de winter traint zijn stembanden
een lied van kille noten maakt
het sprookje verrassend eenzaam
de wandelaar waagt
zich stiekem op glad ijs
een dunne laag een bleke zon
en enkele dappere volgelingen
rond zijn voeten
terwijl de vijver
huivert in haar ijzige zelf
vinden eenden hun weg
naar elkaar tussen
broodkruimels
ligt er hoop…
kristalbetovering
witte ragfijne vleugels
van winterfeeën zonder teugels
verdwaalde vrij
in het wintersprookje
van de vorst
een winter zonder kou
de zomer zonder hitte
mijn herfst zonder bladverlies
en een lente met jou
heimwee naar ijsbloemen…
In Londen staat The Globe, pal aan het water
Daar houden ze de eer van Shakespeare hoog
Met krachtig spel, van pro- tot epiloog
Oorspronkelijk en eigentijds theater
Maar toch, qua reistijd zoek ik het nu liever
Wat dichterbij, dus in het Drentse Diever…
Mijn tuin bepoederd met
glinsterend wit kristal
in één nacht veranderd
door 'n fijne sneeuwval
in een betoverend mooi
wintersprookje.
De treurwilg in wintertooi
tot het kleinste stronkje
het gammele tuinhekje met
een wit kanten randje.
Het vogelhuisje een waar
paradijsje voor vinkjes
winterkoninkjes en sijsjes.…