Alle inzendingen van victor

Zoals ze daar 's morgens op de stoep tegen elkaar aangeleund warmte zoekend in hun plastic jassen staan te wachten, grijs, vormeloos, vol afgedankt leven, tegelijk broos en weerloos. Je zou ze weer naar binnen willen halen, je ouders wachtend op de bus. -------------------------------- uit: Echo van een echo, 1990…

Ik weet er op een Hollands plein een aardig huiske klein en rein, van rode tichelsteentjes gebouwd en vast wel een paar eeuwen oud. Puntgeveltje, met trapkens vier, vijf, zes, met houten luifel en hoog bordes, half verscholen in loverpracht, spiegelt het zich in de stille gracht ; en als er een zonnestraal over zinkt, al wat er aan is schittert…

Zij eisen van ons, — want zij dragen een naam, in 's lands kronijken van grote faam, — dat we zinken voor hen op de knieen; verwonderen doet hun ons spotgelach , ze dragen — ontwetend — hun naam van gezag, als een ezel... relikwieên.…

Ik was een held maar niet meer dan dat. Externe factoren dreven me tot waanzin en ik deed het allemaal zelf. Hoogmoed dreef mij tot jou en werd mijn ondergang. Een donker pak, een bos bloemen en een setje stukgelezen strofen, het was duidelijk, ik speelde de minnaar zonder weerga. Verleiden deed ik niet, jij begreep het niet en het duister…

Laatst was ik nog een keer in Scheveningen, Verzonken in mijn jeugdherinneringen, Totdat ik dacht: dit hierzijn is een waan; Begin en eind zijn eendre wisselingen Die geen spoor achterlaten... Ze bestaan Alleen in de verbeelding en vergaan.…

We zijn in een warm veld, ik staar haar aan. Diep in haar ogen, onwetend waar ze naartoe zullen gaan. Ze zijn zo blauw als het gras, en zo groen als de lucht. Er is een stilte, er klinkt een zucht. Ik verlang een kus, en leun naar haar toe. Maar ze geeft me een lik, Bella, mijn koe.…

een nieuw boek wordt geopend het nieuwe leven begint de eerste bladzijden worden beschreven daar waar de bepaling van het leven begint de hoofdstukken die volgen geven richting aan de levenszin hoe het boek zal eindigen bepaalt de zingeving van het begin…

Je probeerde de man van vroeger te bereiken. Je schreef brieven naar adressen waar hij zou wonen. Je voerde gesprekken in een scheef geparkeerde auto. Je wachtte op antwoorden die niet kwamen. Hij bleef gesloten als een rots, volhardend in zijn volharding, buitenkant met alleen buitenkant. Hij was een slot dat niet meegaf. Een buitenstaander…

En 't is vroeg in de morgen: de hemel is blauw, in 't mollige gras schittert peerlende dauw, op stammen en blâren, ver en dicht, speelt met de schaduw het zonnelicht, - op aller grachten zomen staan bloemekens te dromen, knikkende, geurende, slapensmoe, de heldre lentemorgen toe. Hij gaat langs de kronklende wegel in 't bos, …

Het haardvuur wierp zijn rode schijn door ‘t kleine, geurige kamerkijn, op uw bleek gezichtje mede: waar vond men zoeter vrede? Maar, plagend staakt ge naar de vlam het kleine voetje... en ik nam het bevend, staamlend tussen mijn handen in en dekte ‘t toen met kussen. Dan vielt ge minziek aan mijn hals: en is een vrouwenhart zo vals? Wie…

Geef mij de stem van die ene mens, geef mij de stem van mijn vader in mijn oren tot mijn verre ogen hem ontwaren tussen de tenoren tot ik weer zijn handen voel waarmee ik die van mij ging meten, welpenhandjes met de vuisten van een vent. En dat dan de stem van mijn zoon mij roept met de stem van mij met de stem waarom ik roep. --------…

Een echte oudduitse taveerne, zingende Burschen ter lindebank, op de drempel een blonde deerne, om ‘t houten geveltje wingerdrank; van binnen gerookte balken, een krachtig bruine schemertint, en een zonnestraal, de schalke, die dartelt over kroes en pint. De tabakswolken blauwen. Poes spint er bij de koele haard; en van de wanden schouwen…

Mijn zoon spant bogen samen met mijn vader. Zij lijken sprekend op grote mensen die gemeen- zaam aan het werk terloops wijsheden verkondigen. Terwijl mecano-onderdelen tot een brug worden gesmeed legt vader uit dat sommigen na honderd jaar de over- kant bereiken. Zijn wij sommig? leidt het kind hem af. Vader geeft geen antwoord maar…

Ik denk somtijds, als ‘t avond wordt, hoe wij ‘t geluk met voeten vertraden om een nietig woord, en hoe we daarvoor boeten. Ik denk me een huizeke klein en rein met bloemen in alle hoeken, een gouden zonnestraal op de vloer, en hier en daar wat boeken. Daar midden, geurend en fleurend in, uw schoonheid, de schalke, de blonde: Och neen,…

Zingen de bossen al lang? Ja, al vijftien miljoen jaar. Langs de stammen schuurt de klamme wind. Wij liggen tussen basten en zwammen. Wij zijn: weggewaaid. ------------------------------------ uit: 'Aan een open raam', 2000.…

Binnenkomst in de hotelkamer. Je leest je naam op de televisie, een warme welkomstgroet. Je schakelt hem uit. Je koffer naast het opgemaakte bed, je gezicht een zwarte spiegel. Beneden in de neutrale bar een vrouw die niet op je wacht. En jij wacht op niemand. Dan de nacht in, de straat over die mateloos is. Nergens een hoofd dat knikt…

