Alle inzendingen van Lieve Steenberghs

laat mij het lied uit de lispel van de linde puren nu de uren minder vurig zijn van zonneschijn laat mij de tover uit het het rosse lover van de hoven halen nu de schalen overlopen van karmijn laat mij nieuwe noten kraken grote herfsttapijten maken vol van opensplijtend rijm voor u want mijn hart bespeurt de geur van uw beminnen…

verberg u niet achter de wolken van de winter ik bespeur immers uw parfum tussen de takken van de tijd smaak uw aanwezigheid op de lippen van mijn ziel de huid van mijn hart tintelt onder de ruis van uw adem u bent er heeft mijn wakker-zijn u niet aanbeden vastgelegd in dit gedicht L.Steenberghs…

Twijfel toch niet. toen twijfel opdook zijnde een gevoel dat schipperde gelijk een boot op zee die zwiept en zwalpt met hoge golven mee met diepe kolken neer en zonder doel weerklonk een stille stem die klaar en koel beduidde : twijfel is een keuze. Nee hij heeft de macht niet over wel en wee van mensen . Dus kortom wat ik bedoel :…

't bijzondere is dat je kunt vliegen als je dat wilt gewoon of eigenlijk niet gewoon er is die wind als een adem die adem als een wind uit een ver en warm land hij tilt je op, neemt je mee en je vaart door hemelen de bergen kunnen niet blijven staan ze worden verplaatst sommige verdwijnen in de zee onder je je vliegt…

God plukte de roos rozerood als ze was wiegelde ze broos op haar jonge steel priegelde een heel subtiele vlindertong het stuifmeel uit haar ziel rozerood als ze was de moedertak brak - ontzet heeft God recht op een boeket…

vier koppen steenuil donzen bolletjes in holletjes van pluimenbuik en bruine vlerk zo puik moederuil in de kuikenkerk liefdewerk wie zette dit ontwerp op scherp…

ik teken je contouren met stemgeluid op ritme van de nieuwe dag zag je ze niet opdoemen tussen de bloemen van het bestaan ik blaas je wakker met woorden hoorde je ze niet ritselen in het riet van je gedachten zwanger van liefde sta dus op, mijn liefste schud de nachtspinnen van je af verrijs uit het grijs van de dood leef het lied…

klokken kleppen door heuvels van heimwee en wind van verlangen vangt hemels parfum spraakloze taal strooit stilte naar binnen spreekt luider dan orgel of daver van drum zou ik vergeten, bergen van Sion hoe vrede in brede almen zijn weiden uitspreidt op Salem 's flanken waar banken staan in het licht waar kabbel van kreken tot drinken…

hij gaf zijn leven zin tot ook dat geen zin meer had omdat zijn hersenen het begaven jaren bouwde hij zijn ego tot de tijd dat hij alles vergat nu wordt hij voorlopig begraven een rusthuis duldt geen vragen je hebt, opa, jaren tijd genoeg gehad om je stellingen te staven zit hij daar, belangrijk specimen hoog opgeklommen en…

Ach tuinman haalde jij mijn Liefste weg ? Waar bracht je Hem naar toe, waar vind ik Hem zo langs de graven van Jeruzalem ? Alvorens ik mijn hoofd te ruste leg ga ik Hem zoeken in de stad, langs heg en steg, bij nacht, als plots een zoete stem mij roept: ’Maria, huil je?’ en ik klem me vast aan Hem. Rabboeni, wat ik zeg: Je nooit meer lossen…

toen je naderkwam zag je mijn vlam ontmoette je mij op blote voeten Moshe mijn vriend ik brandde je niet op roep je nog steeds naar de top van mijn aanwezigheid voor een vurige babbeltijd Moshe mijn vriend…

op ’t scherm van mijn gesloten blik zag ik de wit-papieren hemel losgescheurd door wat er lang geleden is gebeurd -vanmorgen dus bij ’t eerste ogenblik dat ik besefte met een hete snik dat vroeger, nu en later feiten kleurt- die lang verleden tijden, opgefleurd tot huidige presenten met een strik -ja toen- zag ik hoe kruisgewijs een scheur…

letterlijnen lopen lijk addergedachten langs sompige moddergrachten voddenmarkten leeg van vette slijmen weg ! wat ik zeg : uit mijn brein ! kruip kronkelend kruiswaarts krijgsgevangen gemaakt naar de schedelplaats die druipt van triomfantelijk bloed vrij ! wat hij zei : slangenbroed !…

ik ga de gouden blaren leef het loslippig loof zie de doden staren vanaf hun stenen alkoof zullen we vandaag de vaders vinden tussen tinten van de tijd die herfst heet, tussen linden en platanen, langs lanen eeuwigheid en moeders die we minden broze briesjes blazen of woeste waaiewinden lijk droeve oude dwazen ik stap het stille sterven…

valt hij van zijn hoogte neer in grijze rauwheid stukbrekend op straten de grijnzende rouwtijd die avond heet beklim ik lijnen van het schrijfpapier bekruip de krullen van dat oud brevier schuif de mulle verlangens naar een hogere trede – daar flikflakken zinnen uit een late brief ‘pluk de letters van mijn liefde, Lief’…

