Alle inzendingen over andrew

, maar Zij, moeder en zoon, blijven voor altijd verbonden, want zij is vooral zijn moedertje en dat blijft ze, no Andrew-exit, never!…

Prins Andrew deed iets zeer abominabels, hij was wel in voor jongemeisjesseks, een zwijgplicht dwong hij af met forse cheques. Hij redt zich er niet uit met sneue fabels. De waarheid spreken is hij niet van zins, hij is dan ook geen droom- maar sprookjesprins.…

Als je de boel belazert doe het goed, Vraag maar eens aan oom Andrew hoe dat moet.…

De afstand nabij Je kijkt naar mij alsof je me niet ziet stelt vragen waar je het antwoord op weet Je beseft het je, maar het begrijpen doe je niet, Of het interesseert je gewoon geen reet Zoals je schreeuwend naar me zwijgt en me zoveel vertelt in weinig woorden dat jij alles geeft maar nooit iets krijgt klinkt als muziek zonder akkoorden…

De Spanjaarden Ze praten hard, keihard De Britten Die schreeuwen, brullen Weinig Koninklijk Maar in de paleizen Die van Madrid en Londen Converseert men ook bepaald niet stil Gezien de grove schandalen in verleden en heden Van vooral hun grensoverschrij(n)dende gedragingen Gaat hun spreken met ongetwijfeld grof geweld gepaard!!…

De familie ontpakt kadootjes in huis Met gelach onder de kerstboom en Andrew ligt bibberend in de kou Er schijnt slechts licht in zijn droom De maan schijnt lieflijk door het raam Geen blik wordt binnen hem gegund Te druk een iedereen met elkaar Het had niet plezieriger gekund Daar ligt een jongen klein van stuk In de kou, in die donkere…

het goede voorbeeld Een moeder laat haar kind niet alleen Laat haar zo beschadigde zoon niet los De zichzelf zo beschadigde zoon niet los Natuurlijk heeft ze hem, haar zoon Alle hoeken van het paleis laten zien Natuurlijk heeft ze hem ook gestraft Natuurlijk heeft ze hem ook geleend Want het blijft haar kind Haar lievelingskind Andrew…

Nu leven we gewoon verder zonder elkaar dat we het allemaal toch vergeten moeten zijn hoe het was al die tijd, wij twee samen, met elkaar de ware liefde, de frustratie, de wantrouw, de pijn. Hoe je me ’t bloed onder m’n nagels haalde en je binnensmonds nietszeggends onzin brabbelde dat ik zo van je oppervlakkige kritiek baalde en je alleen…

Afstand blijft groeien, zoals nieuw leven, zeer gestaag, maar nieuw leven blijft boeien, en de afstand blijft zo vaag Ik kon altijd controleren, de staat van jouw gedachten, nu blijft het domweg gissen, en niemand om dit te ontkrachten. Ik ben jou nu verloren, en mijn ziel zal blijven zwerven, want wat ons afscheid betekende, is…

Als het verleden inderdaad zo goed was, en de toekomst onvoorzien. Dan is terughoudendheid heel veilig, met het oog op wederzien.. Maar wat kan er nu gebeuren, om uit balans te raken. Geen tijd om na te treuren, Na maandenlange staken. Ik probeer het te begrijpen, hoe moeilijk het ook is. Ik wil het liefst vastgrijpen, aan de voorgeschiedenis…

De enige die mij kent, die mijn gevoel daadwerkelijk voelt.. Het bewustzijn van de zeldzaamheid, die hiermee wordt bedoeld… Een gevoel zo hemels kostbaar, onwerkelijk fragiel, enigszins onachtzaam… Met geladenheid subtiel… Doordrenkt met te veel woorden, ontoereikend voor wat ik bedoel….. Ik hoop alleen dat jij beseft… de intensiteit…

omarming doet verzachten, maar het zijn alleen gedachten, die sterven door obsessie, machteloosheid en agressie, want de realiteit zo meedogenloos, laat jou gaan, belangenloos... zonder te weten, zonder pijn, dat ik in de menigte wegkwijn....…

Geen gereduceerd verlangen, al het perspectief bedwongen... De hitte waardoor ik ben bevangen, blijft mij verwarmen noodgedwongen.. Ik heb het allemaal gemeend, misschien wel meer dan je denkt.. Mijn hart is nog steeds niet versteend, hoewel het ooit door liefde is gekrenkt.. De schaamte voorbij, om dit alles toe te geven... Ik ben niet…

Verdomme, ik haat je! Want ik krijg je er niet uit. Dit gevoel zo stug, als diepgeworteld onkruid. Verdomme, ik wil je! Want het gevoel niet gereduceerd.. Het is net alsof de liefde tegen me keert. Verdomme, waar ben je! Als een geest zo onzichtbaar. Blijf op zoek naar de weg, voor ons samen begaanbaar.…

Zinloos overheerst de radeloosheid met zijn macht, om gedachten te weerkaatsen met een beklemmende, immense kracht. Vicieuze cirkel, onderbroken door verlangen, de troon der fascinatie blijft in terughoudendheid gevangen. Gevangen door mijn dromen, gevangen door gedachten, verdwaald in een gebied die mijn keuze zal minachten, want voor de één…

