Alle inzendingen over overlijden

De roze wolken die zijn leven Steeds weer het geluk geven, Van de liefde zij saam beleven, Daarom dachten nooit zou sneven. Nochtans sloeg het noodlot toe, Van hun geluk waren zij lang niet moe, Zoals veelal klieft eens zulk geluk, En maakt dan plots ’t onbreekbre stuk. De twee eenheid van die twee mensen, Die zo hecht aaneen was gesmeed…

Voor mij was hij èèn van de belangrijkste leden in ‘t dorp Ik wilde schreeuwen als een vrouw uit het midden oosten toen ik het hoorde Ik haatte degene die ‘t me vertelde vooral de manier waarop, terwijl het mijn beste vriendin Dit kon niet waar Onze vitaalste, onze helendste onze behulpzaamste, onze hard werkendste overtreffendste…

ik hoorde vanmiddag de rauwe kreten van een vrouw de diepte ervan wrong zich uit de spelonken van haar borst ongepolijst zuiver kraste de wanhoop op trommelvliezen het moment van de waarheid werkelijkheid van de pijnlijke luciditeit you’re simply the best zong Tina T. uit de grond van haar hart…

Laat het met rust er is geen gedicht nodig, de beelden komen vanzelf fluistert jouw eigenwijze stem in de stilte van jouw gekoesterde heimwee op het vorige maand gedolven graf waar jouw uitdijende schoonheid slaapt onder smeltende sneeuw is er een eenzame muziekdoos achtergelaten om je te vergezellen op jouw reis naar de eeuwige…

Dwalend door mijn gedachten, Zie ik jou daar wachten, Na al zo vele jaren dat je ging, Blijft die last niet gering. Niets is meer als was toen, Ben heel andre dingen aan ’t doen, Ook mijn sociale omgeving Geeft mijn leven ’n andre zingeving. Ik ben best gelukkig met mijn zijn, Wel geheel anders dan eer, En het is toch ook wel minder…

Goede Dood wiens zuiver pijpen Door 't verstilde leven boort, Die tot glimlach van begrijpen Alle jong en schoon bekoort, Voor wie kinderen en wijzen Lachend laten boek en spel, Voor wie maar verkleumde grijzen Huivren in hun kille cel, - Mij is elke dag verloren, Die uw lokstem niet verneemt; Want dit land van most en koren Is mij immer…

Toen zei de man: ik ben moe; vijand laat van mij af; ik verweer mij niet meer; ik lig nog maar wat en wacht af of ik gehaald word vannacht. en de priester: ik breng u de Heer... maar hij met een laatste slag sloeg het kruisbeeld weg van zijn mond en krijste: ga weg – neem mijn laatste bezit mij niet af: MIJN zonden gaan mee in MIJN graf.…

Hij heeft de hoge tol betaald Om rust te vinden: Zijn jonge leven! O dood, wat draait ge uw zware boom Gewillig open Voor die wanhopig zijn. Hij liep het grote donker in, Zó zeker, Of hij de hel verlichte ramen zag Van vaders woning. Wat achter was Kon hij niet overmeestren. Daarom ging hij ’t staketsel door Als een die vrezen Voorgoed…

Petrus' staf niet langer steun maar loodzwaar in mijn stramme hand. De laatste zegen, de laatste rit tussen het volk van God, de laatste streling van een kind. In gedachten al opnieuw Jorge Bergoglio. No llores por mi Argentina. Mijn hart heeft u nooit verlaten.…

O Heer, het wordt nu tijd, wellicht, U aan te roepen. Men weet niet goed... De vrees voor 't einde blijft bestaan. De dood vergeet ons nooit. Men moet beproeven een al te grote doodsstrijd te ontgaan. De dood doet de arme mens naar vrome leugens zoeken. Gij, Heer, Gij zetelt hoger dan de dood, daarboven, dan 't zèlfde eind, altijd, van…

Nu is ook, als een laatste Mohikaan, M'n laatste vriend verder gegaan. Zo stierf die schone, schitterende schaar,- Over de stad glimden d'elektrieke globen klaar, Spijts mist rondom de klaarte hing, Toen m'n vriend henen ging.- Grijs was de gestorven straat, Waar stierf ons vriendschap, midden mist; Maar zijn afscheidstap klonk laat Nog…

Ze was er altijd vol van geweest naar de mensen, naar haar naasten "Je moet wel goed eten" het zat zo ingebakken in haar systeem allen waren dierbaren voor haar en goed eten doet goed leven, niet waar toen een dierbare van haar ging sterven het was ver over 5 voor 12, qua leven ging 1 minuut voor 12 de bel, zoals afgesproken de euthanasie-arts…

Als je bent vertrokken Haal ik je nooit meer in Naar die andere oever Zwem je alleen Weg van bestaan Naar die andere oever Zwem je eeuwig Niemand komt aan…

Verweerde graven in zwarte grond verzonken Kleurrijke korstmossen groeien op de oude grafmonumenten Laaghangende takken van de treurboom bedekken de uitgehouwen naam Voor het diepste verdriet zijn geen woorden Als zij haar ogen dichtdoet verdwijnt hij niet Het oog van Horus in zandsteen gebeiteld Gespreide vleugels van een marmeren engel…

Als ik doodga hoop ik dat je er bij bent dat ik je aankijk dat je mij aankijkt dat ik je hand nog voelen kan Dan zal ik rustig doodgaan Dan hoeft niemand verdrietig te zijn Dan ben ik gelukkig.…

