struikgeritsel
netgedicht
ik stop hem in mijn borstzak
terwijl ik naar schaatsen kijk
zijn rondetijden scherp houd
koude handen wantrouw ik
liever de zachte tanden dan
knabbelend over het randje
waar elk verstand voorbij is
dat van mij in het bijzonder
dus ben ik onder de indruk
wonderlijk wat hij aangrijpt
om mij mijzelf te laten zijn
vóór de verglijdende grens…

Bezig met laden