de rijm stijgt dampend
uit de weidse velden
dunne sluiers mist
onder een flauwe morgenzon
ze reiken naar het blauw van peilloze ilussies
een beetje verblindt door het licht
van een witte morgen
die in alle kleuren verder gaat…
Het vergeten voltooit zich niet
er moet opnieuw worden vergeten
ik vertrek heimelijk in de nacht
naar een dorp in dromenland
om het verse geheugen te ontzien
in deze heimwee naar het vreemde
zij ligt klaar met open dromen
onder de schaduw van een boom
waar ik mijn levenslucht
zal vinden in de liefde
zij ligt daar met nieuw verlangen…
202
Bezig met laden