Die mezelf was
Kwijtgeraakt,
Zelf niet meer
Wist wie ik was
En waar ik
Vandaan kwam
Laat staan dat
Ik wist waarnaar
Ik op weg was,
Breng met dikke
Verf op dit doek
De pijn van mijn
Leven aan -
Elke klodder die
Zichtbaar achterblijft
Is uiting van een
Traan die onzichtbaar
In mij achter bleef
Maar nu voelbaar
Langs…
Bus die langzaam
Door het landschap
Rijdt om mij na
Arbeidstherapie in
Het UMC weer veilig
Thuis te brengen -
Passagiers die zichzelf
Uitvreten, en ik die
Droom dat ik terug
Mag groeien tot de
Kern van hem die
Ik ooit geweest ben…
Buigend
Het stug meegaand
Pitriet
Vergramd zijn geest
Over alles wat was geweest
Mooi gemuild de korf
Die zonder die ellende
Nooit was geweest
In zielsverwantschap opgedragen aan Bob, Arbeidstherapie jaargang 2011, Academisch Ziekenhuis Groningen…
Sta beduusd weer
Bij te komen
Van het werken
Met mijn handen
Onder kundige
Begeleiding van
De mensen van AT,
Die weten hoe
Mijn hersens te
Kneden door
Het werken met
Glas en draad
En zoals altijd klei -
' t Voelt alsof
De eindeloze knopen
In mijn hersenkabel
Wat ontward worden
En de pijn wat
Minder schuurt,
Sta…
Afgebroken tot
In 't diepste
Fundament werd ik
In in de kelder
Van het UCP-gebouw
Weer opgebouwd
Daar, in de onderste
Verdieping van psychiatrie
Werd ik weer op mijn
Beide benen gezet bij
Arbeidstherapie -
Mozaïek, icoon
Ik maakte het bij
Jullie doodgewoon
En was er blij mee
Dat mijn leven bij
Jullie en ook door jullie…
Het ik gevoelloos
Zo lang, te lang,
Emoties die zich
Niet meer lieten
Kennen -
Afgevlakt gevoel
In een mens die zichzelf
Verliest aan een wereld
Verloren in schuld
Asgrauwe hemel overdag
Ondoordringbare nacht
Een lange tunnel
Zonder vluchtstrook
Onbewust biddend
Dat er aan het eind
Van de tunnel weer
Licht mag zijn…
Buig met zachte
Beweging het
Dunne ijzerdraad
In de richting
Die ik bedoel
En zie dat
Met lichte weerstand
Het draad zich
Onverwacht ontpopt
Tot een metalen
Sleutel voor de
Muziek die jij
Voor mij spelen gaat,
De sonate die ik bedoel,
Het oor dat weer luistert
De handen kennen weer gevoel…
Ook naar buiten toe zichtbaar maken
-
Vijfenvijftig ben ik, als ik door
Depressie levensmoe terneergeslagen
In het academisch ziekenhuis beland,
Waar ik het leven niet meer voel
Als ik er binnenkom,
Met pillen en praten
Het leven weer iets op kan pakken
En na een half jaar totale gevoelloosheid
Aangemoedigd word om met arbeidstherapie…
133
Bezig met laden