De grot waarin ik ben maakt me mijn hart bewust mijn zinnen zijn verlamd de lust is dood niets wat ik nog ken. Een zacht geruis bezingt mijn oor mijn mond is droog mijn ogen blind geen oorsprong die ik zoek of vinden moet de duisternis is door en door. Een klank is het die tot me komt geen woord geen lettergreep een toon die niets betekent…

‘k Heb zoete liefde verdreven uit het ontloverd nest; en als een slot omgeven mijn hart met wal en vest. De burchtpoort is gesloten, de hangbrug is gelicht; ‘t geheel is overgoten met mystisch treurig licht. Of in de voegen schijnen te bloeien bloemetjes blauw, zij zullen, zij moeten verkwijnen: zij derven zonglans en dauw. Nog zingt…

Achteloos sierlijk opgezweept genadeloos vastgeklemd in spanning die jij creëert kreunend zout streelt lispelend mijn tong afgemeten pijn die kreunt om meer Dan gulzig met ogen gesloten papillen de weg begeleiden waar richting is geschreeuwd naar genot in zachtjes bijten duo ontvankelijke performance gebonden zonder zicht puberaal…

Den Haag Den Haag Hey heb je het al gehoord, ik ga er vandoor Ik wil er een stukje van zijn Den Haag Den Haag Mijn schoenen staan klaar, ja reken maar! dwars door het Hart van Den Haag Den Haag Ik wil er opstaan, in die stad die nooit slaapt dan ben ik de koning te rijk want hier is iedereen gelijk dat suffe gevoel , smelt langzaam weg…

Och! kon ik u vergeten, mijn lief, mijn aangebeden; Maar, ijdle wens en ijdle hoop: Ik heb te veel geleden. Niet dat ik in uw armen, op uwe rode monde, geluk, te veel voor ‘t mensenhart, gezocht heb, - en gevonden. Maar dat ik om u geleden heb, geweend in doodsangstbeven al wat een hart aan tranen heeft: dat bindt me aan u voor ‘t leven…

Je zit aan tafel zeven en bestelt gehakt, soezend van wijn, wenkt de ober omdat je wat vergeten was, je vraag geeft je blozende gezicht iets scheefs. Steeds ontwijkt hij verveeld je ogen. Zo komen vreemde prentjes, een rochelend espressoapparaat en een exitbordje in zijn blik. Hoe kan hij zo'n stroom aan dingen stoppen? Maar zie: haar voet…

Ik ben het zatter dan zat wil het weer ruiken Ja, weer gras op de mat dat de keeper in de blubber moet duiken en van die strepen op je vuurrode dijen in de rust smeren met vaseline omdat je hebt liggen glijen wat nou disipline? lekker in de regen op de grasmat eerst de man dan dan de bal “wat is er, had je wat? mot je een knal?” en dan…

De man van vroeger bewoont je leven. Hij zit op de bank, nodigt bezoek uit, becommentarieert het uitzicht. Zonder te aarzelen schenkt hij in, laat het zich smaken, voert het woord. Het einde van de wereld is nabij, niemand kent nog goede manieren. Net als je vraagt of het tijd wordt, begint een wedstrijd op tv. De man van vroeger vraagt…

Suffige sukkeltjes sluipen zonder sokken sloom en slibberig door de straten van mijn stad waar knappe kappers voetballers kapsels knippen het haar schreeuwt agressief:“ wat is er, had je wat?” wuivende witte draadjes wiebelen uit de zak eindigen aan een soort van speakerbox op het oor boos kijken de musiclovers gefronst hun wereld in als…

hey maan! vind jij het nog wel fijn om maan te zijn als je door de bomen schijnt en je ziet de stoomboot met makkers die hun geraas staakten, varen, over de Hollandse baren? hey maan! zou het nou niet mooi zijn om het mannetje op de maan als een zwarte Piet te sminken en hem dan te linken aan de goede Sint gewoon, omdat ik dat leuk…

Vanmorgen was ik nog een spelend kind in een tuin vol beelden, vanmiddag een jongleur met toverballen op een marktplein, in de schemering een hemellichaam aan een trapeze zonder net, maar met de avond viel ik uit mijn luchtig leven in het vlees terug van een schouwer, zijn twee handen om mijn kop gevouwen, overdenkend hoe het kind dat…

Vader en ik, wij zijn de luidkeelse zwijgers. Ik hoef maar moeder te fluisteren, of daar gaan we met zestig minuten oorverdovende stilte. Hij was al een man van halve woorden, maar sinds haar dood hoeft niets meer uitgesproken. Af en toe hoor je hem slikken, glinstert er iets aan zijn ogen maar zijn gezicht een masker van papier-maché, een…

aan alle Nederlanders schrijft Mark Rutte in een open brief mag ik dit land dan eventjes onderstutten, vraag ik u lief want we gaan ten onder in een groeiend ongemak Want Nederland biedt aan de Nederlanders geen veilig onderdak Mark zegt dat de mensen zich a-socialer gedragen Tja, als je bij de voedselbank loopt heb je wel een reden tot klagen…

wolken varen aan de hemel voorbij nemen de tijd in schoonheid ze ontploffen niet maar lossen op zonder pijn Misschien dat er morgen weer vrede is in harten van mensen in ongewis misschien dat er morgen geen oorlog meer is klimkt het vreemd dat ik liefde mis in harten van mensen in ongewis kon ik er maar iets aan doen het voelt zo ongewoon…