Alle inzendingen over laurtens windig

Jouw lippen omsluiten die van mij nu weet ik hoe een engel kust ondersteboven allebei © Laurens Windig 22 augustus 2016…

een beetje windig in de tuin waarin ik overdreven bezig luim lagen herfstblad ruim rest van voor de femel winter uit de lange border flinter ik zie al wat van lente ginder…

© Laurens Windig…

Dit zou inzicht kunnen zijn omgelegd in verdriet van een verpulverd hart kleurloos weggeworpen ingekuild waar vluchten vergaat geslipt zonder enige houvast weggezogen in drijfzand uit een nachtmerrie waar zelfs ontwaken geen redding kan zijn.…

Ik ben om jou heen in gedachten terug naar jouw geboorte waar jij ontkiemde traag ouder werd nu trekken wij met elkaar op in weer en wind is het niet alleen maar betasten over jouw ruwe huid waaraan ik voel dat jij nog steeds leeft groene aarde die ons in leven houdt laat mij je omhelzen sterf niet door ontbossing begrijp jouw…

Laat mij altijd overdonderen door de natuur en als ik dan dieper op haar inga kom ik tot de conclusie zij de zuivere ware liefde is de mensheid heeft dat ook: dezelfde eigenschappen ondanks veelzijdige gebreken hun wispelturigheid knipoogt in herkenning tussen hemel en aarde waaruit zij zijn ontstaan: maar er tollen altijd duivels…

nu begrijp ik pas waarom er rijen kerels stonden voor die bruine counter waar haar naam vandaan kwam zoals zij daar stond goed geswanjeerd kop voor kop met schwung tevoorschijn toverde het schuimde en ik sloot mij aan cappuccino baby was het wachten waard © Laurens Windig…

ODE AAN DE BEDE Als je in letterlijke zin vecht tegen kolkende waterstromen van het wisselvallige leven voert de bede naar wie of wat dat ook in volkomen rust en ontspanning zolang vertrouwen boven water staat blijf zoeken naar het gewijde of daar waar je zelf voor kiest het licht tilt op met affectie © Laurens Windig…

vanuit het perzik roze bed prijkt hij kloek tussen de lakens rond zijn zomerbruine borst, kassa krakend wulps gedrapeerd er scheren ohhh’s en ahhhh’s gedempt door meters etalageruit toch uitgegild, boven zijn hoofd: een dame buigt en vraagt of hij wat drinken wil daar zwemt een meermin in zijn glas ze oogt hem wulps voorbij en zwaait…

mijn paradigma heeft recht van bestaan laat mij vliegen mijn eigen kim tegemoet zonder te smelten gun mij --- Bij: "Beproevingen" van Laurens Windig --- Op mijn blog is de afbeelding van Laurens in volle glorie te bewonderen!…

gelezen het hart geraakt dat hij haar schoonheid heeft beschreven zwevend in eindeloos verlangen die hij verwoord en zij herleest traant afstand de emotie welke doet bewegen in mythe en devotie hoelang Johannes zal zij wachtend blijven staan tot haar droom verschijnt voor het open hart gebrande raam ©® Laurens Windig…

mij mee door weersomstandigheden haar nachten omwoelend lakens welke ik afsla zodat mijn opgesloten huid weer vrij zuchtig kan in en uitademen doch het keren en draaien remt ook af totdat mijn alter ego knarst dat het tijd is om weg te zinken in Boeddha’s wijsheid zuchten bewuster moet volgen in verzwindende overgave ©® Laurens Windig…

. ©® Laurens Windig…

© Laurens Windig…

zuchten poriën braken open en lieten hun tranen Cornwall, St, Michaels Mount Tintagel en King Arthur zwaaiden wenkten hoog en laag en ik kroop onder de blauwe lucht naar Lands End als bejaard knarsend wrak bereikte ik, als een hijgend hert der jacht ontkomen, met mijn tong op de schoenen het eerste en het laatste huis © Laurens Windig…

ik ga vandaag eens op mijn fietsje holderdebolder over de kasseien ik hou nou eenmaal van hard rijen flink sjezen voor een windig briesje glad plaveisel trapt wel stukken beter vooral als scheve schaatsers rollen vriendjes die er achteraan gaan hollen mij lukt het niet ik loop geen meter eerst ging ik remmen met mijn handen maar trap nu…

