Alle inzendingen over lezing

Heel veel mensen zijn na lezing daarvan gewoon maar aan de slag gegaan. Op die weg van vallen en opstaan is commentaar welkom, ook van medepelgrims. Je kunt bijvoorbeeld je teksten inzenden naar een haiku - werkplaats.…

"Een mens is niet van steen" zo luidt het gezegde een warmbloedig wezen een uniek gegeven: leven maar de kerk is wel van steen steenkoud als de verwarming niet brandt niet koel genoeg bij een hittegolf niet op orde zonder koster voor de interieurverzorging geen klanken zonder organist/pianist laat staan de dominees hij of zij die het…

Haar ogen zee die in zijn ogen strandt, haar lippen wijn die om zijn lippen spoelt, haar oren krullen krullend in zijn hand, heur haren goud waarin het zonlicht joelt en al dat stralen was voor het bedoeld. Zij was een maan, het liet haar schijnend staan tot al het licht van haar was heengegaan. Het gunt u zicht, laat u lezen zelfs haar huid,…

Op een Bever Zijn jarenlang cafébezoek, Genietend van een spannend boek En een volle fles jenever, Maakte dat een oude bever, Woonachtig vlakbij Muggenbeet, Zijn naam volledig eer aandeed Op een Bidsprinkhaan Een roerende naïviteit Wordt momenteel tentoongespreid Door een bidsprinkhaan uit Ede, Die de wereld…

LAIS is stil, haar klank is visueel: het hoort haar met de snelheid van het licht. Het ziet haar in de klank van het geheel. De vingers typen haar, zij wordt gedicht. In tijdloosheid maakt het haar speels en licht. Als het haar voelt, raakt de tong aan kleuren, en ’t schrijft haar neer in bloesemgeuren. Het is haar lijf, zintuiglijk één met haar…

Niets. Het schrijft haar weg in de geschriften. Geen pen met inkt krast door het perkament. Zo’n scherm is een kleed om op te lichten. Het typt het uit: is het zo’n nare vent? ‘Het lijf had lust’: is dat zijn testament? Lyriek is nooit wat er geschreven staat. LAIS is vrij zodra zij het verlaat. Hebben kan hier niet, dus wil het geven. Het telt…

Het is haar het, van nietigheid heelal, der stelsels sluier vliedend van het nu: het is het, een niets en van niets het al. De tijd is teken slechts, een residu, want eeuwigheid is nu, niet continu. Waarheid omarmt het als een warm gebeuren. Schoonheid zweet en danst in zang en geuren. Het is haar poort, van vrede het gebaar, het is de code…

Donker en rood en traag gaat alles dood in dit stilmondig begrepen heelal. Van rot vergeven en van nijd en nood klemt de mens zich vast in eigen val, gefnuikte lusten in een tranendal. Zwart en zacht is de nacht, zonder kabaal: er hoeft dan niet per woord gedacht. Is taal de vriend niet die verraadt, en god vertaalt tot rot dat met zijn woord…

Een volte van eenvoud keert zich in haar. Het licht verschuift, stralen dagen het uit. Donkere tranen parelen gevaar en schaduw glijdt dreigend af van haar huid. Het git wordt wit, de kleuren breken uit, hun weelde laait op lippen, vlammenzucht. Handen doorwoelen een witte wolkenlucht, de lijven wentelen van zij op zij. De zang komt los, het…

Het is als ruimte buiten elk bereik. Het is een vallen vallend zwart in zwart. Het was gebaar, het smelt als sneeuw tot slijk. Het is een woord dat niets tot lid verhardt. Het wordt gezegd, gedicht: een het is hard. Het wordt gebruikt als stoplap van bestaan. Het regent, het gaat, het wordt niet gedaan. Het zocht begin dat nooit begonnen was.…

Het wil schoonheid schoonheid laten raken wimpers zien langs lippen glijden, het oog stormstil, het lichaam zee, de ziel een baken: beweging wil bereiken dit betoog. Zij is moment waarin het nu bewoog, straal waarin het licht zichzelf betekent, stroom die zich in de stroom vanzelf herkent, parel in het wak van het verlangen, geheim dat met een…

Badplaatspromenade, noorderwind. Schril als de meeuwen krijst haar stem. Nijd brandt haar zuur in de slokdarm. Het slikt haar wil die met naaldhakken klakt. Het nijpt op zand dat stuift uit de hand. De tijd is een wand met tongen aan de andere kant. Niets gaat nog open, dit licht is van kant. Iets heeft de schoonheid als van papier verbrand.…

'Dag jij', zegt het en het kust de parel in de leugen die zich sluit. Het draait om en om de eigen droom, een opstand, rel, een vlechtpartij, het voelt zich heerlijk dom en slecht want dit gaat naast de waarheid om. Die ochtend dan. Zij blijkt ook echt te bestaan, haar lach is goud, de zon blijft er in staan. Er is de nevel van haar zijden kleed…

Als de dag sterft, in de klem van de nacht, zal het als een ster verschijnen, minnaar van haar al. Rood kleurt het haar wangen, zacht. Het licht is jurk, glijdende zijde daar waar haar oker zich onthult: huid, gebaar van haar, één glimp ervan geeft het bescheid. Het laat zich door haar leden leiden, scheidt hemel van aarde, water van hel…

Er is geen god die slechts voor ons bestaat. Er zijn geen wetten die ons leiden kunnen. Er is geen vijand, geen duivel die ons haat. Er zijn geen woorden die ons redden kunnen. Er is leed dat wij met wrok verdunnen. Er is nijd die nijpt in onze billen. Er is weelde die wij blind verspillen. Er is de schoonheid in de lelijkheid. Er is een zucht…

