MIJN AL
hartenkreet
Liggend onder een immens hoge spar
sper ik effe met mijn eigen geleefde leven
laat ik de hoogte-, diepte-, pijn- en fijn-punten
van mijn zaligheden en (on)zekerheden helemaal los
laat ze, laat het bezinken, inklinken
mijn ziel neemt nu een hoge vlucht
maar raakt niet meer gewond, verwond
langs de stam met vele kale takken
en diverse levens-ongemakken…