Door het 'lot' gegrepen.
Ik sprak je weinig, zag enkel soms een lach
zo jong nog, als zestien jarige die zoveel vreugde wou.
maar wat mensen niet zagen, was een enorm grote traan
zoveel pijn wat je bezat en dat, terwijl je zo'vrolijk'was.
Begin oktober op weg van school naar huis,
zo trots op je scooter,
die je mocht door drie kilo aan te komen,
zo reed je in de wind.
Bij het stoppen gevallen, en je scooter oprapend
geraakt door een vrachtwagen, achteruitrijdend, je niet gezien.
wielen branden over je heen, het was je 'lot',zo jong, zo onwerkelijk.
Het waren de laatste secondes tot je dood.
Nu hopelijk op een plek waar je soms wou zijn
zonder verdriet en zonder verlangens
ons wel met verbijstering achterlatend
Meid rust zacht.
Groet ons
als je ons ziet
vanuit daarboven.
Afgesproken?
Geplaatst in de categorie: overlijden