Alle inzendingen over Sanne

Met gesloten ogen lig ik in je armen, al genietend voel ik je mijn hart verwarmen. Stiekem droom ik daarna nog vaak van dit moment, sinds de nacht dat ik ons gevoel heb gekend. Ineengestrengeld tellen wij de uren, hopend dat dit eeuwig moge duren. Deze aanraking doet ieder besef van tijd verdwijnen, en doet alle onzekerheid met de minuut verkleinen…

Ik wilde je vertellen wat ik dacht wat ik voelde Ik wilde je een vraag stellen over de nacht over wat ik bedoelde Ik bedacht me dat juist dat was wat jij voor mij betekende Ik dacht aan al het andere wat ik vergat Ik zou het je verteld hebben…

De man met de zeis is zeker niet goed wijs, dat hij zonder denken een ieder haalt op zijn wenken. Zonder daarbij stil te staan hoe lang menig mens nog had te gaan.…

Zo lief, zo teder, Oogjes helder als blauwe lucht, blauwe zee. Nog zo klein, maar alles er op en eraan. Zo wonderlijk, zo schoon. Dat kuiltje in je wang, je ondeugende lachje, Je verdrietige gezichtje als je huilt. Je verwonderende blikken, oogjes die alles willen zien. Je bent nu al zo mooi jezelf, Zo mooi anders.…

Het laat de stilte vervagen. Brengt liefde met zich mee. Stelt antwoorden en vragen. Maakt me tevree. Toont pijn en berouw. Verklaart het leven En alles wat nog worden zou. Iets waar je naar kunt streven. Geeft je kracht om te doen. Brengt sfeer. Blijft hangen als een zoen. Muziek smaakt naar meer.…

Snijdende pijn van de kou.. Kleumende vingertoppen.. Kriebelende wollen trui.. Winderig buiten zijn.. In de witte kou.. Harde waters met glijdende ijzers.. Wintertenen bij het warme vuur..…

Sinds die avond vraag ik me af of jij me echte liefde gaf Je was zo zuiver en onbeschreven en toch twijfel ik aan de gebreken die onze hartstocht kunnen wreken Kan het ooit goed verlopen als je me niet zegt aan wie je je gedachten wilt ontbloten Kan ik je alles geven wanneer jij door valse gevoelens begint te beven Kan het zijn…

Zo kwetsbaar, zo klein, hoe het voelt, om tussen vele mensen toch eenzaam te zijn.…

Ik denk dat ik voor altijd.. alleen wil zijn.. niemand die mij troost.. maar ook niemand doet mij pijn..…

Het zal nooit zo worden, zoals ik dat wil het zal nooit zijn, zoals jij dat wou. allebei, wetende dat het niet kan, zullen wij elkaar, nooit vinden. hoe hard ik ook ga zoeken, ik zal nooit vinden, wat ik bij jou vond. ik zal nooit voelen, wat ik bij jou voel, want het mag niet. je bent onbereikbaar…

heel lang heb ik gezocht naar, de juiste woorden.. die zijn er niet, niet voor dit verdriet…

Mijn handen in jouw handen, mijn handen in jouw haar, ergens op een eilandje stranden, voor altijd bij elkaar.. Deze droom duurde maar even, jij kreeg een dubbel leven, de leugens en de harde woorden, ik deed maar net of ik ze niet hoorde.. Je bleef je schuld bekennen, en zeggen dat het je speet, zodat ik niet weg zou rennen, en je de…

jij kon mij, diep in mijn ogen, aankijken en mijn hart berijken bij jou, liet ik dingen los, over mijn leven, het was een chaos maar ineens, was er geen weg meer terug, je kon niet meer, het ging zo vlug accepteren kon ik niet, alleen huilen, huilen van verdriet verdriet om jou, omdat ik zoveel van je hou, en jij bent de enige…

Mijn tranen zijn gedroogd, mijn glimlach is weer terug. Ik luister weer naar anderen. 'K ben na maanden minder stug. Maar diep van binnen zit nog steeds die pijn, die ik niet kan veranderen al wil ik vrolijk zijn.…