Omarming door warmte, door oprechtheid omgeven... Verhit door charme, zomer doet leven....!…

De nieuwe paus is gekozen, er wordt gejubeld en gejuicht. Een nieuwe paus om te liefkozen, dit laat niemand onbetuigd... Er werd gehuild vanwege zijn sterven, maar dit rouwen was van korte duur.. Het was weer tijd om te gaan werven, toegeschreven aan het kerkelijk bestuur.. In het christelijke milieu geen tijd voor gestook. De verkiezing…

Als in het verleden alles beter was, zullen we ons morgen bedenken, hoe goed men het vandaag wel niet heeft....…

De snelheid vertragend, door liefde omvat. De onmacht vervagend, door al wat liefde bevat… In een zucht geprolongeerd, tot eindeloos verlangen. Onbewust geraffineerd, surrealistisch onbevangen... De lijn des levens, onbeschrijflijk koel.. deze realiteit staat tevens, synoniem voor angstgevoel...…

Mijn woorden nooit gelogen, hoe theatraal ze ook mogen zijn, steken mijn hart en sluiten jouw ogen... Daarom doet dit leven pijn Het één of het ander, is wat ik eigenlijk voel... Maar heb ik het één, dan wordt het ander weer het doel.. Je durft geen stap te zetten, in het doolhof van verlangen. Angst zal jou beletten, om mijn passie te…

Daar lig ik dan... Mijn bloedruk is te laag, mijn hart is weer vergroot. Mijn pols die loopt te traag, terughoudendheid wordt ontbloot Zo kwetsbaar als ik wil, de manier tot overleven. Zeg ja tegen elke pil. Tegen alles wat jullie geven.. Daar lig ik dan.. Met zusters als dienaressen, de dokter als adviseur... Met scherp afgevuurde…

De meester der tijden, zou ik willen zijn... de toekomst afsnijden, het vullen met zonneschijn.. De meester der tijden, ik controleer het verleden.. want de zon die ik aanmaak, zal schijnen in het heden.. De meester der tijden.. geen zinloze oorlogen, geen verdriet,strijd of lijden ik realiseer me mijn onvermogen...…

Voor elk teken dat ik voel, want zelfs de wind geeft zacht gehoor, aan mijn hunkering zo zwoel.. En de storm die raast maar door… De balans neigt naar dat gene Wat ik angstig zal aanschouwen… Want ik voel dat jouw gedachten De mijne niet vertrouwen… De reden blijft omslachtig.. Maar ik leg mij erbij neer.. Want in het verleden niet daadkrachtig…

Praten om het praten, één woord is nooit genoeg. De 'one liner' daargelaten.. Liever laat dan veel te voeg.. De show is pas begonnen, als verbaal, de strijd begint.. Gesmeten woorden, onbezonnen, met de presentator aan het bewind. Is er iemand die daar aan twijfelt, want hierarchie maakt van hem koning, dan zal de reclame abrupt verschijnen…

Ik laat je los... Jij was het bezit van mijn gedachten, Maar bezitten is voorbij... Ik laat je los... Ik geloof dat je hierop zat te wachten, Ik laat je los, je bent nu vrij...…

De moeite om duidelijkheid te onderkennen, is de basis voor regelrecht ontkennen, dat de liefde diepgeworteld, enigszins zal vervagen en daardoor afziet van behagen... Mijn verlangen tot de hoop, laat dissonantie op beloop. Maar de realiteit zal dwingen, om het laatste lied te zingen Mijn lied voor jou, nog nauwelijks hoorbaar, Het duurt…

Denken of doen, de zon of de maan, een stap in het heden, of stil blijven staan... Veilig of tartend, de zee of het land, voor veiligheid kiezen, met een hart onbemand... Angst of de impuls, nu of nooit, geen kwestie van kiezen, het gevoel onvoltooid...…

Jij beseft jouw waarde nog steeds niet, want je bent er ook maar net.. Ik vernietig jouw verdriet, in ons levenslang duet. Mijn dochter, de spiegel van mijn ogen, de reden voor rede, en het woord ongelogen. Puurheid als dauw ontwakend uit kracht, doet eenvoud ontstijgen, als zij mij stralend toelacht.. Want in 4 jaar met jou samen, voor…

Weer gedroomd…. levensecht en ook in kleur, Het leek oprecht, die aanraking, die geur. De droom was echt, euforie zonder grens… Misschien omkeerbaar…realiteit en de wens Blijft mijn droom de kleurplaat kleuren, terwijl de realiteit het zal verscheuren Ik wil je kwetsen, je boosheid tarten Jou in kwaadheid verlaten, zodat ik kan herstarten…

Langzaam glijdt jouw vinger naar binnen... In slow motion bewogen, terwijl gedachten bezinnen. De glazen klinken, en het eten gegeten. Zes mensen aan tafel, alleen ik moet het weten.. Want jouw vinger met slagroom, vanuit mijn ooghoek bekeken.. Staat symbool voor mijn wensdroom, met gedachten die smeken... Eén blik in mijn richting,…