het laatste stukje brood
maakt het verschil
tussen levend zijn en dood
wie zal het nemen
jij of ik is het spel
dat wij dagelijks spelen
opgevoed en
grootgebracht met delen
kiest toch kracht voor macht
met lauwerkrans en heersen
declasseert de wedstrijd
ieder die de mindere blijkt
alleen de nummer één
doet van zich spreken
zijn…
ik heb de wereld
af zien glijden in
zijn race tegen de klok
met als blok aan
het been de agonale
genen die het beste in
ons boven zouden halen
als wij ons leven door
hen lieten bepalen
in de maatschappij
woekert de entropie
van steeds het beste
willen zijn de snelste
ook rijker en succesvol
in de toevoeg vaan het
eigen genenmateriaal…
woorden een
diepere emotionele
lading kregen in een
zich langzaam
ontwikkelend patroon
van huid die senso-
motorische veranderde
daarbij hielden de
zintuigen zich afzijdig
omdat zij zich richtten
op hun eigen werk
en de huid nu eigen
receptoren actief maakte
in de ontspannen sfeer
waar endorfine een
welbehagen gevoel gaf
het werd een agonaal…
woorden een
diepere emotionele
lading kregen in een
zich langzaam
ontwikkelend patroon
van huid die senso-
motorische veranderde
daarbij hielden de
zintuigen zich afzijdig
omdat zij zich richtten
op hun eigen werk
en de huid nu eigen
receptoren actief maakte
in de ontspannen sfeer
waar endorfine een
welbehagen gevoel gaf
het werd een agonaal…
en waar onze resultaten
zijn met de rijkdommen
die ons zijn toebedeeld
zoals ook de gigantische
verschillen dat kan nooit
de bedoeling zijn geweest
de chaos de kloof tussen
arm en rijk de verschillen
in de levensstandaard en
de totale verwaarlozing van
de mens als medemens
het ontbreken van respect
voor andere opvattingen
dus geen agonale…
en waar onze resultaten
zijn met de rijkdommen
die ons zijn toebedeeld
zoals ook de gigantische
verschillen dat kan nooit
de bedoeling zijn geweest
de chaos de kloof tussen
arm en rijk de verschillen
in de levensstandaard en
de totale verwaarlozing van
de mens als medemens
het ontbreken van respect
voor andere opvattingen
dus geen agonale…