Alle inzendingen over Marianne Thieme

ik lik het zweet van zijn billen kus hem vol passie op zijn mond fluister wat ik verder nog zou willen gooi mijn kleren op de grond ons spel is niet teder niet lieflijk en niet zacht en als ik hem verneder dan voel ik enkel macht heb hem aan het bed vastgebonden met wat zwarte tape ze duren slecht luttele seconden de slagen van mijn zweep…

hij heeft haar in het bos genomen gewoon omdat hij daar zin in had haar haar maagdelijkheid ontnomen ergens midden op een lang smal pad ze was echt in alle staten sloeg verwoed om zich heen haar schreeuwen mocht niet baten want ze was hier heel alleen hij ontdeed haar van haar kleren betastte heel haar mooie lijf penetreerde meerdere keren…

mijn hart, een zee vol tranen ik zwem in mijn verdriet ooit zo gelukkig samen totdat jij mij verliet nu ben jij bij die ander en ik hier heel alleen ooit vonden wij elkaar maar jij ging van me heen alles hier is erg duister er is niets meer wat ik hoor het is je naam die ik fluister maar ik vraag me af waarvoor jij bent niet meer in…

Ik zie dat je sterft, iedere dag een beetje met je vermoeide ogen, kijk je afwezig om je heen. De pijn is van je gezicht lezen, soms verschijnt er zomaar een glimlach. De mooie vrouw van weleer is veranderd in een hulpeloos wezen, dat wacht op het moment dat de dood haar zal komen halen. Ik leg mijn hand op je schouder streel je zachtjes…

op mijn buik lig ik te drijven dobber ik naar de overkant ik kon niet langer bij je blijven omdat ons huwelijk is gestrand ooit lag ik uren in je armen mijn favoriete tijdverdrijf werd ik bevangen door je charme voelde ik de warmte van je lijf jij was de man van mijn dromen liet steeds mijn hart sneller slaan wist niet dat er een dag zou…

Prins Hendrikkade 2 oktober Amsterdam sloeg ik je gade zittend in de tram grote groene ogen sproeten op je neus hakken, hele hoge kapsel modieus truitje van Chanel kort en net te strak make-up naturel roze nagellak kruisje om je nek veel te blote knieën horloge high tech even over drieën zonnebril van Prada Voskuil in je hand…

Hé, alweer een sms eens kijken wie zich dit keer meldt het is die onbekende man met wie ik nog niet één keer heb gebeld hij stuurt me dagelijks een boeket vol berichten dat ik dankbaar lees zonder me aan iets te verplichten vandaag noemt hij me zonnebloem en morgen orchidee al ben ik graag een paarse tulp ik zit er niet echt mee hoe…

dag mevrouw, mag ik u interrumperen wil u graag condoleren met het verlies van uw man ben er ondersteboven van hij was altijd zo attent een zeer galante vent met wie ik goed kon praten zoals we soms wel uren zaten af en toe waren het hele dagen dat we samen innig lagen bij mij thuis in het grote bed en nadat ik koffie had gezet begon…

een kleurrijk aquarel verbeeldt in vele tinten grijs de zwarte en de witte kanten van de ziel en laat zien hoe kwetsbaar we in wezen zijn…

jongensdroom copiloot appelboom brede sloot overal alpinopet muizenval sigaret kattenkwaad eerste kus heldendaad romanticus doel voor ogen reddingsplan overgevlogen Afghanistan oorlogsheld bereid te geven grof geweld niet meer in leven…

oostenwind bladerdek herfsttint regenjack kalebas kastanje tam waterplas oesterzwam rubberzolen storm op til aanbevolen vitaminepil vioolmuziek bliksemschicht melancholiek ogen dicht uitzichtloos depressief pillendoos afscheidsbrief…

als ik over de galerijen loop en bij de mensen binnenkijk lijkt het even op de uitverkoop in deze grote nieuwbouwwijk bloempotten in alle kleuren souvenirs uit verre landen bloemen die de boel opfleuren echt alles is hier voorhanden ik zie plastic rode rozen in een aardewerken vaas gordijnen van viscose een hondje zonder baas enorme…

een gevoelige ballade in het moszachte gras laat zijn licht schijnen over jouw ivoorwitte, maagdelijke lichaam dat bijna onzichtbaar in het duister verschijnt kwetsbaar mooi in sereen witte tule dansend op verlangens van liederlijke woorden ontsproten uit mijn ziel laat ik me meevoeren door jouw dichterlijke schoonheid…

dromerige blikken doen vermoeden dat verlangens nog niet gedoofd zijn de hunkering in haar ogen verraadt het geheim van haar hart zijn betoverende lach laat haar ontwaken uit een verre droom waarin ze even was vergeten hoe mooi de wereld eigenlijk is…

Costa del Sol dikke pens rock -‘n- roll Mercedes Benz wetlookgel boxershort vrijgezel autosport bruin verbrand tweepersoonsbed voetbalkrant satékroket cd Jan Smit RTL 4 kunstgebit Amstel bier internetdate one-night stand angstzweet impotent…

