Alle inzendingen over orgelpark

Waar geen woorden voor zijn is hier in de schemering aanwezig, het geheim nog niet te weten hoe het verder gaat maar wel het net in mij te voelen samenkomen – onzichtbare verbindingen met de hartslagen van het leven In woordloze taal verovert het ademen van de pijpen zacht golvend de ruimte op de stilte en dan is niets vanzelf muziek…

Bemoste treden prikkelen buiten mijn bereik mijn fantasie Hier is vergeten een koning gestorven, een geest heeft hij niet achtergelaten, een schat misschien maar je zou alles moeten afbreken om dat te weten te komen en langzaam gaat het zo ook wortel voor wortel, spriet voor spriet, druppel voor druppel regen, zon…

Soms staat alles open en stormt de wind de lade uit vooronder de lege ruimte van het schip in, trillend tussen de banken en rondom het altaar, de lucht leeft in het heilige halfduister Mijn bewustzijn zet uit laat op oefeningen en improvisaties gedachten zweven om ze te schikken en op hun plaats te laten landen tijdens de middagpauze…

Je moet toch wel een 'dyheart' zijn dit programma te kunnen verorberen in de Orgelparkkerk in het Vondelpark voelde ik mij  in eerste instantie een groentje kijkend naar het oudere publiek, zelf 73 zo serieus, zo invoelend, zo wijs, verstandig ik was uitgenodigd voor op de persplek dus een recensie werd van mij verwacht en…

Zacht is doodgaan zelden, maar er is niemand die dat navertelt Spieren denken niet, maar doen zo hun best het vege lijf te redden, dat je juist vergaat van een helse folterpijn omdat de tijd ineens vertraagt tot een eeuwigheid terwijl op de slagen van het laatste uur de hemel sterrenloos zwart wordt van een nieuwe zon die aanzwelt…

Je moet tijd rekken als je tijd ervaren wilt -- zo vluchtig is het.…

Bemoste treden prikkelen buiten mijn bereik mijn fantasie Hier is een koning gestorven en vergeten, een geest heeft hij niet achtergelaten, een schat misschien maar je zou alles moeten afbreken om dat te weten te komen En zo gaat het ook, langzaam wortel voor wortel, spriet voor spriet, druppel voor druppel regen…

Ik hurk tegen een hoge muur wijzers in mijn hoofd schuiven naar twaalf Ik ben er, ben er niet Rook, reis, rustplaats volle maan Zoemend, zes, zestien keer kom ik binnen waterspiegelingen Rammelend behang Ik druk duim voor duim een stempel op de dagen Winden waaien voorbij alles is blauw ja, alles scherp blauw en roze in de…

Wonen er wezens in de wolken? Wie is daar -- aan het rommelen?…

Het landschap ontwaakt in aarzelend ochtendlicht -- ademt nog stilte.…

Opa kijkt me aan en hij houdt van mij, maar wie -- is hij eigenlijk?…

Als je lang genoeg kijkt ga je op in de kleur: in iets, in Het, Iets.…

Er kwaakt een badeend onder in een orgelpijp -- Ze doet lekker mee.…

Ik ben aanwezig, mijn lichaam, mijn zintuigen -- in deze herfsttuin.…

Nog sluimerend laat ik me de dag in trekken Buitenwereld is er nog niet veel, hoor ik Geen kwetterende vogels geen achtergrondruis alleen het lichter worden van het vierkant van het raam op het gordijn, het schijnt door mijn oogleden heen Ik voel mijn voeten Ze zijn wakker, ik draai me om, mijn benen willen nog niet het bed uit…

Alles is eeuwig, behalve de tijd, die volgt -- vanzelf op zichzelf.…

De kraai is onzichtbaar zwart in de dunne lucht die ijl vervloeit en werelden verbindt, boodschappen openbaart die ik niet begrijp tot ze in me doordringen scherp, diep en onuitwisbaar overweldigend, alles verandert en ik weet niet meer wie ik was voor het zwart werd en de kraalogen met hun snavel op mij inhakten…

Als regendruppels op een dak tikt het pedaal -- tegen de muziek.…

Eskadrons vliegen over, zonder schaduwen -- op onze ogen.…

Het gips trekt de huid mijn kleur, mijn vlekken en zorgvuldige opmaak van mijn gezicht rood levend vlees kijkende ogen sprekende lippen, mijn mond lacht jou toe Driedimensionaal scan jij mijn masker, je hangt een veld van registratiepunten op aan de rode markeringen bij mijn ogen, neus en kin De stippen herleid je tot gevoelens…

Dat kattengejank de hele nacht, verdorie -- het is weer lente!…

Mijn herinneringen zijn foto's waar het leven overheen raast van wit naar donker nacht naar dag gevoelens alweer opgelost in zwart of verbleekt in de felle zon Kiekjes van de aarde stilgezet, toch vluchtig door het snelle tollen in de eeuwige hemel van de tijd van wit naar donker nacht naar dag naar voorbij, voorbij voorgoed voorbij…

De wind omsingelt ons, laat ons gierend horen -- dat wij binnen zijn.…

Terug in de Tuin van de Liefde, loop ik rond -- tussen grafstenen.…

Kinderen roeren in de ketel, ze brouwen -- borrelend geluk.…

Echo's van golfjes en plonsjes zingen de grot -- rond: salamanders.…

De wind neuriet laag in de diepe grot, hij zingt -- zich minder eenzaam.…

De grote zee schuimt onstuimig De schepen worstelen zich er doorheen, duiken steeds weer op uit de golven op weg naar de haven die het wilde water temt De vissen vliegen uit de handen van de schippers snel aan wal, tot hoge stapels onder de bruinrode hemel van de ondergaande zon en de schepen veren op Aan de donkere horizon droomt…

Luisterseance: handenwrijven, tongklakken -- en luid geschuifel.…

De wereld slaapt nog, licht beademd en gekust -- door de dageraad.…