Alle inzendingen van Victor Schiferli

Ik was een held maar niet meer dan dat. Externe factoren dreven me tot waanzin en ik deed het allemaal zelf. Hoogmoed dreef mij tot jou en werd mijn ondergang. Een donker pak, een bos bloemen en een setje stukgelezen strofen, het was duidelijk, ik speelde de minnaar zonder weerga. Verleiden deed ik niet, jij begreep het niet en het duister…

Je probeerde de man van vroeger te bereiken. Je schreef brieven naar adressen waar hij zou wonen. Je voerde gesprekken in een scheef geparkeerde auto. Je wachtte op antwoorden die niet kwamen. Hij bleef gesloten als een rots, volhardend in zijn volharding, buitenkant met alleen buitenkant. Hij was een slot dat niet meegaf. Een buitenstaander…

Zingen de bossen al lang? Ja, al vijftien miljoen jaar. Langs de stammen schuurt de klamme wind. Wij liggen tussen basten en zwammen. Wij zijn: weggewaaid. ------------------------------------ uit: 'Aan een open raam', 2000.…

Binnenkomst in de hotelkamer. Je leest je naam op de televisie, een warme welkomstgroet. Je schakelt hem uit. Je koffer naast het opgemaakte bed, je gezicht een zwarte spiegel. Beneden in de neutrale bar een vrouw die niet op je wacht. En jij wacht op niemand. Dan de nacht in, de straat over die mateloos is. Nergens een hoofd dat knikt…

Je zit aan tafel zeven en bestelt gehakt, soezend van wijn, wenkt de ober omdat je wat vergeten was, je vraag geeft je blozende gezicht iets scheefs. Steeds ontwijkt hij verveeld je ogen. Zo komen vreemde prentjes, een rochelend espressoapparaat en een exitbordje in zijn blik. Hoe kan hij zo'n stroom aan dingen stoppen? Maar zie: haar voet…

De man van vroeger bewoont je leven. Hij zit op de bank, nodigt bezoek uit, becommentarieert het uitzicht. Zonder te aarzelen schenkt hij in, laat het zich smaken, voert het woord. Het einde van de wereld is nabij, niemand kent nog goede manieren. Net als je vraagt of het tijd wordt, begint een wedstrijd op tv. De man van vroeger vraagt…

De man van vroeger heeft geen zin in poëzie: dat zwembad van ongehoorde kreten, die zandheuvel vol begraven stokjes. Hij gelooft niet in de kracht van lyriek. Hij ziet dichters als sudderlapjes, zielloos garend in een braadpan. Trage stakkers die je negeren mag. Een gedicht is een stopwatch die loopt, dan staat de stopwatch weer stil.…

Bewaarheid zelf je vrees. Al die dingen gebeuren en zijn helemaal niet netjes geordend. Dit alles komt voor rekening van een zwevende ziel. Ja, ook ons profiel is zwevend. Wijzigingen zijn geannuleerd. Verwijzingen zijn niet geldig. De cursor lijkt bevroren. Je kunt van je plaats opstaan. Er mag worden gerookt, er mag naar buiten worden…

Er moet geen spot zijn in mijn stem, het leven is ernstig genoeg en daarbij: wat helpt een grimas in de duisternis? Zingen daarom zullen we, aan de dis zowel als op het werk, heel hard de trappen op en af zullen we lopen, het thuis op een onmatig zoenen zetten. Daar komt al een beeld en het beeld zegt dat ik je belichten moet, al spring…

De hel dat zijn wijzelf, door hagel op ijzel met slag in wiel. Languit vallend in de bevroren pap op straat slaken wij geen kreet dan zwijgen. Wie heeft dit bedacht? Wij zijn zelf uitgegaan, met tassen voor voedsel en een muts om ons gezicht grappig te doen uitkomen tegen de lucht. IJdele voornemens banen zich wegen naar binnen waar duisternis…

Stil maar slaap maar de tuin ruist zacht zacht terwijl een klein bizar dierenverhaal nog juist je oor bereikt. Al bijna onder het warme, zware zeil als ik nog spreek van het moede dier dat zich oprolt in zijn kleine huis beweegt je hand alsof ik erin knijp maar niemand knijpt. Dan bereik je verre wateren, uitgestrekte meren…