het was mijn eersteling
met vaardige hand
gehaald uit de
moederschoot der letteren
de conceptie
gaf een overvloed
aan dichterlijke genen
legde meteen talenten bloot
het groeide snel van
woorden uit tot zinnen
het vers is barensklaar
volwassen al daarbinnen
jij hebt het ingeluid
de partus is gedaan
mijn artistieke eersteling…
zag een gezicht
op jouw schilderij
de andere nog neo
een natus nabij
jij gaf hen ballen
hun levensloop vrij
koos voor hun vrijheid
de schaar was dichtbij
de partus was
spannend en groots
jij strengde einde gaf
leven om de tijd te bedwingen
een dans die de dood
helaas ooit zal winnen…
tot troost
Erachter word ik werkelijk
Ik heb er vaak geminnekoosd
Soms werd ik er zelfs kerkelijk
Ook ving het menigmaal een traan
Wanneer ik blij was of bezeerd
Het is de zin van mijn bestaan
Aan taal en print gerelateerd
Mijn laptop, steun en toeverlaat
Die telkens mij een schouder biedt
Die zich door mij beroeren laat
Tot aan de partus…
jij concert
je muziek op papier
preludeert uitbundig op a-vier
dirigeert het zwart
van inkt op maagdelijk wit
dat eindelijk conceptie vindt
ontsluit met onverwacht
akkoord de symfonie
van negen maanden woord
de partus was een
generaal pardon omdat
het kind niet huilen kon
je muziek wordt veel
gelezen de melodie voegt
warmte…
Het klinkt in deze context
wat banaal
Maar hoe heet deze vrouwenchirurgijn?
Nomen est omen doet soms
teveel pijn
Al opereert zij op beperkte
schaal
Het thema slaat bij weinig
lezers aan
Laat het met rust Coen,
schuif het van de baan...…