Alle inzendingen over Miró Vokskrant

donker zijn haar ogen vurig is haar mond een prachtig wijf een geurig lijf onweerstaanbaar om te stelen Miro heeft haar zo getekend maar de zon brandt haar onblusbaar voor eeuwig in mijn lens…

Toen alles en iedereen Dood was, en ook mijn Laatste hond Er niet meer was Bleef ik alleen achter, Alleen het omhulsel nog Van een dood lichaam Met een amper levende ziel - En was het de streling Van een vogel die mij opnieuw Ten leven riep, Die me maande vrede Te hebben met het leven En mezelf weer te aanvaarden Zoals zij…

achter de ploeg loopt een man golvend worden akkers geruld een sterke os doet zijn werk trekt door oerkracht de voren mensen en dieren wachten op de rijpe maïs van het veld generaties lang zwoegen in de keerkring van tijd Naar het schilderij van Juan Miró…

het miro rood, blauw, groen het bruin van tapies we zwerven door de stad als cava-bubbels in de gevels van gaudi op de carrers en avenidas en geen bedelaar die ons humeur bederft we maken zelfs geen ruzie vermijden elke hondenstront montjuic, raval, gotic, hola !…

De dag dat zij tot stilstand kwam verdween tussen coulissen was de dag dat zij slechts half werd een schicht van haar gezicht Zij was vader, moeder, God, de duivel mooier dan Delilah lenigde ons lamme weemoed witter dan de witste zwaan Wij waren haar bewonderaars kijkers in haar naakte sponde onze handen bleven schrijven onverknoopte…