Ik denk terug aan de tijd, dat ik jonger was dan heden een vlotte, aardige meid, kritisch, ontevreden Vanuit een duidelijk gevoel soms ietwat overdreven overtuigd van mijn doel bereid alles te beleven Liep ik over het Stratumsend en ging ietwat bevreesd binnen in een soort ‘tent’ waar ik niet eerder was geweest Met een drive als nooit…

een traan stroomt in een tranendal over rode wangen zachtjes naar benee waar hij droomt toch bovenal te worden opgevangen in een kopje thee mag ik jouw tranen zijn die langzaam zullen zinken in een warm bad van jasmijn dat jij dan op zult drinken?…

de gedachtenis aan een lente zo pril als een eerste narcis maakt mij van binnen zó stil dat ik me even bevrijd om te kunnen ontstijgen uit de schijnwerkelijkheid waarin jij en ik zwijgen…

een priester in purperen habijt reciteert bij het ontbijt tweedehands strofen waarin hij me gepassioneerd in God laat geloven ik luister aandachtig naar zijn hele verhaal totdat ik Godallemachtig in zijn verzen verdwaal ik laat me ontvoeren naar een plek ver van hier waar Psalmen ontroeren op kringlooppapier…

’s nachts dwaal ik eenzaam door duistere nauwe stegen verlaten, vergeten, verzwegen zo kom ik jou daar tegen en vraag je naar je naam beduusd, bevreesd, bang zoek ik naar jouw hand raak deze langzaam aan ik sidder, huiver, doch verlang naar de donkere, zwarte kant van jouw onverlicht bestaan…

’s nachts dwaal ik eenzaam door duistere nauwe stegen verlaten, vergeten, verzwegen zo kom ik jou daar tegen en vraag je naar je naam beduusd, bevreesd, bang zoek ik naar jouw hand raak deze langzaam aan ik sidder, huiver, doch verlang naar de donkere, zwarte kant van jouw onverlicht bestaan…

we hangen aan dezelfde boom jouw blaadjes fris en appelgroen beschut door grote sterke takken blaken nog van levenslust, terwijl mijn bladeren geel met rood omrand zich eerdaags zullen voegen bij het bladerdek, dat als een warme zachte deken nestelt rondom de witgevlekte stam van mijn ziel graag zou ik jou beschermen, beschutten en behoeden…

als een dode rode bloem met blaadjes ietwat gebogen en van doornen ontdaan hang jij vol mededogen in de vaas, die ooit in mijn huis op de schouw heeft gestaan nu laat jij me slechts denken aan de man waarvan ik houd die helaas niet meer in leven is en met een ander was getrouwd als ik straks net als jij verkleur als rode wijn dan hoop…

we hangen aan dezelfde boom jouw blaadjes fris en appelgroen beschut door grote sterke takken blaken nog van levenslust, terwijl mijn bladeren geel met rood omrand zich eerdaags zullen voegen bij het bladerdek, dat als een warme zachte deken nestelt rondom de witgevlekte stam van mijn ziel graag zou ik jou beschermen, beschutten en behoeden…

rooddoorlopen dikke tranen tekenen van oud zeer hart gebroken doodse stilte herinnering aan weleer de klok die tikt de koffie loopt jouw foto aan de muur een gouden ring een ochtendzoen mijn hart nog vol met vuur moderne kunst en appeltaart we hadden veel gemeen Barcelona Rome, Praag toch liet jij mij alleen opnieuw begonnen…

het is geen zaak van willekeur dat ik kies voor deze dubbelrol al ben ik slechts een amateur en staat mijn agenda boordevol met reeds gemaakte afspraken waar ik me graag aan houd toch zal ik mijn hart bewaken want anders gaat het fout dus bij ieder serieus verzoek of het nu groot is of heel klein ga ik toch maar even op bezoek omdat ik…

als potpourri in glazen schaal in veelvoud kleurig dwarrelt weerspiegel ik daarin de langverwachte vrijheid van een hoogbejaarde dame die voor de hemelpoort staat te wachten totdat ze toegelaten wordt in het rijk der zielen…

ik heb vannacht gedroomd over hele enge wolven die me met huid en haar verslonden toen ik op zoek was naar de maan ze hebben mijn bloed gedronken en geroken aan mijn vlees dat ik die dag nog had gewassen in een algengroene beek het duurde slecht maar even totdat ik was vergaan er een heel klein hoopje overbleef het bewijs van mijn bestaan…

mijn bloed stolt, mijn adem stokt jouw messcherpe blikken stuiten tegen de koude hardstenen wand die mijn ingewanden beschermt tegen een onvoorzien bruusk attaque van mijn welgeconserveerde bolster al mijn schone schijn verbrokkelt totdat zij volledig oplost in het niets en jij echt onbeschaamd indringend recht in mijn kale naakte ziel staart…

Zeg bruine heer mag ik je vragen, waarom je keer op keer weer zit te klagen Er schijnt geen licht meer door je ramen wat zie je het toch donker in neem een voorbeeld aan deze dame kom in actie en begin! Neem mij nu zeer belezen kunstzinnig en charmant in alle pracht herrezen de mooiste dame van het land Ho, Ho, dat ziet u echt verkeerd…