Alle inzendingen over kalklijnen

Nieuw gras wacht op kalklijnen… wij, op doelpunten……

Voeten spreken esperanto binnen kalklijnen waar in vage lagen kunst krassen kerft de schaar soms verknipt klieft verlies van evenwicht zijn gezicht, stuitend mooi straalt…

het fijnste porselein dat de lichtste aanraking niet verdragen kan in scherven uiteenvalt droef gemis blijft verplaatst zich niet het vouwt zich onhoorbaar op in een lege koffer de kalklijn rondom je lichaam voordat je wegging vervaagde op de muur ik zal je herkennen aan de kalkdeeltjes op je rafelige schouders je holle ogen…

Ik kijk naar de kalklijn, witte gespreide vingers. Baan 1 in de dunne novemberzon. Kleuren vloeken in de kuip. Gejoel zwelt in gulpen, van gedempt tot loeiend. Het bereikt ons niet. Want de spieren gehoorzamen enkel het schot. We stuiven weg in een brede wolk van benen Tot er gaten vallen, een armlengte.…