Hoe jong nog waren we Prille jeugd Als de lente komt zijn de dieren niet de enigen die toenadering zoeken Het was niet mijn bedoeling je te vernietigen tot gruis slechts weg te vagen tot je niet meer bestond Ik ben je niet vergeten maar je bent wel weg uit mijn leven Hoe kan het dan dat ik overal waar ik ben jou tegenkom?…

Het is een raar iets, Je houdt het in de gaten, Maar opeens is het niets, En dan ga je het haten. Ik wou dat ik de tijd kon beheren, Terugspoelen op mijn manier, Erover fantaseren, Met heel veel plezier. Tijd is iets waar we niks over kunnen zeggen, Het is iets wat iedereen graag wil, Je kunt het niet vast leggen, Want de tijd staat nooit…

Ik voel me bekeken, bespot, bewaakt. Ik voel me zo alleen. Met alle alle blikken om me heen.…

Sierlijke letters op papier met rood groene inkt geschreven als kleuren op een leeg vel neergedaald. Inkt zet zich in krullen op het wit strepen en puntjes volgen ik kijk op en ben trots want zomaar opeens staat daar jou naam.…

Ik denk aan gisteren. Ik denk aan vannacht. De hele dag heb ik aan dat moment van 12 uur en 43 minuten geleden gedacht. Het lukt niet meer om dit gevoel te negeren. Jij bent niet van mij. Ik mocht van je genieten voor heel even. In jouw armen liet je me wegzweven. We wisten het, binnen een paar uur is het voorbij. Ik ben niet van jou. Vanuit…

de zee huilt tranen vol van water en van nat droogt ze met de kade sluipt naar de kust ze moest het van eb hebben maar heeft het van vloed gehad…

kou kust de bomen alvast voor het gewen aan sneeuw en wind verlangend naar de warmte zal de winter een deken leggen op koude verkleumde struikgewassen…

Ik sprak je weinig, zag enkel soms een lach zo jong nog, als zestien jarige die zoveel vreugde wou. maar wat mensen niet zagen, was een enorm grote traan zoveel pijn wat je bezat en dat, terwijl je zo'vrolijk'was. Begin oktober op weg van school naar huis, zo trots op je scooter, die je mocht door drie kilo aan te komen, zo reed je in de wind…

Vogels vliegen dalen neer op bomen fluiten zachtjes avondlied mijn gevoel geeft enkel nachtelijk verdriet…

Mijn dank gaat uit naar alle woorden die je sprak om mij gerust te stellen. Naar alle gemeende blikken die je me gaf om mij dikwijls te laten lachen. Naar de nodige stiltes die zovaak vielen om samen na te denken. Naar de tranen die je meehuilde om mij te troosten. Naar al die momenten dat je gewoon en altijd naast mij stond…

uren tikken voort op een uurwerk zonder rust zelfs de minuten worden stilaan niet gesust. wijzers turen vol afgunst naar de secondes op de klok ze lopen met pure snelheid en plots komt in mij op we zijn gewoon de tijd kwijt.…

Lieverd, hier een licht dat duister verplicht om warmte uit te stralen En mij na vele uren het humeur doet herbepalen Het kaarsje doet mij enkel denken aan een beeldschoon iemand en het zachte wijsje op de achtergrond zal mij nooit vervelen. Wit rode kaarsjes op kaarsenblad branden en ik vergeet even mijn verdriet draag het op handen.…

avondzon streelt de bomen en enkel mos zwerft over de grond blaadjes dwarrelen verbergen het rood van de herfst sommige zijn wat kil en dor slenteren maar wat door de wind verspreiden het begin van een fijne lente…

oogjes zien het levenslicht handjes pakken moeders lichaam een glimlachje tekent het geluk liefde gloeit tussen moeder en pasgeboren kind…

trossen los schreeuwt mijn stem al kan ik niet begrijpen dat niemand het schip laat varen het blijft aan de kade van de haven achter en ik zink naar de bodem van het bestaan…

ik hoor niets ben tot op mijn botten verdoofd kan geen geluid meer waarnemen geen zinsdeel meer ontleden er is geen toekomst voor mensen die verdrinken in woede…