mijn leven is niet meer klokvast
het slaan hoor ik niet meer
ik hoor nu stilte ontbranden
in een luisteren naar mijzelf
mijn gedachtes draaien niet meer mee
strofen niet meer begeleid door het getik
geen plaats meer voor de tijd
leen nu lucht in mijn woorden
die de wind naar mij toe blaast
zodat woorden niet blijven
steken als een houten…
straks sjouw ik
met mijn koffer
achter mij valt kras
de deur in 't slot
klokvast
vlieg ik
op witte wolken
naar het zuiden
de aarde
begroet mij rood
wil mij op zijn minst
verleiden om te blijven
in de netten
onder de bomen
groen en zwart
smakken al olijven
maar vooral
de oogst
van zoete druiven
zal beklijven.…
kom je terug
vroeg zij
haar zwarte haar
languit opzij
slank stond zij
aan de trap en keek
als zocht zij mij
ik kom terug zei ik
prachig leek zij mij
ik liep de trap op
draaide mij niet om
het deed wat pijn
klokvaste vlucht
de trap op
waarom dacht ik
vroeg zij
beeldschoon
dit mij…
een lijn van punten één voor één geen twee
daarin trok iemand buiten tijd en plaats
mijn levensloop en zelfs een scheve schaats
kan ik niet rijden, klokvast loopt hij mee
de grens van gisteren en morgen, mee
de muur van toen en straks die tegendraads
gedrag onmoog'lijk maakt, ik huppel aards-
gebonden tijdgebonden langs die schee…
Het Westen herdenkt oude massagraven
Het Oosten ontdekt nieuwe versies
Vlaamse villa's pronken pront met kerstversiering
Syrische puinhopen vormden eens thuizen
Hier mag het nooit meer oorlog worden
Daar snakken ze naar vrede
Oliejunks mogen graag de mond smeren
Verslaving zet vaak moraal bij het huisvuil
In Ieper omkransen dagelijks klokvast…
Geen minuut te laat
Zoals de bode klokvast
Mijn aangetekende brieven brengt
Alhoewel ik walg van gewoontes
Wil ik dit morgen rond middernacht herhalen.
De reis langs schimmen van vuur
De duik in jouw wakkere kratermond.…