lammetjes in avondstilte…

Wilgentenen tranen treurig het afschot heeft geen vlees wiegend tussen dood en leven wordt mensenvoer weer honds grijnzend met hun hagel petten de loop weer opgericht blaffen bomen horendol als de lucht weer roze kleurt kraaien pikken levend dood een oog gaapt aan en na het dek van veren los geweekt de warmte was al weg vloeiend leven…

Vertel mij van de metro-man hij die de vuilniszakken buitenzet de schoonheidssalon niet weert of zelfs een rokje draagt Vertel mij van zijn kunnen zijn begripvolle weten van diegenen die worden geacht van Venus te komen Hij die met gemanicuurde nagels geen schade veroorzaakt aan de vulva sterker nog, zijn grootste genot vindt in het…

Vader, lees mij uw zonden met handen in de zij Uw parochie kan 't niet schelen hun monden zijn gesnoerd zijn wij dan Uw kinderen gebaard in nood of lust met vingers stralenkransen wijzen af of toch juist naar Vader wijs mij mijn zonden in vroegrijpheid geleerd een vertrouwenspersoon onwaardig was U mijn grootste leermeester…

Noem mij Maria al ben ik niet als mijn naamgenoot een zedige vrouw ja zelfs de onbevlekte maagd dat zijn jullie woorden waarom mijn naam verguizen door mijn lange haren die zijn tranen drogen door mijn lippen die voeten kusten of zelfs de nardusmirre waarmee ik balsemde Noem mij gewoon Maria zonder de steen voor mijn voeten te gooien…

Maak mij een beeldhouwwerk een herinnering gelaten gevormd in brons zoals het was niet als het is mijn hoofd ontoonbaar zonder bedekking nee, ik wil geen hoofd laat maar mijn armen zo broos als breekbaar zijn kan gelijk de benen niet meer van mij maak mij een beeldhouwwerk een buste van brons met borsten als zijn ze echt gebleven…

En zo zongen zij van lang zullen ze leven en dronken zij door toeters met feestmutsjes schuin op beschonken koppen een enkeling wist bellen te blazen door spiralen rietjes met een bruidspluim de taart feestelijk onaangeroerd kon hen niet bekoren gefeest moest er worden en hulde aan het paar dat verdwaasd bleef zitten bij de zoveelste polonaise…

Praat me niet van chromosomen aangeboren afwijking of zelfs het is beter zo het nachtlampje verdoezelt geen blauwe plekken de marteling die jij moest ondergaan je warme bedje koud gemaakt op twee handen gedragen is je witte kist te klein voor woorden een kind hoort niet op ijs…

Maakt staal onbuigzaam het leven te leren als voorheen hoe ooit het was de wielen draaien rond dat wel en toch niet echt is dat wat je verlangt en weet een arm geslagen op afstand rond middel zittend handen fier maar weet mijn lief ik denk en ben jouw hoofd in mijn schoot geborgen mijn liefde warm in gedachten diep…

Hoe kook je slakken zonder schelp absorbeer de overvloed aan water met het zoutvaatje verstopt ik loop afgesleten treden blootsvoets, de blaren kapot het zachte eelt moegestreden wie legt mij uit hoe blijft het schrift schoon de handtekening standvastig in trillende vingers ik raap de peuken en verstrooi as, in bloeiende weides madelieven…