Het comfortabel inslapen Start droomloze dagen Stopt het pijn verbijten Nachtenlang horen Naasten mijn adem, Gesnurk en gereutel Voelt men hoe ik me door Verdoving als dronken verzet Wanneer men mij droog legt Benomen door verbazing Zien de bezoekers mij Ontbindend in bed Alternatief Van een sprookje geen sprake…

Liggend onder een immens hoge spar sper ik effe met mijn eigen geleefde leven laat ik de hoogte-, diepte-, pijn- en fijn-punten van mijn zaligheden en (on)zekerheden helemaal los laat ze, laat het bezinken, inklinken mijn ziel neemt nu een hoge vlucht maar raakt niet meer gewond, verwond langs de stam met vele kale takken en diverse levens-ongemakken…

Mijn moeder is nog langs geweest Daags na het feest van het verrijzen Zij kwam mij even op iets wijzen Als altijd was ze jong van geest Was mooi in hemels wit gekleed En danste voor de achterruiten Ze ging zich even snel te buiten Had ik van de natuur wel weet? Vooral van opstaan uit de doden Vond ik haar nieuwe vorm niet mooi Ik las…

Met hangen en wurgen wordt hij in leven gehouden ze houden hem ver van de dood dus doodgewoon in leven Pipo de Paus en z'n mamaloe die hele intens dooie entourage van de moederkerk te Rome In het Vaticaan vestingstadje van de onthoudingen, verboden en zeker die van euthanasie; want we zijn goed gelovig katholiek vooral conservatief, dus…

in de zachtheid van haar zijn zie ik de onderzoekende blik haar spitse wijsvinger die naar alles wijst wat belangrijk is in deze stilte hoor ik haar stem die vraagt aanvult en die van zwijgen weet als het nodig is we spreken niet alles uit En toch troost me dat zozeer in de lichtheid van haar kamer zij heeft weet van de wisselingen…

In de zaal waar men gewoonlijk plechtig afscheid neemt van een dierbare die heen ging klinken op een voorjaarszondag opbeurende toonkunst en zang over alle aanzichten van het leven dat ons omringt liefde hartzeer en blije hoop dansen samen de ruimte in geven elke toehoorder uren vol wijze vreugde bij het bewogen aardse bestaan…

Ze dacht kom op de lente is begonnen Laat ik ook maar als ware ik een bloem Mij openvouwen, me daarmee gewonnen Gaan geven aan wat ik De Hemel noem Ze sluimerde, haar wereld werd verdonkerd Ze worstelde zich langzaam naar het licht Werd aangevuurd, er werd voor haar geflonkerd Nog even en het einde was in zicht De Ogen van De Tuinman gingen…

Je voorhoofd moeder voelde koud Toch heb ik het een kus gegeven Je schonk drie kinderen het leven Werd tweeënnegentig jaar oud Kleurrijke bloemen op je kist We waren allen aangeslagen Ik hoorde ademen bij vlagen Terwijl ik heus wel beter wist Het leek alsof je zo maar weer -Je wilde nog niet weg van aarde Je voelde je geen hoogbejaarde…

in kleuren en klanken leeft hij voort de man van penseel en akkoord zijn handen vol verf, zijn ziel vol muziek een uniek kunstenaar, raadslid en hart hij schilderde dromen op muren van steen bracht licht in straten, bracht schoonheid strijd tegen graffiti werd ruimte voor kunst dat jong talent vrij en bewust ademen liet met trillende snaren…

Nu met de dood van Loretta zo snel na die van Rob en nog niet zo lang geleden Dieuwertje van het Sinterklaasjournaal denk ik aan 'De lopende band' ja, ja, die van wijlen Mies doch nu zeer actueel, denk ik aan een doodlopende band waar je met een beetje geluk even of langer vanaf valt maar als in een komkommerfabriek weer heel snel opgelegd…

Rob de Nijs; 1942 - 2025 Het leek al zomer, toch Was het pas eind maart Zo'n maand waarvan je denkt Het gaat niet met zo'n vaart Parkinson als duivel, maar waar is nu God? Alle ziektes wereld Op allen een verbod Voor alle naasten is Het nu echt koud, kil Stilte van de troubadour Voor eeuwig blijft 't live stil…

Als de tijd is gekomen, dat ook mijn vlam voor altijd gaat doven. Neem mij dan nog eenmaal bij de hand, zodat ik met je mee kan gaan naar dat geheimzinnige land. Droog de tranen in mijn ogen, die jou steeds opnieuw in mij hebben opgezogen. In een wereld van vallen en opstaan, maar ook zwevend tussen de sterren en verliefd lopend in het…

Op de grauwe rug van de buffel staat roerloos een witte vogel de dalang vertelt oude verhalen Leg nu zacht stukjes glas op de ogen omring haar met bloemen bedek haar handen met munten en stukjes staal Schrik de demonen af sterk haar ziel op de reis naar het onaardse de moeilijke weg naar volmaaktheid Sta haar bij in deze loutering…

Spreek met je hart golven meters hoog slaan driftig komen tot rust lusteloos Zeespiegel tweespan egels in tegenstellingen berg, passen, afdalen onbewust de impuls drijft tot absolute rust anders bewoorden tot niet bestaan drang om 't leven te omarmen de handen slaan Zelfdestructie, agressief, ontevredenheid, uit niets ontloken…

Door vijanden omringd, Door vrienden in de nood Geschuwd als aas dat stinkt, Houd ik mij lachend groot, Al is mijn ziel verminkt, Mijn lijf voor driekwart dood. In 't leven was geen dag Ooit zonder tegenspoed. Ik leed kwaad en deed goed; Dat is een hard gelag. Nu, in verloren slag, Strijd ik met starre moed. Bedekt met sneeuw en ijs…