het wonder wolkt al wat Elia, dat wordt rennen in de regen, maat die donders natte zegen slaat pijpenstelen hitte neer en weer blozen rozen in het zand, Elia waaien waters over ’t land blaas je wolkje naar mijn kant, Elia dat het bij mij wonderen gaat.…

de bomen druipen van verdriet ellende moddert tussen wortels tussen tenen sompig riet, ween niet ween niet wolken zwelgen van de tranen en het regent open kranen van een somber droevig lied dat geheel geen uitkomst biedt waarom niet jij wiens wil geschiedt…

wanneer de stilte van de tuin zich nestelt tussen mijn twee oren gelijk vleugels van een duif ontmoet ik je op de weg waar waarheid en leven bomen zijn vereer ik je met de mirre van mijn diepste binnenkant -nog luiert het licht op struikenbladeren terwijl het beeld van de avondlucht bibberend blijft hangen- vereer ik je met de…

denken heeft soms nodig ondergedompeld te worden in hoger weten om het lagere te vergeten niet te verweren als een droge spons denken moet soms baden in overrompelende liefdemeren om te herleven in een plons hemelse genade.…

de laatste avond van de maand april besloot hij heel zijn leven op papier te zetten bij een goed glas patersbier dus eerst zocht hij in 't laadje naar zijn bril greep toen een pen en met een zenuwtril in stramme vingers vond hij een manier om oude anekdotes met een zwier aaneen te rijgen tot een laatste wil ik wil, zo zei hij met…

alleen mijn woorden weten niet de weg langsheen de rijst met ratatouille en worst ze blijven steken ergens in de borst- streek, breken stuk bij nader overleg of eigenlijk verdwijnt al wat ik zeg in de tomatensaus die wordt gemorst jouw letters los in de gratin gekorst bereiken niet mijn brug, mijn overweg ik leefde nochthans jaren…

Van ’t westen resten enkel streepsgewijs wat slierten, perzikkleurig ingevuld. Als straks de lakse dag is uitgebruld - geen gierende geluiden in het grijs van schaduwwegen, enkel nog een wijs beklijvend zwijgen dat geen klanken duldt – och, toon me dan dat gij nog spreken zult en openbreken in een paradijs van oosterlicht, kom, laten wij…

hij bakent zijn gedachtenwereld af een huis en meubels, mensen, lief en leed hij bouwt zichzelf een zijn - wat zelfbeeld heet - beweegt zich vrij in wat hij grenzen gaf de bange verten lijken zo veraf zo ongekend dus onbestaand hij weet niet eens wie ooit de muren overschreed hij loopt, zich veilig wanend, richting graf tot peilers…

hij kwam ... in zelf-gecreëerde huid zelf-gekozen armoede als een lam tot slachting aangeduid hij bloedde uit liefde, hij had je lief die god in dat kind met die herders en zo nam het initiatief heeft je bemind tot in de dood ... en zo hij leeft, hij schreeuwt in een stal ‘t is hier plaats om te worden geboren tussen piek en…

zwaar, het slijk van aneengeklit mensdom rottigheid, een immense brei van kwaad hij schoof er zijn schouders onder en droeg droeg door de dood striemen in zijn gezicht gruwelijk, onmenselijk van aanblik stootte door tot het licht trok uit zondig slib een nageslacht vrij zij aan wie niets is verteld zien kennen…

je aanraking vloeit mij aan als een tsunami van geluk pluk de wierook uit mijn kelk zodat de geuren opfleuren voor het raam van je heerlijke naam je vloeit mij aan, mijn god, als een elixir van leven beven de schaduwen van de wereld niet van angst hun vangst is onherroepelijk –geboeid tot de dood maar rood loopt je bloed mijn slagaders in…

mijn liefste wandelt graag langs rosse herfst en ritselende voetstappen hij wiegt zo graag op wind die door de bomen vliegt en buitelt uit een tij dat langzaam sterft hij ziet hoe zoete zomer snel bederft een laatste liedje door de luchten driegt alvorens hij gehaast weer verdertiegt en herfst zijn klauwen in de aarde kerft mijn liefste…

Wees toch zo goed uw dienaar niet voorbij te gaan, drie mannen bij het eikenbos van Mamre, schud uw moede schoenen los, schuil in de schaduw van die tent van mij. Wat water wast het zand van woestenij en witte hitte weg - ik haal een gros fijn meel voor brood met boter en een tros van dadels bij gebraad en stoverij. Daar in het eikenbos…

Ik blijf ze dragen: vage beelden van die vlucht met U, de dagen uit en hoog omhoog een windzucht door, de tijd bewoog niet meer,ik scheerde door de lucht en dan zo ver de wolken in, dat ik niet kan beschrijven hoe, verrezen in een boog de witte spitsen van een berg. Ik vloog en zoog zijn grootsheid op,kwam in de ban van watermassa’s die…

Ik blijf ze dragen : vage beelden van die vlucht met U, de dagen uit en hoog omhoog een windzucht door, de tijd bewoog niet meer,ik scheerde door de lucht en dan zo ver de wolken in, dat ik niet kan beschrijven hoe, verrezen in een boog de witte spitsen van een berg. Ik vloog en zoog zijn grootsheid op, kwam in de ban van watermassa’s die…