©® Laurens Windig…

ergens speelt Schubert iets met violen volgen meer muzikale idolen: getransformeerde sterren die fleuren zwaai vaarwel moeder aarde beneden de nieuwe ster Proxima lacht mij toe dat ik haar zondermeer mag betreden rust en stilte zonder oorlogsgedoe vanzelfsprekend de voornaamste reden volstrekt relaxed sluiten mijn ogen toe © Laurens Windig…

vergeet, ook ik laat mijn stem eens los hoor het gezang alom Epidauros luister Grieken, laat mij u beminnen zodat ik uw ontroerend hart beroer zet u neder op de punt van uw stoel hef niet uw voeten van de kille vloer geef alleen maar toe aan zalig gevoel doof geheel om u heen al het rumoer treed in het mythologisch zang gewoel © Laurens Windig…

alsmaar groeit en groeit op elke goed gedraineerde grond vanwaar jij jezelf niet afsnijdt benoem je als zwerver en kwast op de streling van de zon en ongeëvenaarde bloeistengel met het hangend hoofd nergens vind je rust mijn vriend kom maar met al jouw impressies laatbloeier gun jezelf wat kleur al is het na de dood ©® Laurens Windig…

naar warm rood zal jij dan nog in mijn waanzin willen wonen kussenzacht, mij geluidloos begrijpen of zal tijd gewoon een toeval worden in het huis van stilte; het zware onvruchtbare zaad achterlatend in de eerste duisternis zal jij dan in mijn verhaal willen blijven en in jouw lieve glimlach * duo-gedicht van Laurens Windig…

dezelfde kleur van je schoentjes en je zoentjes na het pirouetteren als een tol stond je plotseling stil en knalde bovenop de TV en kreunde, o jee kan niet meer op spitzen staan helemaal niet meer op tenen wij hebben de schuifdeuren gedeeltelijk dicht gedaan jij er niet meer tussendoor kan gaan ik masseer nog steeds je benen © Laurens Windig…

Zojuist verloor ik weer mijn ziel aan Bach Adagio 'Concerto en ré mineur' het heeft zoveel van verlangen en treur ben vaak door zijn noten en tonen van slag zoals hij gevoelig wenend meevoert langs het hemelsblauw klassiek gelaat van het schoonste wezen op aard, voel dan eeuwige droom die met liefde ontroert kom vrouw, waan der permanente…

Er bloeien wat bloemen rond spelende makkers die ver in hun groei en ook bloeiwarmte zijn: ze vormen een zonnig en kleurig refrein in dit windig weer over gortdroge akkers.…

© Laurens Windig…

nu hij oppast op de kids als zij een avond heeft hij even tijd en eens kan zien waar het amper leeft meubels pas herkend verrek is dit zijn huis hoe kan het anders buiten werkgedruis netvlies lokt de klok waar zij zovaak op ziet waarschijnlijk alle tijd het zesde pilsie hoeft ‘ie niet hij wacht en wacht en wacht en wacht en wacht…

“Van de week” zei de opgeblazen prostituee tegen een al jaren oude klant, “zit ik op kantoor aan de overkant en tik ik de hele dag achter een PC” “de overheid zaait bijscholing als zeer nodig, ik ben eigenlijk natuurtalent en vindt het overbodig”…

Een tafel met drie poten valt niet — als ze goed verdeeld zijn — om zelfs niet als hij vierkant is dan staat er eentje in het midden ook al oogt het krom…

o wat zijn de rozen mooi het lijkt wel kunst uit het museum de doornen zijn vanonder afgeschraapt want de conservator krijgt ze voor zijn jubileum…

het aquarium is gesloten alle kanten zijn gelijmd water wordt te snel gegoten zodat het er in deint vissen worden zeeziek zwiepen heen en weer ze komen bovendrijven verdrinken voor de derde keer…