Kijk ik naar buiten
uit het
raam
zie de zilveren varens van de maan
en op het stenen pad
de genarcotiseerde kat
veroordeeld
tot het graf
ik huil - schreeuw - verstompd
niemand kijkt omhoog
naar de vogel die is gevangen in het raam…
Het is gezellig in
het pittoreske
restaurant
We zitten weer
tegenover elkaar
als weleer
Om ons heen een
gezellig
geroezemoes
Ik had veel gesprekstof
op mijn tong die ik
bij het ledigen van
het eerste glas
Champagne al had
schoongespoeld als
Genarcotiseerd
in je ogen
keek terwijl
Mijn hart openging
als de roos
in zilver…
zoals mist in de ochtend kan hangen
zo bekleed mijn schuldgevoel
zich over mijn psyche
mijn opvattingen worden genarcotiseerd
door mensen in dronken beelden
ik verlies mezelf in de massa
geweten knaagt een gat in mijn hoofd
het lijkt wel een strijd tussen filosofen
mijn innerlijk aarzelt
maar ik laat geen twijfel meer toe
ons taalgevoel…
als genarcotiseerd staren we
naar de beelden
ze droegen rugzakjes dicht tegen elkaar gepropt
in plaats van mondkapjes in 't land waar de dood woei
onder de zwart witte wolken
nog niet zo lang geleden
waar de tranen stroomden
de kwetsbare mens in zijn verlatenheid
tot rust gekomen
jouw vrije adem
laait de vlam van barmhartigheid…
183
Bezig met laden