De steen der wijzen is een dode klomp. Een hart van goud dat sterft, wordt weer orgaan dat in het lichaam klokt, slokt, blind en lomp. De hemel is een dunne laag bestaan in ’t leeg heelal dat ons is aangedaan. De groene nijd bevrijdt met nijpend zuur de winst uit onze lijven en elk uur verschrijft men vast tot data in metaal. De mens verkoopt…

In de droom van de daden, de wilde stroom van het echte, waren de dagen nog vol zon en velden. Die verkilden onder de wet van strakke wil, jagend naar de hoogste winst, het nu verdagend tot ooit, een hier of daar of dan maar nooit. ’t Verleden dat zichzelf nu droomt was ooit daad die het vlak van nood en wet doorbrak. De schim die nu met verlangen…

In het verdroogde oord van dit bestaan horen mensen hun naam, en ze steken een licht aan, jaren nog van hen vandaan: gekromde stralen geven letter-bleke schijn van wat nu handig wordt ontweken. Die ster blijft staan, als eindelijk eens iets echts in dit onwezenlijk verhaal. "Past jouw hand niet in de handschoen van dat niets?". "Is dit dan hoe…

December. Bomen staan naakt en bevrijd. De huizen glimmen en de spin gaat dood. De kale maan houdt niet van narigheid: zij wil haar aarde echt en recht en bloot. De zon loenst schuin, zijn gluren is van lood. De mens loopt krom, kop in de kast en koud zijn de gedachten, lelijk, dom en oud. Niemand heeft haar licht gezien. Hier ging zij…

November. Verlangen werd gehunker. Zwart zijn de wieken van het gedane. De schriele gestalte in de bunker vermaakt zich met wentelen in wanen. Het is verdriet, maar dan zonder tranen, bedrog als gevolg van de belofte, doos voor het andermaal verkochte, liefde verstrikt in het haten van toen, lust met de wansmaak van het bezochte. Hoe…

“Schlaf und Tod, die düstern Adler / Umrauschen nachtlang dieses Haupt” Georg Trakl, Klage Slaap en dood, uw zwarte zeilen ruisen en vermalen worden 's nachts in het hoofd woorden tot korrels, letters tot gruis en buiten stormt het Niets, stom als beloofd: koud en stil wordt het leven weg geroofd.   Lijven rijten open op de tanden van…

” Wenn es Abend wird, Verläst dich leise ein blaues Antlitz.” Trakl, Verklärung Blauw, violet met purperen vruchten vouwt de avond zich langzaam de handen en vogelzang waart weids door de luchten. Streng de nacht bekruipt de trage wanden en zon bloedt uit in wazige randen. De peulen der graven barsten open in het wit van de maan. Lijken lopen…

Van het gebeuren meende het dat het geschapen was, en van die schepping dacht het zelf het doel en de betrachting, ja, hét van het te zijn. Tot plots, o stille dag, gezegend uur, toen het het echte zag. Het echte heeft geen naam en ook geen doel. Het echte is niet iets, niet eens gevoel dat je in rust alom ervaren kan, met het gebeuren mee van…

Nu het zich afwendt van het bestaande, vindt er vreugde plaats en tijd. Er ontstaat gelegenheid, ruimte voor wat gaande is. Het bedachte was slechts wrede daad want verstokte woorden koesteren haat voor wat hen van het onbestaande scheidt, omdat hun zin nooit naar het echte leidt. Pas wanneer LAIS hen klank en waarde geeft, laten zij voldaan…

Het wrede ik ontdeed zich van zichzelf en werd onzijdig het, categorie, decimaal bestaan, een tien zonder elf, abstractie van de spiegel, weg van wie het ziet, zag, gespiegelde reflectie, beeld in een regel die elk beeld ontkent, spectraal gezichtsbedrog, het zijn ontwend. Als haar ogen het tot man herlezen: tot marteling wordt lust, en vorm…

Van achter het masker, uit de gaten, aan hun git gebonden zijn de woorden, slaan een laken rond niets dan hiaten, verwijzende naar verlaten oorden, pracht van niets waartoe het nooit behoorde. Lyriek ontkent net zo haar verwoording, haar zang gaat dwars doorheen elk woordending, het perforeert elk 'ik' en de persoon.   Maar, bazuin, leg niet…

O kwade wijven vol van nijd en spijt, hoe wrang uw tongen rollen in hun hol! Hoezeer het schrokken van uw haat u leidt, dat u zich in uw gal verslikt en bol uw rode hoofd laat draaien als een tol, dat zweren van verwijt te barsten staan in uw bevroren schoot, tekort gedaan door het wier pen u nu ter dood benijdt, omdat het u bij leven koud liet…

Het werd het liefst van al door haar versierd, niemand anders kon het meer bekoren. Het werd heelal voor gans haar sterrensliert. Geheel had het zich aan haar verloren: het werd haar vod, haar vuil, haar toebehoren. Het speelde mee dat het haar niet deerde, veinsde dat het echt alleen begeerde, dat niets van het haar hemel waardig was, dat het…

Het krast het uit. Het is erg aangedaan. Het knipt de draden door, er komt niets vrij. Verbanden zonder reden van bestaan? Zij leeft het uit en het kan daar niet bij. Het is er niet, er slaapt dood aan zijn zij. Was het niet meer dan van het lot een gril? Er was niet eens Parijs, laat staan april. Het legt zich bij de boeken neer. Ze zei het…

Uw wereld is de wereld niet. Het heeft zichzelf in deze verzen omgezet en kwam zo vrij van 't web dat het omgeeft en het tot prooi verlaagt. Rol uit uw wet, het biedt daartegen nauwelijks verzet. 't Zal knagen in het lijf, oud spijt dat blijft omdat uw haat erin werd ingelijfd. Kabaal? De taal staat van uw misbaar krom, het is niet het dat lelijk…