Alle inzendingen van wil melker

ik heb je nooit met zwart zien spelen andere kleuren waren wel in trek jij voelde je door even raken al besmet het was pigment dat volgens jou geen ruimte gaf aan andere mededingers maar alles meteen bedekte ook de vingers het vlekte jij was uren bezig omdat schaduw lekte dat weg te poetsen en terug te keren naar het eigene van…

confronterend waait kou langs huid verwarmde cellen in het eerste zonnebad dit jaar is het oppassen voor roodverbrande vellen daar waar vitamine d zijn charisma ziet ontstaan pikt meteen duivels hellevuur aan voorzichtigheid is geraden in het vergeten van de tijd ben je zo gebraden mijn wekker was al afgegaan voordat er ijsbloemen…

ik wil geen beweging horen als geluiden zichzelf ruimen maakt stilte eindelijk een kans te vaak wordt zij overstemd krijgt zelden de mogelijkheid zichzelf eens kenbaar te maken jij hebt met jouw lach die ruimte gecreëerd in het zenden van warmte en kracht die stilte genereert verbazing en verwondering om dit fenomeen waarin…

ik zag hoe lente je haar al lichtjes high light kleurde na maanden lang het winters blond ik proefde de eerste prille tonen als voorjaars melodie uit het zilt blauw golvenlied joyeus rokten kort nog op de gok hun lichte benen terras genietend onder warme zon een tikje fris windje uit de nog koude zee dolde in de grote bos…

jij was het die de lucht verschoof donkere draperieën opbond zo dat de inkijk groter woonde ruimte gaf aan het benauwde dat veilig onze handen vond zodat doortastend weer op afstand stond later brak het inzicht door dat eigen kracht de macht weer pakte als jij op dezelfde golflengte lachte wij waren intiemer dan we zelf…

je beweegt de schaduw van je hand aan de achterkant vervloeien pigmenten tot harmonie die wereld een nieuwe kleur mee geeft waar twee componenten samen gaan kan in de optelsom onverwacht een nieuwe kleur ontstaan met een frisse eigen kijk op wat magie zo bereikt juist in het organisch gedeelte beloven passen en meten…

wij gingen rood omhoog uit groen dat lucht geworteld aan de natte beademing lag het donkere gat dat krioelde vol bewegen onder een uitspansel dat alle energie gaf aan dit leven wij bloeiden niet maakten geen vrucht maar kleurden de hemel waaronder de schepping door de mens was gevlucht hun vurige vraatzucht was de dood…

zij kwam onverwacht nam als entree een licht hautaine houding mee in een lieve fris spottende lach er ruiste verleden in haar kledij zonder dat de aanslagen van tijd zichtbaar waren in haar verschijnen waar geroezemoes de boventoon voerde lijkt stilte nu de overhand te krijgen uit pure verbazing om het vreemde gebeuren zij…

zacht wiegen watergordijnen hun nattigheid tegen de straat guur slaat de wind opspattend water tegen een troosteloze muur weg is de zomerse scene met een zonovergoten hangplek vol schaarse kledij daar was toen geen corona in al zijn varianten met contactbeperkingen bij ze hebben het hart uit het vrijen gehaald van de anderhalve…

vanuit de verte hoor ik jou al zingen met de stem van duizend koren en ik zing mee met de tranen die als ik jouw muziek hoor als een brok in mijn keel blijven steken met een hoofd vol emoties stromen zij overvloedig en verstikken mijn stem tot ik jou zie en de puzzel van muziek liefde en schoonheid de hemelse variatie krijgt waarvoor…

ik zag de paniek in je ogen groeien hun bloemen in extreme kleuren bloeien in het korte moment van bestaan jij hebt ze laten gaan zonder plukken omdat hun geuren licht lijken te geven in een duisternis die niet is van dit leven ooit heb jij je vingers gebrand aan deze fictieve macht die jou kracht en richting zou geven zonder…

ik heb je gezien in het huis van hiernaast op een gedachteloos moment dat geen onderwerp kent er waren al stukjes van jou die ik had geraapt vergaard op speciale gelegenheden ver weg van het heden ik had geen plannen maar kon mijn gedachten aan jou niet uit mijn hersenen bannen omdat je te diep in mij verankerd zat toen heb…

zacht dalen de vlokken uit buiig wit het losraken van de kristallen haken geeft hen gewicht de zweefvlucht op minimale wind is een en al rust waar stilte weer woorden hoort is aarde nabij een groene wei met spelende kinderen wordt plotseling verblijd met ruimte voor het sneeuwprettig bewegen in onverwachte wintertijd…

ik zag je proeven wist dat jij heel even in een andere wereld zou vertoeven om na te gaan wat er met dit lekkers is gedaan fris en fruitig was ooit een hype maar het nu toegevoegde guitig springt er helemaal uit door trigger van de lach en vrolijkheid te zijn dit buitengewoon kleine wonder wordt zomaar op de tong gelegd alleen ogen…

ik zag je met licht spelen zette stralen stop liet ze dan weer gaan zonder je te vervelen je wilde ze nawuiven maar als je woof doofde de straal was er niets meer van over later probeerde jij schaduw te knippen in stukjes die jij makkelijk tot een mozaïek zou kunnen schikken alles ging goed alleen in het opslaan van de delen…

