Alle inzendingen van Simone de B.

Nee, ik zal niet liegen als je mij vraagt wat ik ervan vind, ik draai niet graag om de zaken heen om jou te besparen; als je mij vraagt, door je knieën gaat, mij smekend aankijkt, krijg je een antwoord, het eerlijke verhaal, wat ik ervan vind. Als je mij vraagt, wat ik verwacht, als ik dan luister, dan zou ik spreken, zonder…

Ik mag wel zeggen dat hij zich niet moet laten kennen onder druk van de pillen en grillen in de dalen van zijn ziekteverloop. Ik mag ook vertellen wat zijn persoonlijkheid doet met en bovenop mijn dankzij bepaalde indicatoren relatief rustige bestaan. Ik mag hem zeker beperken in zijn continue stroom aan opborrelende verhalen waardoor…

Hij mag wel zeggen dat ik me heb laten meeslepen aan mijn goudgele haren door de bergen voor het effectbejag. Hij mag ook vertellen wie van de goden mij wil doden of beminnen om die loden last van zijn schouders te werpen. Hij mag mij zeker aanspreken op openlijk dwepen met zijn helblauwe ogen waar hij mij hemeltergend mee bevredigt…

Ook mij kan het gebeuren, dat ene moment in de zon, die lach waardoor de wolk voor onze ogen breken kon; struikelen door de realiteit, feiten schudden als kaarten, mijn kalme aard door de wind op hol laten slaan en losgaan op nadelige scenario’s; mijn bureau bij wijze van, maar alleen als voorbeeld voor zo’n raar geval dan, leeggeruimd…

De zomer is voorbij, het festival is over; het regent ook in mijn hoofd. Ik ben het hoofd! Iedereen doet anders, ziet me anders dan voorheen. Maar de zomer was zo mooi, zo wonderbaarlijk puur als liefde zijn kan; de muziek klonk beter dan ooit tevoor, het eten kon niet heet genoeg zijn. Als het aan mij lag, mag het hele…

onze dromen komen overeen met de levensmogelijkheden meebewegen en overwegen vrolijke stemmingen als opzwellende snaren zullen wij verwaaien over onweerlegde grenzen van toets- en tastpartijen boven planken zweven stuiterend getrommel najagen als was het de wind zelve over de uitgestrekte vlakte van het plat pratende land hand…

Op het balkon, de laatste zon: een alcoholvrije; bijdehanter dan de tantes met tegeltuinen en perfect gezoomde gordijnen waar geen spatje op komen mag. Voorbij de sterren wil ik kijken, waar hij die beelden ziet bij naam als wij straks in het zwartste woud van de diepe nacht stil liggen gaan; deze ene liefde uitdijen laten, voor dit eeuwig…

Vanuit mijzelf kwam ik op, waar ik geland ben, de Neith van het rationele weten; waar ik vooruitschrijdend verstand plan, overstijgend denken manage, als ondersteuning van de vleugels: deze lange gangen der kennis der genezing, waar ik een wereld gebouwd heb, jouw kunstbrein in detail verbeeld wordt, -de zenuwen zorgen dat je af…

Om met deur en lekkere man binnen te komen vallen: ik houd er wel van een heilig huisje om te knallen, al laat mijn buitenkant niets zien wat niet binnen de veilige kaders van ‘een welopgevoed meisje’ past; jullie zullen verrast zijn, als ik de onderkant van mijn tong zou showen, -of walgen, dat hangt van je voorkeuren af. Het…

De zomerzon schijnt fel op verplichtingen die liggen te wachten op mijn bureau, terwijl mijn haren nog naar rook ruiken van een vakantieland dat in brand stond. Het vuur in mijn hart wat die smart verdrijft, blijft gedurende deze wegglijdende werkuren mijn denken in de luren leggen: het schenkt jou, en wat jij te zeggen hebt, als een toverbrouwsel…

De kracht die mij steeds in vervoering brengen kan, hangt op de bank en lacht om zijn eigen gevatheid. En dat, hij, zou als een lawine mijn veilige wereld binnengetuimeld zijn? Met zijn handen, zijn woorden, zijn stem (je zou ‘m eens moeten horen), waarmee hij elk vuur op hoopt te stoken, de tijd zegt af te kunnen remmen,…

Voornaamste woorden Ik kijk tegen stapels op, terwijl ik achter mijn laptop blijf denken aan jou, -ze zouden eens moeten weten wat ik hen aandoe met uitstel op hun vragen. Jij zet mij op scherp met gebruik van voornaamste woorden, betekenislagen in (mis)gebruikte taal; ik hoor je door muren van stilte heen, door sociaal acceptabele…

ik zou de gedichten lezen en al vrezend zeeg jij neer bezeerde jouw tere knieën bijna weer voor de tigste… mijn glimlach glom zelfs als pleister op de wonden jouw zonden verdwenen in het stralen van mijn… jij mag mij zeker beroeren met ruwe handen, je grove mond mijn naevus kussen sussend in mijn oren… je hebt mijn hart zover opgestookt…

Ik stond te wachten op jou bij de slagboom van de Spoed met het bewijs voor het bestaan. Misschien keek men uit het raam om te zien of je me kussen zou, of dat ik zelf iets doen wou. Het was niet nodig, ik kleurde al zonder zoen zoals gisteren samen in de zon; stralend en afdwalend in elkaar, in onze ogen, in een geslaagde poging…