Alle inzendingen over Victor

Sprekende ogen kijken naar de wereld die niets meer bewijst. Gezichten en maskers vragen antwoorden die winnen. Woorden volgen gehoorzaam omdat gedachten niets meer bereiken waar leugens marcheren. Wie ben ik als ik luister ? Wie ben ik als ik denk ? De vijand die weet ? Of de bondgenoot die vergeet ? Angst is het kompas en dichtbij…

Vragend in het naakte licht fluister ik naar haar vreemde gezicht wat de tijd niet antwoordt en breekbare woorden machteloos herhalen met een stem die bang de tijd vraagt wat achterblijft als de stilte weer terugkeert waar onze liefde slecht een eenzame echo is…

De liefde zou ik vragen met jouw stem waarom ik zwijg als je wenst wat ik niet kan veranderen met mijn gestorven stem…

In het slapende ogenblik was haar droom een vraag die ze verloor toen iemand dacht dat ze eindelijk gestorven was en de aarzelende dood haar niet meer wakker maakte…

In het tijdloze moment zal ik vinden wat het geluk mij niet verbergt als het licht zwijgt en mijn dierbare stilte mijn woorden weer verwacht…

Vragende vingers volgen lachende ogen die veranderen waar de spiegels niet wachten op de kermis van schuld en zonde en kijken elke liefde blind maakt.…

Zolang de beelden niets bevrijden en bange ogen meekijken is het rouwen een vertrouwen dat de mensheid niet kan delen waar vreemden en vijanden in de dood nog gevaarlijker lijken…

Koud is de twijfel die we delen in onze verre dromen die we dromen met de angst dat we altijd wakker zullen blijven en dromen onze laatste laatste herinneringen zullen zijn…

Tijd in de woorden die de tijd bewaren. Tijd in gedachten die gedachten blijven maken. Tijd in wensen die over en voorbijgaan. Tijd als de vloek die alleen maar de tijd is omdat hij alleen de dood laat antwoorden als het leven de tijd niet meer verandert.…

Sterven van verveling. Kijken naar de liefde die met reclame begint. Geluk is vinden wat je met ogen zoekt. Slapen is vergeten en verdwijnen zonder een tovertruc. Wie je bent is wie je gelooft. Maar wachten op een vriend is hopen dat de vriendschap niet met oude woorden uitdooft.…

Gebroken is het woord dat tranen laat verdwijnen met gedachten die wegglijden als onze stilte niets meer deelt, het verdriet in elke herinnering dankbaar meekijkt en ik zwijg zolang zwijgen niets verandert.…

Wachtende ogen zien de gedeelde dood met ogen die het geluk wilden begraven waar de grens elke herinnering armoedig maakt en wachtende ogen met staaldraad zwijgen en alleen met naamloze kogels hun gebeden zeggen…

Zonder de stilte te vragen om een gebaar staat ze voor het altaar van de hoop en is haar kind de rechter die ze alleen om hopeloze liefde smeekt als haar medicijnen haar weer veranderen in het kind dat ze nooit meer vinden zal…

Verdwalen is zijn liefste wens. Maar er is een leegte die hij niet meer wenst maar volgt wanneer hij zijn gedachten verliezen wil en weet dat alleen zijn schaduwen hem zullen geven wat hij zal blijven wensen.…

Ligt ze daar dan zie ik haar dromen over de liefde die haar bevrijd met wakkere dromen die haar kussen waar ik naar haar kijk en weet dat ik nog steeds op haar minnaar lijk.…

Woorden heb ik verloren. Woorden heb ik gegeven. Woorden die me lieten zoeken naar jouw verhaal en de puzzels die je me gaf toen ik mijn verstand verloor en dacht dat je mij jouw liefdesalfabet gaf om momenten te weven met onze liefde die alleen een spinneweb van hoopvolle woorden is gebleven…

Zilveren wolken. Een schaduw van elke droom. Woorden zijn juwelen. Die we delen omdat we eenzaam zijn. Liefde geven is liegen. Liegen is geluk zoeken dat niet bestaat. Ik ben weer alleen en mijn eenzaamheid lijkt op jou als jij verdwaalt in onbereikbare dromen waar woorden je betoveren en toverspreuken je niet meer wakker…

Ze spreekt met de stem die mijn gedachten laat stil staan dichtbij haar waar ik haar vloeibare ogen ontdek en weet dat mijn stem haar altijd zal strelen en teder volgen in haar zoektocht naar nieuwe dromen…

De wolken zijn geen getuige. De regen is niet dankbaar. Vogels verstoppen hun vleugels. Mensen spreken alleen nog met hun voeten. En ik ben van steen. Want ik geloof in steen en zie dat elk leven de tijd vreest maar nooit verandert in iets wat altijd zal blijven bestaan en niets meer wenst.…

Liefde in woorden gaat nooit voorbij en is altijd dichtbij schrijven we vrijend en lachen naar de demonen die bang het bloed en het gif met dezelfde woorden en gebeden schrijven in kranten waar rouwadvertenties en beurskoersen niets meer veranderen…

Langzaam lig ik te weken in het bad van vergetelheid en zie ik mezelf veranderen in jouw gedachten tot een dier dat je volgt en spreken leert zoals jouw gedachten mij laten gehoorzamen en waar ik niet meer kan blijven zolang jij me niet verdrinkt in het bad van onze herinneringen…

Met een klein geweten zou ik als een kabouter bij je wil zijn en wachten op een moraal die nog iets kan redden van ons droevig liefdesverhaal.…

In deze zwangere lente zijn ze maagdelijk de dieven die niets meer stelen maar durven te vragen aan hun geliefde dromen of de druiven naar passie smaken en ze zonder bitterheid hun eenzaamheid mogen begraven. Want ze zijn de goden die hun goddelijkheid voor elk minnares willen ruilen.…

Morgen is het licht een belofte en jouw gezicht de boodschap die ik verander omdat je tranen mij nu aanraken met een warmte die me belooft dat je niet verdwijnt met de schaduwen van mijn woorden die je laten fluisteren als de tijd je weer te vroeg wakker maakt…

Wat je stem verandert zal ik koesteren met mijn stilte die je laat slapen zolang ik naar je kijk en weet dat je weer zult veranderen wanneer je dromen dat vragen…

Als daders verstoppen ze hun gedachten in de stilte die ze stelen omdat ze het leven niets meer vragen en alleen een bombastische dood ze nog dapper maakt…

Wachtend met oude boeken ben ik een oude man zonder verhaal en staat alleen het bord met vragende kinderen naast mij en zwijg ik dapper over het einde dat ik zal lezen in het boek van mijn verloren kindergedachten.…

Vraag het de gezichten die van jouw zijn. Ze zullen een masker wensen dat van jouw zal kunnen zijn want je bent voor de eenzaamheid geboren en ik de vloek en het geweten dat je nooit zult missen.…

Wat ik niet meer aanraak is wat ik met woorden verander in de ketting en de ring die je draagt en weer leidt naar het verhaal waar we woorden verzamelen en het einde steeds weer laten verdwijnen in een stilte die ons altijd dapper maakt…

Licht dat vecht in de gevangen eenzame leegte die ik ontdek waar schaduwen bedwingen wat gedachten weer verbergen waar ik niets ontdek Maar bang ben ik niet want ik ben de schaduw die verandert in het licht dat niet meer vlucht en verandert in het steen dat fosielen en dromen bewaart voor mijn…