Herpak de valide dromen
in een oud valies als ik naar
de onbekende oorden reis
laat mij dwalen door
de allerarmste teksten, ik
neem alleen mijn lege taalhuis mee
op een mistige morgen in het
voetspoor van plat betreden woorden
uitgezwaaid in dit verlaten oord
geen idee hoe die dag zal heten als ik de
zwartste gaten van mijn horizon…
wie fluistert de dichter
weer troostende woorden in
als zinnen voortdurend beslaan
wie houdt het net vast
onder de woorddanser
wanneer het ritme weer weg is
wie reist mee in het oude hoofd
waar de chaos steeds meer toeslaat
woorden almaar dunner worden
tot de zin ontbreekt…
Wij de bezoekers, woorddansers
binnen en buiten, verkorten
en verlengen beeldspraak, gaan
over grenzen van gelijk.
Krijgen wat we najagen.
Overmoedig als het allerlaatste
woord door haar naverteld.
------------------------------
uit: 'Navel van 't land', 2005…
124
Bezig met laden