ik had je niet zien komen je was er ineens nog kleurde je licht zonder dromen pas later bracht de huidkleurvariant je vormen in herkenbaar verband ondanks fluctuerende variaties in eigentijdse momenten spreidden jouw talenten je specifieke subtiliteiten ruim tentoon verrassing golfde door de groep men wist goed van van de hoed…

wij hadden stiekem stukjes van het universum open gemaakt om de hemel te vinden we waren kinderen als wij ons verveelden gingen we geestje spelen omdat dan alles mocht en kon maar wij werden bedrogen door volwassen ogen die ons manipuleerden om stilte te gaan leren toch braken wij in onder hun blikken spraken wij zonder…

ik zag hoe de dag schemerde voelde me verloren in het donkeren van het laatste licht nog had jouw gezicht een stevig profiel dat scherp tekende in toenemende duisternis en warmde je hand de ongeziene verbinding met het geheel dat ik aan het verliezen was omdat de kou opkroop en vertwijfeling je blik vertroebelde of wij elkaar…

zacht gaan je vingers over mijn huid in het oplichten als de schaduw voorbij is dooft de uiterste datum langzaam uit ik zie je lach wacht op de boodschap die mij niet zal verontrusten want voor het raken wilde jij nog wat kusjes smaken in het goddelijk ambacht als schepper en restaurateur krijgt de zorgpolis steeds meer de…

traag boog warm glas bolde door lucht van de blazer tot de coupe die we zagen schitterend hoe transparant inkijk geeft aan beide kanten gescheiden door twinkelend kleurend kristal als vakmanschap de scherf vermijdt voorkom je dat de mens zich scherper snijdt en pijn het vurig rood laat zien…

jij hebt de kleuren geraakt met je romantische smaak ze in vorm gelijkheid gegeven ook al lijken hun hoeveelheden dat anders te beleven juist het accent de subtiele plaatsing zindert ineens van ongekende warmte benadrukt de kracht van het hart dat eindelijk romantisch heeft uitgepakt handenvol sfeer in ogen en lach waar mensen…

jij hebt geen spiegel nodig om te weten wie je bent na de eerste ademtocht was jij jezelf bekend de traditionele ijkmomenten kleden jou zonder verrassingen de spiegel geeft een vergelijkbaar opponent ogen en lach zijn geen voorbijgaande zaken zij laten in jouw bestaan aan alle anderen hun heerlijke warmte na jij hoeft niet…

jouw stem kent het hele alfabet je hebt het vaak in sierlijke letters opgezegd ook droge teksten komen vloeiend uit je mond omdat jij de scherpe kantjes al hebt afgestompt jouw intonatie heeft iets speciaals als je met familie praat dan komt het zangerige van de streek naar boven generaties van leven gaan een aantal…

tranen schuren voordat water en modder de beddingen plamuren van de emotierivier waardoor later gras toch groener dan dat van de buurvrouw lijkt ook omdat haar hulphond bijt weer ben ik verdwaald in de wereld van weleer maar zij geeft mij geen voldoening meer onrust hangt aan muren te verstoffen omdat tijd te lang heeft stilgestaan…

ik zag de diepte in je blik als jij verheerlijkt zat te kijken nog net niet hemels maar het begon er sterk op te lijken de focus gericht op verte die in het bereiken van de horizon alle mogelijkheden bood om nog langer te kunnen kijken waar aarde rondde maakte lucht een oplichtend contact gaf verticaal weer zicht aan eindeloze…

vlammen en vuur het rookt en ruikt uit de hel naar ontploffend kruid maar jij lacht zwaait de deur van het oude jaar dicht zodat het verstikkend geknal verdwijnt en de nieuwe wereld verschijnt de oude gewaden zijn afgedaan in het eerste licht van nieuwjaar dat met schone lei en lucht de overgang draagbaar maakt wij zijn begonnen…

een hoekje in de luwte met wat hagel en fijne sneeuw een kleuter met emmertje en schepje speelt daar wintertje alleen handjes in het nooit geziene wit voelen kou die in zijn vingers prikt lacht om de knallen en kleuren van afgelopen nacht nu is alles witter dan gedacht geen familie nog te zien zij zongen en proostten net…

het eerste licht verpest door illegaal vuurwerk het zicht op een pril en stil begin van het nieuwe jaar die rust was even veelbelovend daarna schudde aarde als vanouds zijn grondvesten van beton en aangevreten hout beloften in de randstad zijn het topje van een ijsberg vol sterke verhalen waarbij ieder uit die deal vooral…

zij draalt op de hoek van de straat voordat zij rechtsaf en voorlopig uit zicht gaat een zwaaiende arm en een wuivende hand de haren een chaos nog net voor de spiegel tot orde gekamd een afscheid zoals van het oude jaar haar terugkomst vol blijdschap in een weer stralend nieuwjaar haar bagage is niet vergeten het was…

schaduw opent geen deuren als lichtval de toegang verblindt jij had dat als kind al want in een stralend arriveren schudde niemand eigen veren zij pikten allemaal hun graantje mee op het feest van gezien te worden op te vallen tussen alle toch had ook jij zo af en toe een dipje in het glanzend aureool als een valse toon…